Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Μακεδονίας-Θράκης

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Μακεδονίας-Θράκης (ΕΚΜΘ) ήταν μία γερμανόφιλη οργάνωση που επιχείρησε να κάνει αισθητή την παρουσία της στην κατοχική Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν δημιούργημα της Κατοχής, καθώς είχε ιδρυθεί απ΄το 1932 στην Δράμα απ΄τον πόντιο πρόσφυγα Γεώργιο Σπυρίδη. Συμμετείχε στις εκλογές το 1932 και το 1935, όπου πέρασε τελείως απαρατήρητο, προφανώς λόγω πολύ μικρών ποσοστών. Ενδιάμεσα, το 1934 ο Σπυρίδης είχε στείλει δύο επιστολές προς τον Αδόλφο Χίτλερ, με τις οποίες του εξέφραζε τον θαυμασμό και την αφοσίωσή του.
  Οι Γερμανοί παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον το κόμμα του, χωρίς όμως να έχουν ψευδαισθήσεις σχετικά με την σοβαρότητα της προσπάθειας. Συγκεκριμένα ο γερμανός πρέσβης στην Αθήνα σε έκθεσή του προς το Βερολίνο έλεγε για το ΕΚΜΘ:
 "Η οργάνωση αυτή κατ'αρχήν υπάρχει απλώς στα χαρτιά και έχει ελάχιστους οπαδούς στους αποδίδονται στομφώδη αξιώματα. Αποτελεί περαιτέρω μία κακή προσπάθεια απομίμησης του χιτλερικού κινήματος. Είναι αντισημιτική".

 Όντως το κόμμα του Σπυρίδη δεν είχε κανένα λαϊκό έρεισμα. Ο ίδιος επιδίωξε να βρίσκεται σε επαφή με σοβαρότερες προσπάθειες της Αθήνας, όπως με την Οργάνωση Εθνικών Κοινωνικών Κατευθύνσεων, και άρχισε να εκδίδει την εφημερίδα "Η Ένωσις" στην Δράμα. Προσπάθησε επίσης να διατηρήσει επαφή με το NSDAP, το κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Κυριότερος συνεργάτης του ήταν ο Γρηγόρης Παζιώνης που είχε διοριστεί απ΄το μεταξικό καθεστώς νομάρχης Έβρου (πριν την μεταξική δικτατορία είχε διατελέσει και νομάρχης Χαλκιδικής).
 Επί Μεταξά, ο Σπυρίδης συνέχισε την δράση του υπό δυσμενέστερες συνθήκες. Τον Αύγουστο του 1940 το Υπουργείο Δημόστας Τάξεως έλαβε μέτρα κατά του Σπυρίδη και του κόμματός του.
 Ο  Παζιώνης τέθησε σε διαθεσιμότητα, όπως και άλλοι δήμαρχοι και νομάρχες που θεωρούνταν γερμανόφιλοι.

  Μόλις ξεκίνησε η βουλγαρική κατοχή στην ανατολική Μακεδονία, ο Σπυρίδης εγκατέλειψε την Δράμα και εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου προσπάθησε να ανασυγκροτήσει το κόμμα του. Είχε την εύνοια των Γερμανών, αλλά είχε να αντιμετωπίσει και τον "εσωτερικό ανταγωνισμό" απ΄τον συνταγματάρχη Πούλο που ηγείτο των ΕΕΕ στην Θεσσαλονίκη. Η όποια δύναμη όμως του Σπυρίδη δεν κράτησε πολύ. Στα μέσα του 1942 βγήκε στο φως το σκανδάλο των τροφίμων της Υπηρεσίας Επισιτισμού για το οποίο βρέθηκε κατηγορούμενος. Τον Δεκέμβριο του 1942 κλείστηκε στην φυλακή και στην δίκη που ακολούθησε τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1943 καταδικάστηκε σε συνολικά 45 χρόνια φυλάκιση, ουσιαστικά για μαυραγοριτισμό. Πέρασε το υπόλοιπο διάστημα της Κατοχής στην φυλακή. Αποφυλακίστηκε λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών απ΄την Θεσσαλονίκη και έφυγε μαζί τους απ΄την Ελλάδα.

 Η εμπλοκή του Σπυρίδη στο σκάνδαλο μπορεί να σήμαινε το τέλος της όποιας προσωπικής του πολιτικής καριέρας καθώς οι οπαδοί του κατάλαβαν ότι ενδιαφερόταν για τον προσωπικό του πλουτισμό και όχι για την προώθηση των ιδεών τους, αλλά δεν σήμαινε και το τέλος του κόμματός του. Ο έως τοτε υπαρχηγός του Παζιώνης ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος παράλληλα με διοικητικές αρμοδιότητες που του είχαν δώσει οι Γερμανοί. Δεν έμπλεξε με σκάνδαλα όπως ο προκάτοχός του Σπυρίδης, αν και κατα κανόνα ευνοούσε τους δικούς του ανθρώπους.
 Κατάφερε πάντως να συγκροτήσει το πρώτο πολιτικό συμβούλιο του κόμματος το οποίο απαρτιζόταν κυρίως από υπαλλήλους του στις διάφορες υπηρεσίες που διηύθηνε. Τον Δεκέμβριο του 1943 έστειλε στον πληρεξούσιο του Γ' Ράιχ στην Ελλάδα, Νοιμπάχερ ένα υπόμνημα με τις θέσεις των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών Μακεδονίας - Θράκης. Εκτός απ΄τις πολιτικές θέσεις που ανέπτυσσε, και οι οποίες είχαν σαν βάση τους τον αντισλαβισμό και τον αντιβουλγαρισμό, κύριο μέλημά του ήταν να πείσει τους Γερμανούς να τον διορίσουν γενικό διοικητή Μακεδονίας. Ήταν η ολιγόμηνη περίοδος που οι Γερμανοί είχαν αναλάβει την πολιτική διοίκηση της κεντρικής Μακεδονίας.
 Δεν βρήκε την ανταπόκριση που θα περίμενε, αλλά δεν τα παράτησε. Τον Μάιο του 1944 κατέβηκε στην Αθήνα όπου συνάντησε τον αντιπρόεδρο της κατοχικής κυβέρνηση Έκτορα Τσιρονίκο που ήταν γερμανόφιλος. Ο Παζιώνης έθεσε το κόμμα του στην υπηρεσία του Τσιρονίκου, προκειμένου να καταφέρει -εκμεταλλευόμενος τις σχέσεις του τελευταίου με τους Γερμανούς- να υποσκελίσει τα ΕΕΕ του Γούλα που έδειχνε να κυριαρχεί στον χώρο των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών. Ο Γούλας αντέδρασε και οι Γερμανοί δεν δίστασαν να δείξουν την προτίμησή τους σε αυτόν, κλείνοντας μάλιστα φυλακή για μερικές μέρες και τον Παζιώνη. Απελευθερώθηκε για να αποχωρήσει και αυτός μαζί με τους Γερμανούς, όπως ο Σπυρίδης.

 Διάδοχος του Παζιώνη στην ηγεσία του ΕΚΜΘ ήταν ο απόστρατος συνταγματάρχης Διονύσης Αγάθος. Πρόκειται για πολύ σπάνια περίπτωση Έλληνα αξιωματικού που είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις ακόμα και με Βούλγαρους. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η ελληνοβουλγάρα γυναίκα του που είχε γραφτεί μέλος στην Βουλγαρική Λέσχη Θεσσαλονίκης και φυσικά είχε επαφές με Βούλγαρους αξιωματικούς. Ο ίδιος δεν είχε πιθανότητες ουσιαστικής πολιτικής αναρρίχησης, αλλά μπόρεσε και απεκόμισε κάποια οικονομικά οφέλη ιδιαίτερα μέσω καταχρήσεων επί των εισφορών των μελών του κόμματος. Στην δίκη του Σπυρίδη συνέβαλλε σημαντικά με την κατάθεσή του στην καταδίκη του τελευταίου. Ο Αγάθος έφυγε με το ίδιο τραίνο που έφυγαν και οι προκάτοχοί του Παζιώνης και Σπυρίδης για την Γερμανία.

 Αυτή ήταν περιληπτικά η πορεία του ΕΚΜΘ και των ηγετών του. Απ'τα υπάρχοντα στοιχεία το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι δεν ήταν κάποια αξιόλογη πολιτική προσπάθεια. Ο ιδρυτής του και αρχηγός του ως το 1942 Γεώργιος Σπυρίδης απεδείχθη ένας απατεώνας χωρίς πολιτικές ικανότητες. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες ήταν μεγαλομανής και γελοίος. Όπως και να'χει ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Ο Παζιώνης ήταν σοβαρότερος και ικανότερος, απλά δεν μπόρεσε να εκπληρώσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες. Ο Αγάθος δεν έπαιξε κάποιο σημαντικό πολιτικό ρόλο.

 Την εποχή εκείνη αυτοί που προσέγγιζαν τους Γερμανούς άνηκαν σε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Πέραν των ιδεολόγων που πάντα είναι μειοψηφία, υπήρχαν και οι καιροσκόποι και τα πάσης φύσεως λαμόγια που αντικειμενικό στόχο είχαν να πλουτίσουν σε βάρος συμπατριωτών τους.
 Η περίπτωση του ΕΚΜΘ είναι χαρακτηριστική...



 Τα ιστορικά στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄το βιβλίο του Στράτου Δορδανά "Έλληνες εναντίον Ελλήνων"

Όταν το ΕΑΜ χαρακτήριζε "προδότη" τον Άγγελο Σικελιανό

 Ο Άγγελος Σικελιανός ήταν απ΄τους σπουδαιότερους πνευματικούς άνδρες που ανέδειξε η σύγχρονη Ελλάδα. Το ποιητικό του έργο, η ενασχόλησή του με τις δελφικές εορτές και πολλά άλλα, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του πνευματικού του έργου. Στην διάρκεια της Κατοχής ξεχώρισε για τον λόγο που έβγαλε στην κηδεία του Κωστή Παλαμά το 1943.
 Όπως ήταν φυσικό όμως, σε μία τόσο ταραγμένη περίοδο του Ελληνισμού δεν μπορούσε να αρκεστεί σε έναν επικήδειο.

 Στις 18 Δεκεμβρίου 1943 ο Σικελιανός έγραψε και κυκλοφόρησε το ποίημα "Το μήνυμά της" που δημοσιεύτηκε στο κέντρο της πρώτης σελίδας του εβδομαδιαίου περιοδικού "Καλλιτεχνικά νέα" το οποίο κυκλοφορούσε νομίμως με την άδεια της κατοχικής κυβέρνησης:






Ο Σικελιανός μέσω των στίχων του στηλίτευε την εμφύλια σύρραξη που είχε αρχίσει να μαίνεται -με ευθύνη των κομμουνιστών- στην χώρα, τόσο στα βουνά (κυρίως) όσο και στις πόλεις μεταξύ του κομμουνιστοκίνητου ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και των εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων.



 Ενδεικτικοί είναι οι στίχοι:

"Αχ, πώς το πάθαν τούτο τα παιδιά μας;
Αδέρφια να σκοτώνουνε τ αδέρφια!... Τα παιδιά μου να σφάζουν τα παιδιά μου!
Μήνυμα απλό σας στέλνω, από το στόμα της αιώνιας Μάννας, που τη λέμε Ελλάδα...
Μήνυμα απλό Σας γράφω, από τα σπλάχνα της αιώνιας Μάννας, που τη λέμε Ελλάδα...
Μήνυμα απλό Σας κράζω, από τα βάθη του πόνου της, αδέρφια της Ελλάδας...
Σώνει η σφαγή, που τυραννάει τη Μάννα! Σώνει η σφαγή τη Μάννα μας που σφάζει!
Κι αχ, ακούστε με, αδέρφια της Ελλάδας!"

 Την επόμενη μέρα, 19 Δεκεμβρίου 1943, το εν λόγω ποίημα δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Ελεύθερο Βήμα" που εξέφραζε την γραμμή της κατοχικής κυβέρνησης:

 

    
   Ο Σικελιανός με το ποίημά του ενόχλησε τους κομμουνιστές που θεωρούσαν ότι είχαν την αποκλειστικότητα του αντιστασιακού αγώνα και ευθέως έλεγαν ότι όποιος δεν εντάσσεται στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (που οι ίδιοι έλεγχαν) είναι προδότης. 
 Συνεπώς όταν κάποιος ζητούσε να σταματήσει ο αδελφοκτόνος σπαραγμός μοιραία ερχόταν σε αντίθεση με την εαμοκομμουνιστική γραμμή σύμφωνα με την οποία δεν υπήρχε καμμία εμφύλια διαμάχη παρά μόνο αντιπαλότητα μεταξύ των "πατριωτών" του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και των υπολοίπων που ήταν συλλήβδην "προδότες".
 Και φυσικά αυτός ο κάποιος έπρεπε να συκοφαντηθεί αναλόγως, ακόμα και αν λεγόταν Άγγελος Σικελιανός.
 Έτσι οι κομμουνιστές δεν δίστασαν να κατηγορήσουν και τον Σικελιανό ως εθνικό μειοδότη και συνεργάτη των κατακτητών.

 Ανέθεσαν μάλιστα και στον Παναγή Λεκατσά του ΕΑΜ Λογοτεχνών να γράψει ένα ποίημα-απάντηση στον Σικελιανό, με τον ίδιο τίτλο "Το μήνυμά της".
Αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1944, το συγκεκριμένο ποίημα του Λεκατσά, θα μπει στην ύλη του αναγνωστικού της ΠΕΕΑ (η κομμουνιστική κυβέρνηση του βουνού) για τα παιδιά της Ε' και Στ' Δημοτικού σχολείου.

 Τα στοιχεία για όλα τα παραπάνω προέρχονται από αυτήν την ανάρτηση ενός αριστερού ιστορικού ιστολογίου:  http://metwpoistorias.blogspot.gr/2010/02/blog-post_25.html
 Ο συντάκτης της βέβαια προσπαθεί να εξωραϊσει λίγο τα πράγματα, ρίχνοντας την ευθύνη στην κυβέρνηση Ράλλη που χρησιμοποίησε το ποίημα του Σικελιανού. Το αναμφισβήτητο γεγονός όμως είναι ότι οι κομμουνιστές δεν δίστασαν να συκοφαντήσουν τον Σικελιανό και να στραφούν εναντίον του επειδή ο άνθρωπος απλά ζήτησε το αυτονόητο. Δηλαδή να σταματήσει ο εμφύλιος σπαραγμός.

Είναι πιθανότατο βέβαια το παραπάνω ποίημα να ήταν απλά η αφορμή που επιζητούσαν οι κομμουνιστές για να επιτεθούν στον Σικελιανό αφού παρά το ότι ο ίδιος δεν είχε ασχοληθεί με την πολιτική, εντούτοις είχε δώσει ένα στίγμα των πεποιθήσεών του. Υπενθυμίζουμε την παρακάτω επιστολή του στον Ίωνα Δραγούμη όπου ο μεγάλος Έλληνας ποιητής δηλώνει "τετρακάθαρα εθνικιστής":

 

Ανανέωση: Λίγο καιρό μετά την παρούσα ανάρτηση, ο διαχειριστής του προαναφερθέντος αριστερού ιστολογίου, φρόντισε να απενεργοποιήσει τις παραπομπές στις σχετικές φωτογραφίες, που τώρα φαίνονται λευκές.
 Δεν πειράζει. Περαστικά του.

Γεώργιος Παπανδρέου. Aπό το Kάιρο στα Δεκεμβριανά

ΓEΩPΓIOΣ N. MOΣXOΠOYΛOΣ
Καθηγητής Πανεπιστημίου στη Nεότερη Iστορία

Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, τον Απρίλιο του 1944, με συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα, με ελπίδες και υποσχέσεις και με τη συναίνεση των συμμάχων -κυρίως της Μ. Βρετανίας- και ακόμη, και το σημαντικότερο, με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στις προσωπικές του δυνάμεις, που πάντοτε συνιστούσε το κύριο χαρακτηριστικό του, έφτανε στο Κάιρο, ούτε καθ' υποψίαν μπορούσε να συλλάβει την εμπλοκή του, μόλις μετά επτάμηνο, στο τραγικότερο ολοκαύτωμα της χώρας. Ούτε μπορούσε να φαντασθεί την κυνικότητα της βρετανικής διπλωματίας και συγκεκριμένα του συνεργάτη του και αρχιτέκτονα των πεπρωμένων της Ελλάδας, τη συγκεκριμένη εκείνη περίοδο (1943-1944), Ουίνστον Τσόρτσιλ, που κατά την κορύφωση της εμφυλιακής δεκεμβριανής κρίσης έδινε από τη βρετανική πρωτεύουσα την εντολή, εν ανάγκη, να φυλακισθεί ο πρωθυπουργός της χώρας προκειμένου να ολοκληρωθεί το σχέδιο επιβολής της βρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα, επιδικασμένη από τη σύσκεψη του Κρεμλίνου (9 προς 10 Δεκεμβρίου 1944) στη ζώνη επιρροής της Μ. Βρετανίας.

O Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός στη βραχύβια κυβέρνηση
του Kαΐρου (26 Απριλίου - 24 Μαΐου 1944), φωτογραφίζεται
ανάμεσα στους αντιπροσώπους των πολιτικών κομμάτων
και των αγωνιζόμενων αντιστασιακών οργανώσεων στο Συνέδριο
 του Λιβάνου, στις 17-20 Μαΐου 1944 (Aθηναϊκό Πρακτορείο Eιδήσεων).

Η πρόσκληση (αρχές Απριλίου 1944) του αρχηγού του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και αργότερα επικληθέντος «Γέρου της Δημοκρατίας» να καταφθάσει επειγόντως στο Κάιρο δεν ήταν τυχαία. Eνα περίπου χρόνο προηγουμένως, τον Ιούλιο του 1943, ο Γεώργιος Παπανδρέου κατέθετε πλήρη και σαφέστατη την πολιτική ταυτότητά του με κείμενό του που απηύθυνε στο Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, στην εκεί ελληνική κυβέρνηση και βέβαια στην κυβερνητική ηγεσία του βρετανικού κράτους, και όπου περιέγραφε την πολιτική κατάσταση στη χώρα, αναφερόταν στην εθνική πολιτική, έκανε λόγο για το Κομμουνιστικό Κόμμα και κατέληγε στο «δέον γενέσθαι» τόσο για τη συνέχιση του απελευθερωτικού αγώνα όσο και για τη μορφή και το περιεχόμενο του επέκεινα της απελευθέρωσης πολιτικού και πολιτειακού καθεστώτος της χώρας. Στην αρχή μάλιστα του κειμένου, ο Παπανδρέου παρέχει το διαπιστευτήριό του στην κατ' εξοχήν συμμαχική Δύναμη του χώρου: «Εις την ανάπτυξιν των γνωμών μου διά την εθνικήν και πολιτικήν ζωήν της Ελλάδος αναχωρώ από την πεποίθησιν ότι η ταυτότης των συμφερόντων της Αγγλίας και της Ελλάδος, διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν των, είναι απόλυτος». (Γεωργίου Παπανδρέου, Η απελευθέρωσις της Ελλάδος, Γ΄ έκδοση, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία Α.Ε., Αθήνα χ.χ., σ. 13). Και ακόμη, παρέχει τη γενικότερη πολιτική θεώρησή του, και, υπογραμμίζοντας τη διαμορφούμενη παγκοσμίως νέα τάξη πραγμάτων, με ευτολμία και αποφασιστικότητα παραπέμπει στη ρεαλιστική εθνική πολιτική που υπαγορεύουν οι αδήριτες διεθνείς συγκυρίες: «Σήμερον όμως σχηματίζεται νέα μορφή του παγκοσμίου ανταγωνισμού. Δύο παγκόσμια μέτωπα διαμορφούνται: Ο Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός και ο Φιλελεύθερος Αγγλοσαξoνισμός, και ενώ το περιεχόμενον της αντιθέσεως των κοινωνικών των καθεστώτων οσημέραι θα ελαττούται, επειδή αμφότεραι αι παρατάξεις θα συγκλίνουν προς τον Σοσιαλισμόν, θα παραμένη ως κύριον και, βαθμιαίως, ως αποκλειστικόν περιεχόμενον της αντιθέσεως το μέγα θέμα της Ελευθερίας: ατομικής, πολιτικής, ηθικής. [...] Μόνον μέσα εις την Σοσιαλιστικήν Πανευρώπην, επικουρουμένην από την ηθικήν και υλικήν δύναμιν του Φιλελευθέρου Αγγλοσαξονισμού, ημπορεί και η Ελλάς να εύρη το αίσθημα της ασφαλείας της απέναντι του καταθλιπτικού κινδύνου του Κομμουνιστικού Πανσλαβισμού» (Γ. Παπανδρέου, Απελευθέρωσις, σ.σ. 14-23).

Σε ρόλο μοιραίο

Οι απόψεις αυτές και η προγενέστερη πολιτεία του πρωταρχηγού της παπανδρεϊκής «δυναστείας» (σύλληψή του από τις αρχές Κατοχής και φυλάκισή του στις φυλακές «Αβέρωφ» τον Μάρτιο του 1942, επαφές του με το Βρετανικό Στρατηγείο της Μ. Ανατολής κ.ά.) τεκμηρίωσαν την άποψη των Συμμάχων ότι ήταν ο κατ' εξοχήν ικανότερος πολιτικός άνδρας να διαδραματίσει τον μεσολαβητικό και ρυθμιστικό ρόλο στο ανάστατο πολιτικό πεδίο της χώρας κατά την κρισιμότερη ώρα προς την απελευθέρωση. Η αναφορά του Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του (Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Δ΄, μετάφρ. Αντώνη Σαμαράκη, Αθήνα, σσ. 300-301) θεωρείται έγκυρη μαρτυρία: «Το τέλος της ανταρσίας [ενν. μερίδας των ελληνικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής] έδωσε μεγαλύτερη οξύτητα στην συγκρότηση μιας νέας κυβερνήσεως. Δεν υπήρχε η εντύπωση ότι ο [Σοφοκλής] Βενιζέλος ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για την αποστολή αυτήν, και ο Παπανδρέου, ο Αρχηγός του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον οποίον είχαν ειδικά καλέσει από την Ελλάδα, τον αντικατέστησε στις 26 Απριλίου».

Υπήρξαν, λοιπόν, σαφείς οι πολιτικές θέσεις, οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί του Γ. Παπανδρέου και γνώριμοι στις ηγεσίες των κομμάτων και των πολιτικών οργανώσεων της χώρας, πριν ακόμη ο αρχηγός του Δ.Σ.K. μεταβεί στο Κάιρο ως «σταυροφόρος της Εθνικής Ενώσεως», όπως ο ίδιος δηλώνει. Εξάλλου στα κείμενά του που απευθύνονται, πριν επίσης αναχωρήσει για το Κάιρο, προς το Κ.Κ.Ε. (10.12.1943), το Ε.Α.Μ. (15.12.1943) και τον πολιτικό κόσμο της χώρας, τέλος Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τον επιδιωκόμενο στόχο. Σε απαντητικό κείμενό του λ.χ. προς το Ε.Α.Μ. διευκρινίζει: «Oπως θα υπάρχη ΜΙΑ Κυβέρνηση, έτσι θα πρέπει να υπάρχη καί ΕΝΑ Αρχηγείο του Εθνικού Αγώνα, που θα υπακούη στην Εθνική Κυβέρνηση και θα συνεργάζεται με το Συμμαχικό Στρατηγείο [...]» (Γ. Παπανδρέου, ό.π., σ. 33).

Εκφράζεται, λοιπόν, από το 1943 εκ μέρους του μια πορεία χαρασσόμενη στο πλαίσιο, όπως φαίνεται, ειλημμένων αποφάσεων σε διεθνές επίπεδο, αλλά πορεία ξεκάθαρη, με κύριο γνώμονα τις «ζώνες επιρροής» των «μεγάλων» νικητών του πολέμου, γεγονός, βέβαια, που οριστικοποιείται αρκετούς μήνες αργότερα (Οκτώβριος 1944) στη γνωστή συνάντηση των Τσόρτσιλ και Στάλιν στο Κρεμλίνο. Ωστόσο, και παρά τη γνώση των δεδομένων, στην πρόταση του Γ. Παπανδρέου (Ιούλιος 1943) «Να επέλθη εγκαίρως πλήρης συνεννόησις της Κυβερνήσεως Καΐρου και των ενταύθα πολιτικών αρχηγών, όχι μόνο κατ' αρχήν αλλά και επί των συγκεκριμένων θεμάτων της συνθέσεως της πολιτικής και μετακατοχικής Οικουμενικής Κυβερνήσεως», η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., τον Ιανουάριο του 1944, θα ανταποκριθεί με πνεύμα συνεργασίας: «Αγωνιζόμαστε ανεπιφύλαχτα στο πλευρό των μεγάλων συμμάχων μας -Σοβιετικής Ένωσης, Μ. Βρεττανίας, Ενωμένων Πολιτειών- [...]» (Το Κ.Κ.Ε., 10 Χρόνια Αγώνες (1935-1945, Αθήνα 1945, σ. 222). Αγαθές προθέσεις για τον ίδιο στόχο, στο πλαίσιο πάντοτε των προκαθορισμένων, εκφράζονται επίσης και εκ μέρους της Μ. Βρετανίας. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, όπως προκύπτει από τα απομνημονεύματά του (ό.π., σσ. 294-295), απευθυνόμενος με επιστολή του (9.4.1944) στον Βρετανό πρεσβευτή στην ελληνική κυβέρνηση (Αίγυπτος), Λήπερ, μαρτυρεί αυτές τις προθέσεις, που παραπέμπουν σε ελπίδες και υποσχέσεις για την επιτυχή διεκπεραίωση της ελληνικής υπόθεσης: «Η μόνη μας επιθυμία και το μόνο μας συμφέρον είναι να δούμε την Ελλάδα να γίνεται ένδοξο και ελεύθερο έθνος στην Ανατολική Μεσόγειο, σύμμαχο των νικηφόρων δυνάμεων. [...] Η Ελλάς, όταν ο Γερμανός κατακτητής θα έχη εκδιωχθή, θα μπορή να είναι Δημοκρατία ή Μοναρχία, σύμφωνα με τη θέληση του λαού της». Και συμπληρώνοντας, βέβαια, ο Βρετανός πρωθυπουργός υπαινίσσεται το προκαθορισμένο πλαίσιο ανέλιξης των πολιτικών πραγμάτων στον ελλαδικό χώρο: «Aς εργασθούμε λοιπόν για να επιτύχωμεν τον σκοπόν αυτόν, και ας καταστήσωμε σε όλους σαφές ότι πάσα ένδειξις κακής διαγωγής θα τιμωρηθή ασφαλώς».

«Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, ένας Στρατός...»

Με αυτές τις προδιαγραφές σχηματίζεται στο Κάιρο, μετά την παραίτηση του Σοφοκλή Βενιζέλου, η υποτυπώδης κυβέρνηση των 30 ημερών (26 Απριλίου - 24 Μαΐου 1944), με πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών τον Γεώργιο Παπανδρέου, ενώ καθήκοντα υπουργών των άλλων υπουργείων είχαν ανατεθεί προσωρινά στους Γενικούς Διευθυντές. Κύριος στόχος της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού: Η συγκρότηση «Κυβερνήσεως Εθνικής Ενώσεως με την συμμετοχήν όλων των πολιτικών κομμάτων και των εθνικών απελευθερωτικών δυνάμεων» της χώρας, με βασικό σύνθημα: «Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, ένας Στρατός», πρωταρχική δε και αγωνιώδης μέριμνα: «Η ενοποίησις και πειθάρχησις, υπό τας διαταγάς της Ενιαίας Κυβερνήσεως, όλων των ανταρτικών σωμάτων της Ελευθέρας Ελλάδος», «Η κατάργησις της τρομοκρατίας εις την ελληνικήν ύπαιθρον» και «Η εξασφάλισις [...] της τάξεως και της Ελευθερίας του Ελληνικού Λαού, εις τρόπον ώστε, απηλλαγμένος και υλικής και ψυχολογικής βίας, ν' αποφασίση κυριάρχως και διά το Πολίτευμα και διά το Κοινωνικόν Καθεστώς και διά την Κυβέρνησιν της αρεσκείας του» (Γ. Παπανδρέου, ό.π., σσ. 54-55).

Στον Λίβανο (17-20 Μαΐου 1944), στο μεγάλο συνέδριο των αντιπροσώπων των πολιτικών κομμάτων και των αγωνιζομένων οργανώσεων, υπό την προεδρία του νέου πρωθυπουργού της χώρας, μέσα από πολύωρες συζητήσεις και τις σχετικές προτάσεις, αναδύεται η ελπίδα της συμφωνίας. Το Εθνικό Συμβόλαιο, κείμενο-πρόταση του πρωθυπουργού, αποτελούμενο από οκτώ κεφάλαια, υπογράφεται από το σύνολο των αντιπροσώπων και ο Γεώργιος Παπανδρέου, έμπλεος χαράς για την αίσια περαίωση της βασικής πράξης για την περαιτέρω εξέλιξη των γεγονότων, απευθυνόμενος προς τους πολιτικούς και στρατιωτικούς αντιπροσώπους, θα υπογραμμίσει: «Η αποστολή μου έληξε. Επανερχόμενος εις Κάιρον θα ανακοινώσω εις τον Βασιλέα ότι είμαι ευτυχής, διότι η εντολή την οποίαν έλαβον ευωδώθη κατά τόσον αίσιον τρόπον και θα υποβάλω την παραίτησίν μου. Η πρωτοβουλία διά τον σχηματισμόν της νέας Κυβερνήσεως θα ανήκη εις τον Ανώτατον Aρχοντα. [...] Την στιγμήν όμως αυτήν, η οποία είναι πράγματι ιστορική, απευθυνόμενος προς υμάς, έχω την χαράν και το δικαίωμα να διακηρύξω ότι η Ελληνική Ηγεσία κατέστη ανταξία του Λαού. Πραγματοποιούντες την Εθνικήν Eνωσιν εξήρθητε εις το ύψος του Ελληνικού Λαού, του Hρωος και του Μάρτυρος [...].Υπήρξατε άξιοι της Ελλάδος. Είμαι ευτυχής διά την ευόδωσιν του έργου μας. Και διά να πανηγυρίσωμεν εις την ιστορικήν αυτήν ώραν σας παρακαλώ να αναφωνήσωμε: Ζήτω η αιωνία Ελλάς» (Γ. Παπανδρέου, ό.π., σσ. 79-80).

Δεν φαίνεται μικρότερη η συγκίνηση και των μελών του μνημειώδους Συνεδρίου. Στο επίσημο ανακοινωθέν που εκδίδεται στη Βηρυτό (21.5.1944) χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται: «Αφού υπέγραψαν όλοι οι αντιπρόσωποι, ανεξαιρέτως, εν μέσω γενικών χειροκροτημάτων εξέφρασαν τον θαυμασμόν των προς τον Eλληνα πρωθυπουργόν διά την ικανότητα με την οποίαν διηύθυνε το έργον της διασκέψεως, το οποίον ωδήγησεν εις την επίτευξιν της Εθνικής Ενότητος. Κατά την λήξιν της συνεδριάσεως όλοι οι αντιπρόσωποι, όρθιοι, εκράτησαν σιγήν ενός λεπτού εις μνήμην των νεκρών του πολέμου και των τραγικών αλληλοκτόνων ταραχών· κατόπιν εζητωκραύγασαν υπέρ του Eθνους και των Συμμάχων» (ό.π., σ. 82).

«Γνωρίζομεν τι μας ζητούν...»

Φρούδες ελπίδες... Από το τέλος Ιουνίου 1944 ώς τον αιματοβαμμένο Δεκέμβρη, μέσα από τις επίμονες διπλωματικές διεργασίες αναδεικνύεται η μοιραία πάλη. Το όραμα του εαμικού κινήματος προβάλλει δειλά, αλλά σταθερά, αντιμέτωπο στην αναδυόμενη προπολεμική καθεστηκυία τάξη. Ο Γεώργιος Παπανδρέου στο μετερίζι της φιλελεύθερης συντηρητικής πολιτικής του (και πολιτικής, οπωσδήποτε, των βρετανικών στόχων) δέχεται τις έντονες αντιδράσεις των δυνάμεων του Κ.Κ.Ε., του Ε.Α.Μ. και της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Αντίστασης (Π.Ε.Ε.Α.). Στην προσπάθειά του για τη συμμετοχή αντιπροσώπων τούτων των δυνάμεων στη σχηματιζόμενη κυβέρνηση Εθνικής Ενώσεως δέχεται τα τηλεγραφήματα αμφισβήτησης και υποβολής όρων των στελεχών του κινήματος Πορφυρογένη, Σαράφη, Μπακιρτζή, Χατζή και Σιάντου. Το τηλεγράφημα των τριών τελευταίων, οι οποίοι εκπροσωπούν την Π.Ε.Ε.Α (Πολιτική Eπιτροπή Eθνικής Aπελευθέρωσης), το Κ.Κ.Ε. και το Ε.Α.Μ., απευθυνόμενο προς τους απεσταλμένους τους στο Κάιρο για τις διαπραγματεύσεις, αναδεικνύει την ένταση της αναδυόμενης πάλης και μεταθέτει σε άλλο επίπεδο τις θέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου. Στην πρόκληση «εάν οι όροι μας γίνουν δεκτοί, μηνύσατέ μας όπως στείλωμεν ομάδα υπουργών, αν όχι, παρακαλούμε διακόψατε διαπραγματεύσεις και επιστρέψατε», ο πρωθυπουργός της σχηματιζόμενης κυβέρνησης, εντεταλμένος για την πορεία προς την προκαθορισμένη λύση, θα δώσει το έναυσμα προς τη μοιραία (και προσχεδιασμένη από τη Βρετανία για την τελική κάθαρση) σκλήρυνση της πολιτικής θέσης του: «Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνομεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα! Μας ζητούν να παραδώσωμεν την Ελλάδα. Αρνούμεθα!» (ό.π., σ.117).

Από εδώ και πέρα οι απεγνωσμένες προσπάθειες του Γεωργίου Παπανδρέου για την πραγμάτωση του οράματός του, την απόλυτη συμφωνία των δυνάμεων της χώρας και την αναίμακτη έξοδο από οποιαδήποτε εμφανιζόμενη κρίση, εμπλεκόμενες στη μέγγενη των εκατέρωθεν πιέσεων (του Ε.Α.Μ. και της πολιτικής της Βρετανίας) θα έχουν ως συνέπεια τις εκάστοτε διακυμάνσεις. Η είσοδος των αντιπροσώπων του Ε.Α.Μ. στην κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο του 1944 υπήρξε μια μικρή ανάπαυλα στην κρίση, που ενισχύεται με το Σύμφωνο της Καζέρτας και συμβάλλει στην ομαλή πορεία προς την επίσημη απελευθέρωση της χώρας τον Οκτώβριο του 1944. H περίοδος αυτή της ανάπαυλας είναι, οπωσδήποτε, συνέπεια αφενός της συνετής πρόθεσης των αντιπροσώπων του εαμικού κινήματος και του προσανατολισμού του προς την εθνική και κοινωνική αποκατάσταση της χώρας, αλλά αφετέρου, και κυρίως, συνιστά επιτυχία των ρυθμιστικών δεξιοτήτων και των αγαθών προθέσεων του Γεωργίου Παπανδρέου. Οι μαρτυρίες από τα Αρχεία των Σοβιετικών Mυστικών Yπηρεσιών τεκμηριώνουν τις προθέσεις του κινήματος. Ο Πέτρος Ρούσος, σε πληροφοριακό κείμενό του προς το Κ.Κ. Βουλγαρίας και κατ' επέκταση προς την ηγεσία της Σοβιετικής Eνωσης, σχετικά αναφέρει: «Το κόμμα αντέδρασε διευρύνοντας και ενισχύοντας τον αγώνα για την ενότητα εναντίον του εχθρού [...]. Βασισμένοι στη γραμμή αυτή, συμμετάσχαμε στη διάσκεψη του Λιβάνου και αργότερα στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, κι αυτό παρά έναν αριθμό από δυσμενείς όρους που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της βρετανικής πολιτικής. Στην ίδια βάση υπεγράφη μια συμφωνία στην Καζέρτα από κοινού με τους Βρετανούς και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα για την προετοιμασία της εκδίωξης των Γερμανών από την χώρα. [...] Μπήκαμε στην κυβέρνηση Παπανδρέου στη βάση του δημοκρατικού προγράμματος της κυβέρνησης [...]. Δεν υπογράψαμε την συνθήκη για τη διάλυση των ανταρτικών σχηματισμών, δώσαμε όμως τη συγκατάθεσή μας για την οικοδόμηση ενός ενιαίου στρατού, που θα περιλαμβάνει τις ανταρτικές μας δυνάμεις» (σ. 208).

Παγίδες και αδιέξοδα

Iσως η ευτυχής ανάπαυλα να διαρκούσε ώς το τέλος, αν ο βρετανικός παράγων δεν επέμενε στην απόλυτη επιβολή στη χώρα μας μιας πολιτικής και ενός status έξωθεν εισαγομένων και υπαγορευομένων από τα βρετανικά και γενικότερα οικονομικά συμφέροντα του διεθνούς συστήματος. Αυτή η βρετανική πολιτική, που σε κάποια στιγμή ανάγκασε τον Παπανδρέου να αντιδράσει στην απαίτηση του Τσόρτσιλ για την άμεση μετάβαση του βασιλιά Γεωργίου στην Ελλάδα («Εφ' όσον το απαιτείτε να γίνει, αλλά υπό άλλον πρωθυπουργόν»), παγίδευσε τον ικανότατο άνδρα και δεξιοτέχνη πολιτικό, ώστε να εμπλακεί στο πολεμικό κλίμα που κατηύθυνε στην εμφυλιακή σύρραξη. Σε ένα κείμενο του πρωθυπουργού με ημερομηνία 2 Δεκεμβρίου 1944, αναφερόμενο στην άρνηση των υπουργών της Αριστεράς να υπογράψουν την αποστράτευση, υπογραμμίζεται: «Παραίτησις σημαίνει δυστυχώς απαρχή εμφυλίου πολέμου [...]. Θα υπερασπίσωμεν την Ελλάδα εναντίον των εσωτερικών της εχθρών». Και αλλού πάλι: «Η ευθύνη του εμφυλίου πολέμου, εις τον οποίον μας οδηγούν, είναι τραγική. Και το έθνος πρέπει να γνωρίζει ποίος έπταισεν». Πρόκειται για το κλίμα εκείνο που διαμορφώνει ο Τσόρτσιλ υπογραμμίζοντας προς τη βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα: «Δεν είναι καιρός διά πολιτικολογίας. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου: Να σωθή ή να μη σωθή η πρωτεύουσα των Αθηνών [...] Θέλω τον Παπανδρέου εις το πηδάλιον (Γ. Παπανδρέου ό.π., σσ. 220, 222, 230). Και η σύγκρουση επήλθε, με τις γνωστές συνέπειες του Δεκέμβρη: Τον Παπανδρέου παγιδευμένο και αδύναμο να αντιδράσει. Παγιδευμένο και το Ε.Α.Μ. στους μηχανισμούς του Κρεμλίνου για μία ακόμη τετραετία, έως ότου θυσιασθεί και ο τελευταίος αντάρτης στα βουνά της Ελλάδας. Παγιδευμένος και ο ελληνικός λαός στο κλίμα τρομοκρατίας που ακολούθησε τα γεγονότα. Παγιδευμένο και το δημοψήφισμα του 1946 για την παλινόρθωση της μοναρχίας, που διεξάγεται κατ' ουσίαν στο πλαίσιο εμφυλίου πολέμου. Τώρα ποιος «έπταισεν» για την κρίση και τις συνέπειες; Το Eθνος, ύστερα από πενήντα τόσα χρόνια υπό το φως των πληροφοριών των αγγλικών και σοβιετικών αρχείων, πράγματι μαθαίνει, εκτιμά και αποδίδει ευθύνες. Γιατί άδικα, βέβαια, και οι υπεύθυνοι του εαμικού κινήματος και το Κ.Κ.Ε. και ο Γεώργιος Παπανδρέου έχουν χρεωθεί μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της χώρας στη νεότερη ιστορία της.


 Πηγή:  http://ellinikosemfilios.blogspot.gr/2012/05/k.html

Το μένος του κεντροδεξιού ιστορικού Νίκου Μαραντζίδη κατά της Χρυσής Αυγής

 Πριν από μερικές μέρες δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο ένα άρθρο του ιστορικού Νίκου Μαραντζίδη με τον τίτλο "Διαλύστε τη Χρυσή Αυγή".
 Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=26946
 Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σχολιάσουμε αυτό το άρθρο του Μαραντζίδη, άλλωστε η Χρυσή Αυγή του έχει απαντήσει αναλόγως απ΄την ιστοσελίδα της.

 Καλό θα ήταν όμως να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με τον ίδιο τον συντάκτη του συγκεκριμένου άκρως επιθετικού αντιχρυσαυγίτικου άρθρου.

 Ο κ.Μαραντζίδης είναι πανεπιστημιακός ιστορικός αλλά απέχει πολύ απ΄το να θεωρείται ένας τυπικός εκπρόσωπος του (ακρο)αριστερόστροφου πανεπιστημιακού κατεστημένου της μεταπολίτευσης.
 Ανήκει σε αυτήν την γενιά των αποκαλούμενων αναθεωρητών ιστορικών οι οποίοι τα τελευταία 15 χρόνια περίπου με εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες μελέτες έχουν καταφέρει να αμφισβητήσουν με μεγάλη επιτυχία την αριστερή παντοκρατορία στην ιστοριογραφία της περιόδου 1941-49. Με μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο εύκολα μπορεί ο καθένας να βρει σχετικά άρθρα του Μαραντζίδη, κάποια εκ των οποίων έχουν αναδημοσιευτεί και στο παρόν ιστολόγιο.
 Ο Μαραντζίδης έγραψε το βιβλίο "Γιασασίν μιλιέτ" που αναφερόταν στους τουρκόφωνους Πόντιους, με ιδιαίτερη έμφαση στην δράση τους στην κατοχική Μακεδονία όπου ένα σημαντικό κομμάτι τους εξοπλίστηκε απ'τους Γερμανούς για να αυτοπροσταστευτούν απ΄το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Η προσέγγισή του στο θέμα της συνεργασίας τους με τους Γερμανούς ήταν πολύ προσεκτική και σε καμμία περίπτωση δεν υιοθέτησε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για αυτούς τους ανθρώπους.
 Επίσης, με την επιμέλεια του Νίκου Μαραντζίδη εκδόθηκε το συλλογικό έργο "Οι άλλοι καπετάνιοι" που ξεχώρισε κυρίως για τις ευρείες αναφορές στους οπλαρχηγούς (πόντιους πρόσφυγες σε μεγάλο ποσοστό) που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς στην κατοχική Μακεδονία.
 Για να μην μακρυγορούμε όμως παραθέτουμε το παρακάτω ενδεικτικό απόσπασμα απ΄το κείμενο του Μαραντζίδη στο εν λόγω βιβλίο:
 
 "Οι παραπάνω παρατηρήσεις γίνονται ακριβώς για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί στην συνείδηση τόσων ανθρώπων η συνεργασία με τους Γερμανούς δεν αποτελούσε εθνική προδοσία και μπορούσε να συνδυάζεται με την αγάπη για την πατρίδα, ειδικά μάλιστα από τα τέλη του 1943, όταν  η ελπίδα ότι από μέρα σε μέρα ο στρατός κατοχής θα αποχωρήσει είχε γίνει βαθιά πεποίθηση. Αντίθετα, μέσα στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η φιλοπατρία και ο μπολσεβικισμός παραμένουν έννοιες ασύμβατες."
 ("Οι άλλοι καπετάνιοι" σελ.33)

 Είναι λοιπόν προφανές ότι ο ιστορικός Νίκος Μαραντζίδης με την ψύχραιμη και εμπεριστατωμένη ιστορική του έρευνα συνεισέφερε τα μέγιστα στην απενοχοποίηση εκείνων των ανθρώπων που είχαν συλλήβδην στιγματιστεί (λανθασμένα βέβαια) ως "προδότες", "φασίστες", "εγκληματίες" κτλ απ΄το κομπλεξικό μεταπολιτευτικό κατεστημένο.
Για αυτό το επιστημονικό του έργο είναι άξιος συγχαρητηρίων.

 Το ίδιο κατεστημένο που είχε καταδικάσει χωρίς ελαφρυντικά τους ταγματασφαλίτες και τους πόντιους οπλαρχηγούς της Μακεδονίας, έχει παράλληλα δαιμονοποιήσει πλήρως και την Χρυσή Αυγή. Πολλές φορές οι εκπρόσωποί του (είτε πολιτικοί, είτε πανεπιστημιακοί, είτε δημοσιογράφοι κτλ) δεν διστάζουν να θεωρήσουν την Χρυσή Αυγή σαν πολιτικό επίγονο εκείνων των ανθρώπων που ζήτησαν και πήραν όπλα απ΄τους Γερμανούς για να αυτοπροστατευτούν απ'τους κομμουνιστές. Βέβαια, αυτός ο συσχετισμός είναι τελείως άκυρος, διότι ένα πολιτικό κόμμα του 21ου αιώνα με συγκεκριμένες ιδεολογικές αρχές δεν μπορεί να συγκριθεί με ένοπλες ομάδες χωρικών ποικίλων πολιτικών τάσεων που έδρασαν 70 χρόνια πριν υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Πρόκειται για ποιοτικά διαφορετικές οντότητες, μη-συγκρίσιμες μεταξύ τους.
 Εν πάσει περιπτώσει όμως.

 Προφανώς ο Μαραντζίδης όταν έκανε την αξιόλογη κατά γενική ομολογία ιστορική του έρευνα, δεν σκέφτηκε ότι ο μοναδικός πολιτικός χώρος που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα ιστορικά του συμπεράσματα ήταν οι εθνικιστές, των οποίων η κομματική έκφραση είναι η Χρυσή Αυγή. Ή μπορεί και να το σκέφτηκε, αλλά να μην έδωσε σημασία διότι πιθανώς υποτίμησε τις πολιτικές προοπτικές του συγκεκριμένου χώρου.

 Τι περίμενε δηλαδή ο Μαραντζίδης; Ότι θα αξιοποιούσαν πολιτικά οι φιλελεύθεροι κεντροδεξιοί την έρευνά του π.χ για τον Μιχάλαγα ή τον Κισά Μπατζάκ; Τόσο αφελής ήταν; Δεν ήξερε ότι οι Έλληνες δεξιοί είναι απ΄το 1974 και μετά φοβικοί και κομπλεξικοί απέναντι στην αριστερά; Θα τολμούσαν ποτέ οι βουτυρομπεμπέδες της ΝΔ να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην αριστερή πνευματική δικτατορία και να αμφισβητήσουν τα ιστορικά της δόγματα; Ούτε κατα διάννοια δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, γι'αυτό και δεν έγινε βέβαια.

 Εδώ θα μπορούσε κάποιος να προβάλλει το επιχείρημα ότι η ιστορική έρευνα δεν είναι απαραίτητο ούτε θεμιτό να έχει πολιτικές προεκτάσεις.
 Δεν υπάρχει πιο επιπόλαια άποψη από αυτή. Πόσο μάλλον απ΄την στιγμή που η ιστορική έρευνα αφορά την πλέον ταραγμένη και αιματοβαμμένη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που άφησε βαθιά το στίγμα της στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας και καθόρισε τις πολιτικές συμπεριφορές μεγάλων τμημάτων του λαού. Καλώς ή κακώς, οι μνήμες απ΄τα γεγονότα της δεκαετίας του ΄40 είναι ακόμα ζωντανές, ιδιαίτερα στην επαρχία.
 Συνεπώς μία ιστορική έρευνα αναθεωρητικής μορφής γύρω απ΄το καυτό θέμα των λανθασμένα θεωρουμένων ως "δοσίλογων", "φασιστών", "προδοτών", δεν μπορεί παρά να έχει σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Αυτές μπορεί να μην γίνουν άμεσα αντιληπτές, αλλά να φανούν μακροπρόθεσμα όταν οι αντικειμενικές συνθήκες το επιτρέψουν.

 Φαίνεται λοιπόν πως έστω και κατόπιν εορτής ο Μαραντζίδης αντελήφθη ότι με το αξιόλογο επιστημονικό του έργο ενίσχυσε άθελά του το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα καθώς βοήθησε τα μέγιστα στην απενοχοποίηση των (λανθασμένα, όπως τονίσαμε και πριν) θεωρούμενων ως πολιτικών προγόνων της Χρυσής Αυγής.

 Τώρα με ένα καυστικό άρθρο γεμάτη εμπάθεια φτάνει στο σημείο να απαιτήσει να βγει η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου και την συγκρίνει με το ΚΚΕ του 1946! Ξεχνάει όμως ότι το τότε ΚΚΕ βαρυνόταν ήδη με τρομερά εγκλήματα και προδοσίες σε βάρος του λαού, πράγμα που η Χρυσή Αυγή φυσικά δεν έχει κάνει. Κάθε άλλο, έχει πέσει η ίδια θύμα τρομοκρατικών επιθέσεων. Ξεχνάει ότι το ΚΚΕ τότε είχε συγκεκριμένα πολιτικοστρατιωτικά στηρίγματα σε γειτονικές χώρες, ενώ η Χρυσή Αυγή είναι μόνη της.

 Αν λοιπόν ο Μαραντζίδης θλίβεται με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, μπορεί κάλλιστα να προβεί σε πράξεις αυτοτιμωρίας διότι και ο ίδιος ακουσίως έβαλε το λιθαράκι του σε αυτή. 
Αν πάλι θλίβεται που οι φιλελεύθεροι ομοϊδεάτες του δεν αξιοποίησαν πολιτικά τα ιστορικά του πορίσματα, ας τους ζητήσει τον λόγο.

 Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, οι Έλληνες εθνικιστές που ασχολούνται με ιστορικά θέματα επιβάλλεται να ευχαριστήσουν τον Μαραντζίδη για τα στοιχεία που έφερε στο φως σχετικά με τα γεγονότα της δεκαετίας του '40, και φυσικά να του ευχηθούν περαστικά...

Από που εκπορεύονταν τα κηρύγματα αγαμίας του Βελουχιώτη και ο συναφής πουριτανισμός του ΚΚΕ

 Μία απ'τις βασικότερες πτυχές του κώδικα συμπεριφοράς των κομμουνιστών στην κατοχική περίοδο, και ιδιαίτερα στα αντάρτικα τμήματα του βουνού ήταν η αυστηρότατη τήρηση ηθικοπλαστικών κανόνων όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις των δύο φύλων.

 Διαπρύσιος κήρυκας αυτής της γραμμής ήταν -ποιος άλλος- ο Βελουχιώτης.
 Σύμφωνα με τον αγιογράφο του Βελουχιώτη Διονύση Χαριτόπουλο: "Η αυστηρότητα του Άρη σε θέματα ηθικής είναι γνωστή σε όλους" [1]
 Άλλωστε είναι πασίγνωστη και αναμφισβήτητη η περιβόητη φράση-διαταγή του Βελουχιώτη προς τους άντρες του:
 "Την ψωλή την έχουμε μόνο για κατούρημα"
  Μεγάλες φράσεις, μεγάλων αντρών... Τέλοσπάντων.
 Είναι επίσης αναντίρρητο ότι αυτή η διαταγή αγαμίας τηρούταν με θρησκευτική ευλάβεια. Άλλωστε, τα περιθώρια παρεκκλίσεων απ΄τις διαταγές του Βελουχιώτη ήταν μηδαμινά.
 
 Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση ήταν όταν δεν δίστασαν να εκτελέσουν έναν μαυροσκούφη (οι μαυροσκούφηδες ήταν η προσωπική έφιππη φρουρά του Βελουχιώτη που απαρτιζόταν από απολύτως έμπιστούς του), επειδή κατηγορήθηκε ότι συνευρέθηκε ερωτικά με μια κοπέλα.
 Ο εκτελεσθείς μαυροσκούφης έφερε το ψευδώνυμο Οκτωβριανός (πιθανότατα εκ της Οκτωβριανής Επανάστασης των μπολσεβίκων) και το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Δρέγας. Αυτός δεν ήταν βέβαια και το καλύτερο παιδί του κόσμου, αφού μαζί με τον διαβόητο Τζαβέλλα ήταν υπεύθυνοι για τις " δύσκολες ανακρίσεις" που έκαναν οι μαυροσκούφηδες. [2]
  Για τα κομμουνιστικά "ήθη" όμως το αδίκημα ήταν πολύ βαρύ. Έτσι, ο Οκτωβριανός αφοπλίστηκε, φυλακίστηκε, και κατόπιν "δίκης" εκτελέστηκε.

  Αυτή η γραμμή αγαμίας όμως δεν ήταν μονοπώλιο ούτε έμπνευση του Βελουχιώτη.
 Μπορεί ο ίδιος να είχε τους "ιδιαίτερους" προσωπικούς του λόγους να επιβάλλει την αμείλικτη εφαρμογή της, αλλά δεν ήταν ο μόνος. Αυτός ο πουριτανισμός ήταν συγκεκριμένη γραμμή ολόκληρου  του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

Υπενθυμίζουμε ότι σε αυτήν την ανάρτηση: http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_22.html είχαμε δει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό του ψευτο-ηθικολογικού πουριτανισμού των κομμουνιστών σε μονάδα του ΕΛΑΣ της Μακεδονίας. Ο κομμουνιστής πολιτικός επίτροπος αποφάσισε και διάταξε την εκτέλεση ενός αντάρτη τους επειδή έκανε σχόλιο για τα στήθη μιας κοπέλας! Αυτή η παρανοϊκή διαταγή μπορεί να μην εφαρμόστηκε τελικά λόγω αντιδράσεων, αλλά είναι ενδεικτική της ξεκάθαρης κομματικής γραμμής σε αυτά τα θέματα.

  Ο Χαριτόπουλος αναφέρει άλλες δύο μαρτυρίες [3] για το θέμα.
 Η μία είναι του γ.γ του ΕΑΜ Θανάση Χατζή που έγραφε:
"Στα προβλήματα ηθικής και σεξουαλικής ελευθερίας επικρατούσε, μπορούμε να πούμε, "πουριτανισμός". Οι μαχητές και τα στελέχη σέβονταν τις συναγωνίστριές τους και τα κορίτσια των χωρικών. (...) Και αν εκδηλωνόταν κάποιο κρούσμα, η τιμωρία ήταν τόσο αυστηρή που με τα σημερινά κριτήρια θα την χαρακτηρίζαμε λάθος"
 Η δεύτερη είναι του ιταλού στρατιώτη Γκαλιμπέρτι που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ και έμεινε δυο χρόνια στο βουνό:
 "Μια πολύ μεγάλη αυστηρότητα στα ήθη απαγόρευε εντελώς στους αντάρτες να έρχονται σε οποιαδήποτε σαρκική επαφή με γυναίκες, ακόμα και αν αυτές συγκατανεύανε, επί ποινή εκτελέσεως"

 Οι αριστεροί ισχυρίζονται ότι αυτή η γραμμή βασιζόταν στον σεβασμό της γυναίκας, στην εξίσωσή της με τον άνδρα και στην ισότητα των δύο φύλων που εκφραζόταν και απ΄την παροχή ψήφου στις γυναίκες απ΄την συμμετοχή τους στις εαμικές οργανώσεις κτλ.

 Εκ πρώτης όψεως ο ισχυρισμός τους δείχνει να έχει βάση, όμως και πάλι δεν αρκεί για να εξηγήσει αυτό το καθεστώς άγριας τρομοκρατίας σε βάρος συντρόφων τους. Σε τελική ανάλυση η ερωτική συμπεριφορά προς το άλλο φύλο είναι μία φυσιολογική ανθρώπινη λειτουργία που δεν μπορεί να κατασταλεί με καμμία απαγόρευση. Κανένας ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να πάει κόντρα στην φύση.

 Γιατί όμως οι κομμουνιστές ήταν τόσο αυστηροί στο συγκεκριμένο θέμα;

 Την απάντηση την δίνει ο πρώην κομμουνιστής και βαθύτατος γνώστης της κομμουνιστικής προπαγάνδας στην οποία είχε ειδικευθεί κατά την παρουσία του στο ανατολικό μπλοκ, Γεώργιος Γεωργαλάς ο οποίος έγραφε:

 "Παρά την επίσηση μέση τους κατά του φροϋδισμού, οι κομμουνιστές δεν παραλείπουν να χρησιμοποιούν στην πράξη τις αρχές του. Η Προπαγάνδα τους απευθύνεται βασικά προς το Υποσυνείδητο που αποτελεί φροϋδική ανακάλυψη. Η "πλύσις εγκεφάλου", που αυτοί της έδωσαν επιστημονική ποιότητα και μαζική έκταση, στηρίζεται κατα μέγα μέρος στην φροϋδική ψυχανάλυση. Ακόμη και την λίμπιντο χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους. Ο κομμουνιστικός πουριτανισμός λ.χ. αποβλέπει στην διοχέτευση του σεξουαλικού ενστίκτου προς άλλες κατευθύνσεις. Το ανικανοποίητο σεξουαλικό ένστικτο γεννά μια τάση αφοσοιώσεως προς έναν μη-ερωτικό στόχο. Αυτός μπορεί να είναι η ανθρωπότητα, το κόμμα, ο αρχηγός. Και η εν λόγω αφοσίωση, αποπροσανατολισμός του σεξουαλικού ενστίκτου, συνοδεύεται από μία διαθεση τυφλής ("ερωτικής") υπακοής, την οποία εκμεταλλεύεται προς όφελός του το Κ.Κ." [4]


 Βλέπουμε λοιπόν ότι η αιτία ύπαρξης του κομμουνιστικού πουριτανισμού, και στην περίπτωσή μας του ελασίτικου πουριτανισμού του 1941-44, δεν έχει να κάνει ούτε με τον σεβασμό στην γυναίκα ούτε με κανένα άλλο "φιλανθρωπικό" αίσθημα των κομμουνιστών. Ο λόγος ήταν καθαρά πρακτικός. Στερώντας απ΄τους αντάρτες τους το δικαίωμα της ικανοποίησης ερωτικών και σεξουαλικών αναγκών, τους μετέτρεπαν σε πιστούς στρατιώτες του κόμματος.


[1] "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων" του Δ.Χαριτόπουλου σελ.483
[2] "Στο βουνό με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη" του πατέρα-Ανυπόμονου, σελ.235
[3] "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων" του Δ.Χαριτόπουλου σελ.343
[4]"Η Προπαγάνδα" του Γ.Γεωργαλά, σελ.215

 
 

Μία άλλη άποψη για την περίπτωση Κουκίδη

 Στα πλαίσια της ιστορικής έρευνας και χωρίς να παίρνουμε θέση υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που αναφέρεται στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Κουκίδη:


Ένα μυθολογικό στοιχείο έχει εισχωρήσει στη σύγχρονη ιστορία μας και από τη συνεχή επανάληψή του υπάρχει ο κίνδυνος να καταγραφεί ως πραγματικό. Πρόκειται για τη δήθεν αυτοκτονία του Έλληνα φρουρού της Ακρόπολης την ημέρα που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα. Ύστερα από 63 ακριβώς χρόνια, έρχεται ο «Λαβύρινθος» να δώσει ένα οριστικό τέλος σ’ αυτόν τον μύθο, καταθέτοντας την αδιάψευστη θέση του και δίνοντας διευκρινίσεις για το πώς διαμορφώθηκε μία φήμη που κόντεψε να γίνει γεγονός.

Υπήρξε ή δεν υπήρξε ο Κωνσταντίνος Κουκίδης ως φυσικό πρόσωπο;
Ο Δήμος Αθηναίων, πριν καν έχει μία απάντηση σ’ αυτό το θέμα, είχε αποφασίσει προ ολίγων ετών, επί δημαρχίας Αβραμόπουλου, να τον τιμήσει με την ανέγερση ειδικού μνημείου στην αρχή της Λεωφ. Βας. Σοφίας. Τιμήθηκε λοιπόν ο απλός εκείνος στρατιώτης, ο νεαρός Κων. Κουκίδης, επειδή ως εντεταλμένος φρουρός της σημαίας μας στον ιερό βράχο αρνήθηκε να υποστείλει την ελληνική σημαία και να την αντικαταστήσει με τη γερμανική, την ώρα που μόλις είχε καταληφθεί η ελληνική πρωτεύουσα.
Και επειδή όχι μόνον  είχε αρνηθεί να υποστείλει τη σημαία μας, αλλά διαμαρτυρόμενος για το γεγονός αυτό καθεαυτό έπεσε από τον ιερό βράχο και βρήκε τραγικό θάνατο…
Την ημέρα που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα κανένας θανάσιμος τραυματισμός δεν σημειώθηκε, καμιά αυτοκτονία, κανένα βίαιο γεγονός δεν αναφέρθηκε. Στα ημερολόγια των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων που εφάρμοσαν το σχέδιο κατάληψης της ελληνικής πρωτεύουσας δεν καταγράφηκε κανένα τέτοιο γεγονός. Ούτε στα αντίστοιχα αρχεία των ελληνικών στρατιωτικών διοικήσεων έχει καταγραφεί. Επιπλέον, επί πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο έγιναν έρευνες και έρευνες στα στρατιωτικά αρχεία και στα μητρώα για να εντοπισθεί το πρόσωπο που φερόταν να έχει βρει τέτοιον τραγικό θάνατο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Εξετάστηκαν όλες οι περιπτώσεις. Ελέχθη ότι ο φρουρός της σημαίας στην Ακρόπολη τελικά δεν ήταν απλός στρατιώτης, αλλά εύζωνος της Ανακτορικής Φρουράς. Και πάλι η έρευνα ήταν αρνητική. Στη συνέχεια υποστηρίχθηκε πως ήταν νεαρός φαλαγγίτης (μέλος της ΕΟΝ, ΤΗΣ Νεολαίας του καθεστώτος) που του είχαν ανατεθεί τα καθήκοντα φρουρού της σημαίας. Σημειωτέον ότι πράγματι, κατά τους τελευταίους μήνες που η Ελλάδα έδινε τη μάχη εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών είχαν χρησιμοποιηθεί σε διάφορες υπηρεσίες φύλαξης κρίσιμων σημείων της Αθήνας στελέχη της ΕΟΝ, ώστε να απελευθερωθούν οι μάχιμοι στρατιώτες και να προωθηθούν στο μέτωπο. Αλλά και εδώ η έρευνα δεν έφερε αποτελέσματα.
Ερευνήθηκαν επίσης προσεκτικά οι εγγραφές κατά τις επίμαχες ημερομηνίες στα αστυνομικά τμήματα, στο ληξιαρχείο, στα νεκροταφεία της ευρύτερης περιοχής. Ουδέν αποτέλεσμα. Τέλος, έγινε μία δημόσια έκκληση στους συγγενείς, στους γείτονες ή στους γνωστούς του νεαρού Κωνσταντίνου Κουκίδη, που είχε βρει τον τραγικό θάνατο από την Ακρόπολη, να εμφανιστούν και να επιβεβαιώσουν ότι το πρόσωπο ήταν υπαρκτό ώστε να τιμηθεί μεταθανατίως για την ηρωική του πράξη. Είχε μάλιστα λεχθεί ότι τιμητικά θα έπρεπε να συνταξιοδοτηθούν οι στενοί συγγενείς ή τυχόν απόγονοί του. Κανείς δεν εμφανίστηκε. Κανείς δεν τον θυμόταν, κανείς δεν τον ήξερε…
Διότι ο Κωνσταντίνος Κουκίδης δεν βρήκε τον θάνατο το 1941, αλλά πέθανε από γηρατειά το… 1974! Και τότε, το 1941, δεν μπορούσε να είναι φαλαγγίτης της ΕΟΝ, ούτε κληρωτός στρατιώτης, επομένως ούτε φρουρός της σημαίας, διότι  ήδη ήταν ακριβώς 50 ετών! Και το κυριότερο, διότι φυσικά δεν αυτοκτόνησε την ημέρα που εισήλθαν στην Αθήνα οι Γερμανοί… Πράγματι, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης ως Έλληνας πολίτης είχε ενοχληθεί για την κατάληψη της πατρίδας του από τους Γερμανούς. Όπως όλοι, άλλωστε. Ο ίδιος όμως, ως δημοσιογράφος που ήταν, όχι μόνο δεν διανοήθηκε να αυτοκτονήσει, Αλλά καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της Κατοχής παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις του γερμανικού και του ιταλικού στρατοδικείου και όταν κάποτε ο πόλεμος τελείωσε, το 1946, εξέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για την Κατοχική Δικαιοσύνη.
Το όνομά του περιεπλάκη  στην υπόθεση ως προϊόν μίας αθώας δημοσιογραφικής φάρσας. Στις 27 Απριλίου 1941, την ημέρα που οι Γερμανοί εισήλθαν ως κατακτητές στην Αθήνα, ο Κουκίδης παρακολουθούσε από περιέργεια τις κινήσεις των διαφόρων τμημάτων που έπαιρναν θέσεις στα στρατηγικά σημεία του λεκανοπεδίου και, εξ’ αιτίας και της απαγόρευσης κυκλοφορίας που υπήρχε σε ορισμένες περιοχές, καθυστέρησε πολύ να φτάσει στο γραφείο του, στην εφημερίδα που εργαζόταν. Οι υπόλοιποι συνάδελφοί του σημείωσαν την απουσία του και όταν κάποιος απ’ αυτούς αναρωτήθηκε « βρε παιδιά, τι έγινε εκείνος ο Κουκίδης;», ένας άλλος βρήκε την ευκαιρία για ένα ευφυολόγημα: « Δεν τα έμαθες ; Ο Κουκίδης δεν άντεξε στην ιδέα ότι μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα και πήγε στην Ακρόπολη και έπεσε από εκεί!»
Λίγο αργότερα όμως ο Κουκίδης εμφανίστηκε καθυστερημένος στη θέση του και κανείς δεν έδωσε σημασία στο πείραγμα που τον αφορούσε, η υπόλοιπη μέρα κύλησε με τη συγκέντρωση πληροφοριών για την πρώτη ημέρα της Κατοχής, ώστε να συγκροτηθεί το ρεπορτάζ που θα δημοσιευόταν στο φύλλο της επομένης. Ταυτόχρονα όμως, κάποιοι ανώνυμοι πολίτες που είχαν βρεθεί την ώρα του ευφυολογήματος στα γραφεία της εφημερίδας, επιχειρώντας να αντλήσουν πληροφορίες από πρώτο χέρι για τα συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα που διαδραματίζονταν, δεν υποπτεύθηκαν το (έστω ιδιότυπο) χιούμορ των δημοσιογράφων. Παραπάνω από ο,τι έπρεπε εύπιστοι, αναμετέδωσαν αυτό που είχαν ακούσει και από στόμα σε στόμα απλώθηκε σε όλη την Αθήνα, και όχι μόνο, η «είδηση» αναπλαθόμενη ως παιχνίδι « χαλασμένου τηλεφώνου». Ανύποπτοι οι εμπνευστές αυτής της συγκεκριμένης φάρσας ότι την ώρα που την υλοποιούσαν έγραφαν ιστορία, βρήκαν μία άχαρη στιγμή για να γελάσουν εκείνοι και οι φίλοι τους. Η φάρσα είχε ένα περιορισμένο περιβάλλον και φυσικά κανείς από το περιβάλλον εκείνο δεν φανταζόταν ότι έτσι θα μπορούσε να παραχθεί η ιστορία.
Όμως η φήμη αυτή, όπως τόσες και τόσες άλλες, θα είχε ολοκληρωτικά ξεχαστεί, αν ύστερα από αρκετές εβδομάδες ένας ανταποκριτής αγγλικής εφημερίδας από το Κάιρο δεν την τηλεγραφούσε και τελικά δημοσιευόταν. Αλλά η «είδηση» που καταχωρήθηκε περιείχε λεπτομέρειες που είχαν διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Γινόταν λόγος για στρατιώτη και όχι μεσήλικα δημοσιογράφο, ενώ στην αιτία της αιφνίδιας κατάθλιψης που οδήγησε στην αυτοκτονία είχε προστεθεί και η άρνηση του αυτόχειρα να υπακούσει στη διαταγή των κατακτητών να κατεβάσει την ελληνική σημαία για να την αντικαταστήσει με την γερμανική.
Στις 9 Ιουνίου δημοσιεύθηκε στη «Daily Mail» η ανταπόκριση του «ειδικού απεσταλμένου» της από το Κάιρο: « Ο Κώστας Κουκίδης Έλληνας στρατιώτης, φύλαγε την γαλανόλευκη στην Ακρόπολη, στην Αθήνα, όταν μία ομάδα από ναζί τον πλησίασε. Κρατούσαν την σβάστικα στα χέρια τους. «Κατέβασε την σημαία», του είπαν, «και ανέβασε την δική μας». Ο Κώστας δεν ήξερε την γλώσσα τους μα κατάλαβε. Έσφιξε τα δόντια του, έλυσε το σχοινί και αργά άρχισε να κατεβάζει την γαλανόλευκη. Αμίλητος… Ύστερα κοντοστάθηκε για μια στιγμή, κάρφωσε τα μάτια του στον Γερμανό επί κεφαλής και απότομα μ’ ένα σάλτο βρέθηκε στο διπλανό βράχο, τυλίχτηκε με τη σημαία και ρίχτηκε στο κενό. Διακόσια μέτρα βάθος».
Οι Γερμανοί δεν είχαν ανάγκη τέτοιας υπηρεσίας από τον Έλληνα φρουρό. Το πολυπληθές άγημά τους που το πρωί της μοιραίας ημέρας έφτασε στον Παρθενώνα, παρουσία φωτορεπόρτερ και κινηματογραφιστών επικαίρων, ύψωσε τη σβάστικα χωρίς κανένα επεισόδιο. Η έπαρση της σημαίας του κατακτητή προβλέπεται άλλωστε από το διεθνές δίκαιο και συμβολίζει την κυριαρχία του.
Ωστόσο αργότερα ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής αποφάσισε να υψώσει σε διπλανό ιστό στην Ακρόπολη και την ελληνική σημαία, αναγνωρίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η παραμονή των στρατευμάτων του είναι προσωρινή, ότι δεν προσαρτά το κατεχόμενο έδαφος και ότι η εθνική ανεξαρτησία δεν καταργείται. Υπό το πνεύμα αυτό, η διαταγή του ήταν ότι σε όποιο δημόσιο χώρο ή κτήριο υπάρχει η ελληνική σημαία, παραπλεύρως να υψώνεται η σβάστικα. Η γερμανική σημαία υψωνόταν μόνη σε όσα κτήρια στεγάζονταν στρατιωτικές υπηρεσίες του κατακτητή, ενώ σε όλη την Ελλάδα αποκλειστικά σε ένα κτήριο επετράπη να υψωθεί μόνη η ελληνική: στο κτήριο των Παλαιών Ανακτόρων, όπου έδρευε η ελληνική κατοχική κυβέρνηση.
Αυτό ήταν μια παραχώρηση για να αναγνωριστεί η εθνική κυριαρχία και ότι η γερμανική κατοχή ήταν προσωρινή.
Δύο μήνες αργότερα, μετά από την κήρυξη του γερμανοσοβιετικού πολέμου, οπότε η διοίκηση παραχωρήθηκε από τους Γερμανούς στους Ιταλούς, στα δημόσια κτήρια προστέθηκε από τις 25 Ιουνίου 1941 και Τρίτη σημαία, η ιταλική. Αυτή ήταν  η πραγματικότητα. Στα μεταπολεμικά χρόνια, όποτε πάλι ξαναεμφανιζόταν ένα δημοσίευμα που άνοιγε το θέμα του ατυχούς φρουρού της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη, το θέμα επιβεβαιωνόταν και έκλεινε. Ιδιαίτερα όμως κατά τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρήθηκε με επιμονή να παρουσιασθεί ως ιστορικό γεγονός και να τιμηθεί η «θυσία» του.
Αλλά η Ελλάδα και γενικότερα ο διαχρονικός Ελληνισμός δεν έχουν ανάγκη ψευδών και ανύπαρκτων  γεγονότων για να προβάλλεται ο ηρωισμός και το μεγαλείο της φυλής. Με τέτοιες μεθοδεύσεις υπάρχει απλώς μόνον ο κίνδυνος να μειωθεί η αξία των ανυπέρβλητων πραγματικών ηρωισμών και θυσιών της εποχής εκείνης που καταγράφηκαν στις μάχες των βορειοηπειρωτικών βουνών και των οχυρών. Ηρωισμών που υποχρέωσαν εχθρούς και φίλους να υμνούν την ελληνική αξία, με χαρακτηριστικότερο το γνωστό ύμνο του ίδιου του Χίτλερ (Ράιχσταγκ,4 Μαΐου 1941)


Πηγή

Έγγραφο του Ζέρβα προς το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ σχετικά με την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ ελασιτών-Γερμανών

  Λίγες μέρες μετά την συμφωνία του Μυρόφυλου-Πλάκας, όπου και συμφωνήθηκε η εκεχειρία μεταξύ ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, ο Ζέρβας έστειλε το παρακάτω έγγραφο στην ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ:

                                       ("Η αλήθεια από τον Άρη" του Κώστα Ιωάννου σελ.57)

  Όπως φαίνεται, ο Ζέρβας τους γράφει ότι αν και γνώριζε πολύ καλά για την σύναψη ανακωχής που έκαναν με τους Γερμανούς στην Ήπειρο τον Οκτώβριο του 1943 κατά παράβαση των διαταγών του Συμμαχικού Στρατηγείου, εντούτοις αποφάσισε να μην την δημοσιεύσει.
 Τα σχετικά με την συμφωνία ΕΛΑΣ-Γερμανών τα είχαμε δει εδώ: http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html

 Ο Ζέρβας με την παραπάνω κίνησή του έδειξε για μία ακόμη φορά, ότι δεν επιθυμούσε να τραβήξει στα άκρα την σύγκρουση με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και μία συμβιβασική λύση ήταν μες στις προθέσεις του, πάντα εντός λογικών πλαισίων.
 Αντίστοιχες κινήσεις καλής θέλησης εκ μέρους του Ζέρβα για την εξομάλυνση των σχέσεων με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  είχαμε δει στις παρακάτω αναρτήσεις:
  http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html
 http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/06/1943_28.html
 http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_10.html

 Η εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι δεν υπήρξε ανταπόκριση απ'την πλευρά των κομμουνιστών.

Η κατα κράτος εκλογική ήττα του ΕΑΜ στις αυτοδιοικητικές εκλογές των ανταρτοκρατούμενων περιοχών το 1943

 Μία απ΄τις προτεραιότητες του Κοινού Γενικού Στρατηγείου των Ανταρτών που συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 1943 (συμμετείχαν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ, η ΕΚΚΑ και η Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή) ήταν η διενέργεια εκλογών στις ελεγχόμενες απ΄τους αντάρτες περιοχές για την ανάδειξη οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης.
 Στις 10/08/1943 το Κοινό Γενικό Στρατηγείο των Ανταρτών εξέδωσε την παρακάτω απόφαση υπ'αριθμόν 6 που αναφέρεται στην διενέργεια των εκλογών που θα διεξάγονταν απ΄την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου του '43:

 

("Ελεύθερα Ορεινή Ελλάς" του Κώστα Ιωάννου, σελ.42)

 Ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές;

 Αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες μαρτυρίες στελεχών του ΕΔΕΣ και του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων:

 Ο εδεσίτης Κώστας Ιωάννου έγραφε: 

 "Στις εκλογές αυτές είχε συγκατατεθεί το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, διότι νόμιζε πως ο ελληνικός λαός είχε στραφεί και απέβλεπε σε αυτό. Πλην όμως είχε μία οδυνηρή έκπληξη. Τα αποτελέσματα απέβησαν αντίθετα προς τις προσδοκίες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, γιατί το 80%-90% και σε πολλές περιοχές του ΕΛΑΣ το 99% των κατοίκων, ψήφισε υπέρ του ΕΔΕΣ"

 ("Φενάκη και Σβάστικα" σελ.21)

  Ο υπασπιστής του Ζέρβα Μιχάλης Μυριδάκης έγραφε:

 "Ως ήτο επόμενον ο λαός της υπαίθρου είχε καλώς γνωρίσει το ΕΑΜ και τους σκοπούς του και ως εκ τούτου σε όσα χωριά της Ηπείρου, Θεσσαλίας και Αιτωλοακαρνανίας διενεργήθηκαν εκλογές και έλαβαν μέρος και αντιπρόσωποι του ΕΔΕΣ, πλην της Πόρτας Θεσσαλίας, σε όλα εξελέγησαν οι οπαδοί του ΕΔΕΣ με πλειοψηφία καταπληκτική η οποία υπερέβη μάλιστα σε πολλά μέρη, όπως στην Ήπειρο, Βάλτο, Μουζάκι και Μαυρομάτι Θεσσαλίας κ.α, το 96% των ψήφων."

 ("Αγώνες της φυλής", σελ.287)

 Ο λοχαγός Γεώργιος Καϊμαράς του 5/42 έγραφε:

 "Παρά την άγρια τρομοκρατία, τους εκβιασμούς, τις απειλές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την ημέρα των εκλογών, ολόκληρη σχεδόν η περιοχή τους καταδίκασε με την ψήφο της οριστικά και εξέλεξε σαν μέλη των Επιτροπών Αυτοδιοίκησης τους αντιπροσώπους του Ψαρρού"

 ("Το χρονικό μιας θυσίας", σελ.131)

Ο ταγματάρχης Ιωάννης Παπαθανασίου του 5/42 και στέλεχος της ΕΚΚΑ έγραφε:

 "Η κίνηση του Παπαθανασίου συνέπεσε με την εποχή των εκλογών για την ανάδειξη των οργάνων της τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Θεσσαλία. Διεπίστωσε πως, στα χωριά που υπήρχαν και δυνάμεις του ΕΔΕΣ και δυνάμεις του ΕΛΑΣ οι χωρικοί ψήφιζαν τους υποψήφιους του ΕΔΕΣ με ποσοστό 60-70% δείχνοντας έτσι την έντονη αντίθεσή τους στις αρχές και τις μεθόδους του ΕΛΑΣ"

 ("Αντιστασιακή οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944", σελ.102-3)

 Ο υπαρχηγός του Ζέρβα Κομνηνός Πυρομάγλου που μεταπολεμικά συνεργάστηκε με την αριστερή ΕΔΑ έγραφε:

 "Οι εκλογές προς ανάδειξη κοινοτικών επιτροπών άρχισαν απ΄το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου και έληξαν περί τα τέλη Σεπτεμβρίου 1943. Σε κάθε κοινότητα εξετίθεντο δύο και τρεις συνδυασμοί. Κατά το πλείστον όμως ήταν δύο, ένας του ΕΑΜ, ένας της ΕΚΚΑ, ή ένας του ΕΑΜ και ένας του ΕΔΕΣ ανάλογα με την περιοχή. Άνδρες και γυναίκες απ΄το 17ο έτος της ηλικίας τους, είχαν δικαίωμα ψήφου. Η ψηφοφορία διεξήγετο υπό πλήρη ελευθερία. Δεν θα σημειώσουμε παρά μόνο τα γενικά αποτελέσματα και αυτά με στρογγυλούς αριθμούς. Στην Θεσσαλία και την Ρούμελη υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ έλαβε το 40% των ψήφων και ο ΕΔΕΣ το 60%. Στην Ήπειρο υπό τον έλεγχο του ΕΔΕΣ, το ΕΑΜ έλαβε 30% και ο ΕΔΕΣ 70%. Στην περιοχή της ΕΚΚΑ, η τελευταία έλαβε το 90% και το ΕΑΜ το 10%. Τις εκλογές επέβλεψαν επιτροπές εξ αμφοτέρων των οργανώσεων."

 ("Ο Δούρειος ίππος" σελ.92)

 Ο λοχαγός Βασίλειος Σταυρογιαννόπουλος του ΕΔΕΣ Ναυπάκτου έγραφε:

 "Βάσει της ως άνω αποφάσεως διεξήχθησαν εκλογές σε όλα τα χωριά που ελέγχονταν απ΄τις πολιτικοστρατιωτικές οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ. Αυτό έγινε και στη Ναυπακτία την αυτοδιοίκηση της οποίας και πραγματευόμεθα.

 Τα αποτελέσματα των εκλογών υπήρξαν καταπληκτικά. Τα περισσότερα εκ των εκλεγέντων μελών των διάφορων λαϊκών επιτροπών (διοικητική, οικονομική, σχολικοεκκλησιαστική, δικαστική, αγροτικής ασφαλείας, ασφάλειας και τάξεως) ή δεν συμπαθούσαν το ΕΑΜ ή άνηκαν σε αντίθετη από αυτό οργάνωση"

 (Πικρές αναμνήσεις 1941-1944", σελ.146)

 Ο λοχαγός Ανδρέας Μήταλας του 5/42 έγραφε:

 "..κατά την διεξαγωγή εκλογών για την ανάδειξη οργάνων τοπικής αυτοδιοικήσεως επικράτησαν οι υποψήφιοι της ΕΚΚΑ καίτοι ασκήθηκε εκ μέρους του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τρομοκρατία.."

 (επιστολή που δημοσιεύτηκε στο "Εθνική αντίσταση και κοινωνική επανάσταση" του Ηρακλή Πετιμεζά σελ.512)

Ο Διονύσης Μπενετάτος, αγροτικός σοσιαλιστής και ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ απ'όπου απεχώρησε το 1942 και αργότερα συνεργάστηκε με τον ΕΔΕΣ, έγραφε:

"Τον Αύγουστο όμως του 1943 γίνονται εκλογές αυτοδιοικήσεως σε πολλές ανταρτοκρατούμενες περιοχές και διαπιστώνεται πλέον ότι το ΕΑΜ δεν έχει την πλειοψηφία του λαού"

 ("Το χρονικό της Κατοχής", σελ.222)

 Βλέπουμε ότι ο κοινός τόπος των παραπάνω μαρτυριών είναι ότι οι υποψήφιοι που προέρχονταν απ΄τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ επικρατούσαν εκλογικά των εαμικών υποψηφίων

 Μπορεί κάποιοι να αμφισβητήσουν τις παραπάνω μαρτυρίες επειδή προέρχονται κυρίως από στελέχη του ΕΔΕΣ και του 5/42 άρα είναι πιθανό να μεροληπτούν, παρά το ότι δύο εξ'αυτών (ο Πυρομάγλου και ο Μπενετάτος) δεν θα μπορούσαν με τίποτα να χαρακτηριστούν σαν εμπαθείς αντι-εαμίτες.

 Επίσης φαντάζει λίγο δύσκολο να έλεγαν όλοι αυτοί (και πολλοί άλλοι) τα ίδια ψέματα. Μία υπερβολή στα λόγια τους μπορεί να υπάρχει, οι διαφοροποιήσεις στις μεταξύ τους μαρτυρίες είναι λογικό να υπάρχουν καθώς ο καθένας μιλούσε κυρίως για την περιοχή του, αλλά το να ψεύδονται τελείως δείχνει μάλλον απίθανο. Όπως και να χει όμως, οι απόψεις τους για το αποτέλεσμα των εκλογών του 1943 είναι καταγεγραμμένες, και ο καθένας ας κρίνει.

 Το περίεργο είναι ότι απ' την άλλη πλευρά δεν υπάρχουν πολλές αναφορές σε αυτές τις εκλογές, που ήταν οι πρώτες στην λεγόμενη "ελεύθερη Ελλάδα". 

 Ο στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης δεν κάνει καμμία μνεία στα εκλογικά αποτελέσματα, παρά μόνο περιορίστηκε στο να γράψει:

 "Στην Ήπειρο, στις εκλογές που έγιναν για εκλογή επιτροπών διοίκησης, δικαιοσύνης κλπ, οι εδεσίτες παρά την συμφωνία στο Βουλγαρέλι και άλλα χωριά πήγαν με πολυβόλα και με την βία και επέβαλλαν την εκλογή των προσώπων που ήθελαν"

 ("Ο ΕΛΑΣ" σελ.199)

 Καλό θα είναι να έχουμε υπόψη την έντονη φημολογία ότι το βιβλίο "Ο ΕΛΑΣ" δεν το έγραψε μόνος του ο Σαράφης αλλά με την υψηλή εποπτεία του γ.γ του ΚΚΕ, Γ.Σιάντου, τον οποίο άλλωστε υπάκουε πιστά. Συνεπώς εφόσον η μη-αναφορά στις εκλογές του 1943 έγινε με την έγκριση της ηγεσίας του ΚΚΕ, μπορεί εύκολα να υποθέσει κάποιος ότι όντως τα αποτελέσματα σίγουρα δεν ήταν θετικά για αυτούς. 

 Μία παρόμοια στάση κράτησε και ο γ.γ του ΕΑΜ απ΄τον Ιούλιο του 1944, Δημήτρης Παρτσαλίδης, που ένω παραθέτει μία περίληψη απ΄τα παραπάνω λεγόμενα του Κομνηνού Πυρομάγλου για τα συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα, αρκείται να πει ότι "τα παραπάνω στοιχεία δεν μπόρεσα να τα διασταυρώσω" ("Διπλή αποκατάσταση της Εθνικής αντίστασης", σελ.54), πετώντας ουσιαστικά την μπάλα στην εξέδρα.

 Αυτή η στάση των αριστερών ιστοριογράφων δείχνει ότι οι ισχυρισμοί των εκπροσώπων του Ζέρβα και του Ψαρρού περί επικράτησης των οργανώσεών τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1943 πιθανότατα έχουν μεγάλη δόση αλήθειας.

 Και αυτό είναι ένα σημαντικό ιστορικό στοιχείο που καταρρίπτει τον μύθο περί της δήθεν "τεράστιας" αποδοχής του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ απ'τον ελληνικό λαό.

 Φυσικά, αυτή η πολιτική αποτυχία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν μπορεί παρά να συσχετιστεί με την ολομέτωπη επίθεση που εξαπέλυσε κατά του ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του ΄43, δηλαδή λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση των εκλογών. Όταν διαπιστώθηκε ότι δεν μπόρεσε να επικρατήσει με πολιτικά μέσα, η σκυτάλη πέρασε στους Βελουχιώτηδες..

Βιβλιοπαρουσίαση: "Ναπολέων Ζέρβας. Η ζωή και η δράση του"

 

Το βιβλίο "Ναπολέων Ζέρβας. Η ζωή και η δράση του" του συγγραφέα Διονύση Μπερερή είναι η πρώτη βιογραφία του αρχηγού του ΕΔΕΣ.  Δεν πρόκειται περί "αγιογραφίας" (όπως συνηθίζουν να γράφουν οι αριστεροί για τους "ήρωές" τους) αλλά για εμπεριστατωμένο έργο που βασίζεται σε πρωτογενές υλικό και βιβλιογραφικές πηγές. Άλλωστε όλοι όσοι ασχολούνται με τα ιστορικά θέματα θα γνωρίζουν ότι σε τόσο δύσκολες εποχές όπως η Κατοχή, οι άγιοι μάλλον σπάνιζαν και φυσικά ο Ναπολέων Ζέρβας δεν ήταν ένας από αυτούς.

 Στις σελίδες του βιβλίου αναφέρονται πολλά ενδιαφέροντα και εν πολλοίς άγνωστα στοιχεία απ΄την ζωή και την δράση του. Εκτός απ΄την κατοχική δράση του Ζέρβα για την οποία όλοι λίγο-πολύ έχουν κάποια ιδέα, ο Μπερερής παρουσιάζει άγνωστες πτυχές απ΄την ζωή του τόσο πριν όσο και μετά την Κατοχή.

 Αυτό που είναι όμως εντυπωσιακό είναι ότι το συγκεκριμένο έργο είναι η πρώτη και μοναδική βιογραφία που έχει εκδοθεί ποτέ για τον Ναπολέοντα Ζέρβα, και αυτή μισό αιώνα μετά τον θάνατό του! Όλες αυτές τις δεκαετίες δεν υπήρξε κανένα συγγραφικό και ερευνητικό ενδιαφέρον από κανέναν "εθνικόφρονα" ώστε να γραφεί η βιογραφία του κορυφαίου Έλληνα αντιστασιακού. 
 Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς την ανυπαρξία της δεξιάς διανόησης στην Πατρίδα μας.
 Έτσι μην απορεί κανείς γιατί απ΄το 1974 και μετά οι αριστεροί κυριάρχησαν σχεδόν ολοκληρωτικά στους τομείς του πνεύματος, των εκδόσεων κτλ.
 Χωρίς αντίπαλο έπαιζαν... μέχρι πρότινος τουλάχιστον.
 Γιατί δυστυχώς γι'αυτούς, τα πράγματα αλλάξανε...

Όταν ανεύθυνοι, άνανδροι ή αγύρτες υμνούν δολοφόνους

Για την γενοκτονία του Μελιγαλά είναι απολύτως επιβεβαιωμένα τα εξής:

• Τα θύματα της κτηνώδους και βασανιστικής σφαγής δεν ήσαν μόνον αιχμάλωτοι Ταγματασφαλίτες, αλλά επίσης και ολότελα αμέτοχοι άμαχοι.
• Οι φόνοι οπωσδήποτε δεν ήταν τυχαίες αυτοδικίες, αλλά μεθοδικά οργανωμένες εκτελέσεις, που γίνονταν εκτός της πόλεως, στην τρομακτική «Πηγάδα».
• Τις εκτελέσεις δεν τις έκαναν κάποια «αδέσποτα» αγανακτισμένα - «αντιφασιστικά» στοιχεία της περιοχής, αλλά μπολσεβίκοι αντάρτες και «πολιτοφύλακες» με την καθοδήγηση του κόμματος και την έγκριση του «απελευθερωτή» Βελουχιώτη. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός ο απόλυτος εξουσιαστής των όχλων θα σταματούσε τις εκτελέσεις και θα ελευθέρωνε όλους τους δύστυχους αδιακρίτως κρατουμένους.
• Ο «Πρωτοκαπετάνιος» (Κλάρας - Βελουχιώτης - Μιζέριας - Σουλτάνα), παρέμεινε στον Μελιγαλά και στην γύρω περιοχή έως αργά την 16η  ή τις πρωϊνές ώρες της 17ης  Σεπτεμβρίου, που άρχισαν να γίνονται οι οργανωμένες εκτελέσεις στην Πηγάδα, ενώ έφυγε από τον Μελιγαλά για την Καλαμάτα, όπου παραβρέθηκε στο προσχεδιασμένο «πανηγυρικό» λυντσάρισμα των 18 σημαντικών κρατουμένων από τον Μελιγαλά, προς τέρψιν του κόκκινου όχλου.
• Η οργανωμένη σφαγή στην Πηγάδα κράτησε τέσσαρες ημέρες. Ξεκίνησε το Σάββατο, στις 16 Σεπτεμβρίου, και τελείωσε την Τετάρτη το μεσημέρι, στις 20 Σεπτεμβρίου.

Οι εθνοαποδομητές απολογητές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-ΚΚΕ υποστηρίζουν ψευδόμενοι συνειδητά ότι, τα θύματα στον Μελιγαλά ήσαν Ταγματασφαλίτες και μόνον ελάχιστοι άμαχοι, καθώς και ότι όλοι εκτελέστηκαν μετά τη μάχη λόγω μιας δικαιολογημένης «έκρηξης αυτοδικιών» εκ μέρους των «δημοκρατών», σε αντίποινα όσων είχαν υποφέρει τα γύρω χωριά νωρίτερα από τους «φασίστες»! Βεβαίως κανένα σκύβαλο μπολσεβίκος δεν αναφέρει τι είδους «αντίποινα και αυτοδικίες» ήσαν αυτές που είχαν ως θύματα ολόκληρες οικογένειες, με θύματα μαθητές και μαθήτριες 16 και 17 ετών; Τι θα μπορούσαν άλλωστε να είχαν κάνει στα μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ οι μαθητές και οι μαθήτριες; Μεταξύ των θυμάτων μπορεί κανείς πανεύκολα να διακρίνει εκατοντάδες περιπτώσεις στις οποίες εκτελέστηκαν περισσότερα από ένα μέλη μιας οικογενείας. Ποιο ακριβώς έγκλημα μπορεί να έκαναν όλες αυτές οι οικογένειες του Μελιγαλά και των γύρω χωριών και κωμοπόλεων και πόσο «τυχαίο» ή «αυθόρμητο» μπορεί να θεωρηθεί κάποιο γεγονός με θύματα τόσες οικογένειες;
Το αδιάψευστο και ξεκάθαρο συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα -από την απροκατάληπτη έρευνα των γεγονότων- είναι ότι μετά την μάχη στον Μελιγαλά, μεταξύ Παρασκευής 15 και Τετάρτης 20 του μηνός Σεπτεμβρίου του 1944, συντελέστηκε μια άνευ προηγουμένου γενοκτονία στην Ελλάδα! Η γενοκτονία αυτή είχε σχεδιαστές και φυσικούς αυτουργούς της τους μπολσεβίκους εθνοπροδότες και όπως κάθε γενοκτονία, δεν συνέβη τυχαία. Υπήρξε συστηματικός σχεδιασμός της. Δηλαδή η γενοκτονία του Μελιγαλά είχε σχεδιαστεί από τους μπολσεβίκους πριν από την διεξαχθείσα μάχη και εκτελέστηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους για τους σκοπούς της κόκκινης «δημοκρατικής» παράταξης που υπηρετούσαν. Η γενοκτονία έγινε επειδή η ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-ΚΚΕ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία της μάχης ώστε να εξοντώσει μαζί με τους θανάσιμους αντικομουνιστές εχθρούς της  Ταγματασφαλίτες και όλους αυτούς τους μη μπολσεβίκους ή συνοδοιπόρους που είχαν καταφύγει στον Μελιγαλά, τους οποίους γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, τους θεωρούσε «επικίνδυνους αντίπαλους» και αντιδραστικούς.
Αντίθετα με τις άθλιες και χαλκευμένες κατηγορίες των απολογητών της αριστεράντζας, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων στον Μελιγαλά δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που είχαν κάνει, αλλά γι΄ αυτά που δεν δέχονταν να κάνουν. Η αντεθνική ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-ΚΚΕ είχε πειστεί ξεκάθαρα ότι τα θύματα δεν επρόκειτο ποτέ να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την επικράτηση του μπολσεβικισμού στην Πατρίδα μας. Εφόσον δε οι Ταγματασφαλίτες  για να αμυνθούν κατά της κόκκινης τρομοκρατίας είχαν παραλάβει οπλισμό από τους Γερμανούς, αντί να προσχωρήσουν στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-/ΚΚΕ, θα συνέχιζαν συνεπώς και στο μέλλον να είναι αντίπαλοι. Αυτή ακριβώς η απροσκύνητη αντικομουνιστική στάση τους υπέγραψε την θανατική τους καταδίκη και οδήγησε στην μαρτυρική τους εξόντωση!
69 χρόνια μετά, το Κίνημα αναδεικνύει για μιαν ακόμη φορά το ανείπωτο έγκλημα και το καθιστά γνωστό στον Λαό μας στο πραγματικό εύρος του, ενώ το προάγει ως  ιστορικά γεγονός, αποδεκτό από όλους τους Ελεύθερους Έλληνες. Για τούτο καταγγέλλουμε ιδιαίτερα την ηγεσία της όποιας «Αριστεράς» αλλά κυρίως τους αγύρτες εθνοαποδομητές - απολογητές των έργων της κόκκινης αγέλης. Περιφρονούμε και αποκαλύπτουμε τους διαφόρους ψεύτες και ιστορικούς παραχαράκτες που αρνούνται να παραδεχθούν τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι οργανώσεις ΟΠΛΑ, ΕΑΜ, κι ΕΛΑΣ στον Κατοχικό Εμφύλιο (και στις δύο περιόδους της ΕΑΜοκρατίας και της συστηματικής Κόκκινης Τρομοκρατίας: Στην πρώτη περίοδο: «Σεπτέμβριος 1943 -Σεπτέμβριος 1944», και στην δεύτερη: «Οκτώβριος 1944-Φεβρουάριος 1945»).
Κορυφαίο έγκλημα των ξενοκίνητων μπολσεβίκων συμμοριτών υπήρξε η μαζική εκτέλεση των κρατουμένων Ταγματασφαλιτών, αλλά και αμάχων στο τετραήμερο 16-20 Σεπτεμβρίου του 1944 στον Μελιγαλά! Ο θυμόσοφος Λαός μας διασώζει την  ιστορική αλήθεια και την διαχρονική κοινωνική πραγματικότητα στην πικρόχολη και χλευαστική παροιμία του: «Θέλει η πόρνη να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει». Την, γνωστή αυτήν παροιμία μας θυμίζουν εν προκειμένω τα κλιμακούμενα εμετικά, τρισάθλια και άνανδρα αφιερώματα «περιέργων, παραδόξων και ιδιαιτέρων» «ερευνητών»  σχετικά με την σφαγή στον Μελιγαλά, όπου εξαίρεται το «δημοκρατικό» ήθος, η γενναιότητα  και το δίκιο των μπολσεβίκων κτηνανθρώπων.
Παρουσιάζοντας σελίδες με φωτογραφικά κολάζ γεμάτα συνθήματα των κομμουνιστών, «αντιφασιστών» και «αντιεξουσιαστών», (όπου η ολοένα και μεγαλύτερη χυδαιότητα του νοσηρού υμνολογίου στους αιμοσταγείς δολοφόνους του εγχώριου μπολσεβικισμού ξεπερνά αχαλίνωτη κάθε όριο φαντασίας και ψυχοπαθολογίας), οι υμνογράφοι (άρρενες, θήλεις και ενίοτε αρρενόθηλεις) φροντίζουν επιτηδευμένα με… κακιασμένη διάθεση να «βγάλουν το άχτι τους» κατά των... φασιστικών κτηνών. Κονδυλοφόροι και πτερωτοί (δλδ… με φτερά)  κάλαμοι μορφοποιούν σε κείμενα και άρθρα το τρέχον - ανανεωμένο σύνθημα των συγχρόνων «αντιεξουσιαστών-αντιφασιστών»: «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».


Το όλο σκηνικό προσομοιάζει με βαλκάνια παραλλαγή σοσιαλρεαλιστικού splatter. Αφιερώματα όλο λαϊκοαπελευθερωτικό μπαρόκ, μπόλικο ΕΑΜ. άφθονους (γενειοφόρους και... νταβραντισμένους πάντα) ελασίτες - κατά  προτίμηση Μαυροσκούφηδες- μπόλικη «λεβέντικη» συμπεριφορά και αντιστασιακή τάχα «παλληκαριά». Επευφημίες κι επικρότηση για ειδεχθή εγκλήματα σε βάρος Ελλήνων, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν γυναικόπαιδα και άμαχοι ηλικιωμένοι.  Αποπατώντας πάνω στην Ιστορική Αλήθεια, διάφοροι ανάλγητοι ψευδολόγοι γράφουν παριστάνοντας  τον ιστοριοδίφη σωρείες ανακριβειών, αυθαιρεσιών  και στρεβλωμένων ημιαληθειών, όπως πολύ πρόσφατα, οπότε ειδικά για το ερυθρό έγκλημα του Μελιγαλά ένας «έγκριτος» θεράπων της «πληροφόρησης» έγραψε  ότι «…σε ποσοστό 97% τα εθνικόφρονα θύματα της πενθήμερης μάχης και σφαγής ήταν άνδρες μάχιμης ηλικίας, με ελάχιστες γυναίκες ή ηλικιωμένους και απολύτως κανένα παιδί».
Για τα μεταπολιτευτικά ορφανά οντά-ογλάν του Μαρξ  ο Μελιγαλάς αποτελεί ανζωπυρωμένη «έμπνευση», «επαναστατική κληρονομιά»,  «πρότυπο αντιφασιστικής νίκης», ενώ  στην δεκαετία του 2000 ο Μελιγαλάς «διεκδικείται ρητά» και ως «συμβολικό θετικό υπόδειγμα», ως πρότυπο «μοντέλο»  «μιας αποφασιστικής στάσης απέναντι στον ντόπιο φασισμό».  Δηλαδή ως... πρότυπο, συμβολικό θετικό υπόδειγμα και... αποφασιστική στάση  νοηματοδοτείται απροκατάληπτα η σφαγή αθώων αιχμαλώτων ανθρώπων που διέταξε ο παράφορος κίναιδος Βελουχιώτης και αναπαράγουν μαξιμαλιστικά τα διάφορα φοβικά σύγχρονα υποκείμενα - θαυμαστές του.
Οι ποικίλοι βολεμένοι ψευτοεπαναστάτες της μεταπολιτευτικής υστερίας, σημερινοί χορτάτοι – αχόρταγοι μεσήλικες κονδυλοφόροι, συναθροισμένοι σε θλιβερές ιοβόλες αντεθνικές παρεούλες «καταξιωμένων», που ανήγαγαν το «ρουφιανιλίκι» σε κοινωνική επιστήμη, κάτω από τον μανδύα της ελευθερίας του τύπου και της «δημοκρατικής» αρθρογραφίας. Αξεδιάλυτα συμπλεγματικοί και «ανορθόδοξοι ηδονιστές», ανθέλληνες κι ανθελληνίδες, οι οποίοι αδυνατώντας να κορέσουν τις όποιες νυκτερινές ενορμήσεις τους (πολιτικού και προσωπικού περιεχομένου), ασεβούν συστηματικά πάνω στη μνήμη των νεκρών του Έθνους και διαστρέφουν την ιστορική Αλήθεια! 
Όλο αυτό το παρφουμαρισμένο και ψωραλέο σκυλολόϊ της παραδιανόησης, αποτελεί ένα καλοπληρωμένο αντεθνικό εσμό που έχει πάρει «εργολαβία» την δυσφήμιση της Πατρίδας, την υπεράσπιση των εχθρών του Ελληνισμού, την λαγνεία προς τους λαθρομετανάστες, το ανεξήγητο (;) ενδιαφέρον για τα «ιερά δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων.  Είναι εδώ μαζί μας «καταξιωμένοι», «σπουδαίοι» και «έγκριτοι». Ανυπόστατες σκιές ανθρώπων που θεωρούν θρασύτατα πως όλος ο κόσμος κινείται στον αρρωστημένο μικρόκοσμο των ναρκισσιστικών συντεχνιών τους και δεν καταλαβαίνουν ότι αιωρούνται ατάλαντα στις παραισθήσεις της μαρξιστικής του παραζάλης.
Στέκουν μπροστά μας προκλητικοί και πρόστυχοι: Οι κόκκινοι κουραδόμαγκες, οι νταήδες των καταλήψεων, οι παρτιζάνοι  της δημοσιογραφίας, οι... άντρακλες κι οι «φρεγάτες», που δεν παραλείπουν να κόβουν ακάματα λαρύγγια φασιστών στα γραφόμενά τους, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, ν΄ αποθεώνουν εκείνους τους «γενναίους» που το έκαναν στο παρελθόν.  Η φρασεολογία τέτοιων σκληρών «ανδρών» παραπέμπει στους υφέρποντες κι ανομολόγητους παραφιλικούς πόθους τους  για μια σύγχρονη επανάληψη της σφαγής του Μελιγαλά.
Εξ άλλου είναι ιστορικά γνωστό πως οι ατρόμητοι μαχητές του αντιφασισμού, δεν «κωλώνουν» πουθενά και οραματίζονται ζηλωτικά τον δρόμο που περπάτησε ο «πρωτοκαπετάνιος» Άρης, ο «Mιζέριας» (γνωστός και ως... Σουλτάνα). Οι διεστραμμένοι οραματισμοί ανθρωποσφαγών είναι χαρακτηριστικοί ενός μακρινού παρελθόντος, τόσο μακρινού όσο τα.. οπισθογεμή όπλα. Αποτελούν δε συνηθέστατα προβολές ανεκπλήρωτης libido πρωκτικών σαδιστών.
Οπότε, επειδή θα μπορούσε να παρερμηνευτεί η προτροπή μας «να έρθουν με φόρα» (και εν τέλει να οδηγηθούν σε άλλες ατραπούς), τους λέμε ξεκάθαρα κι ευγενικά:  Όλα μαζί τα…καλόπαιδα, απολογητές, κήρυκες και δράστες της διεθνιστικής τρομοκρατίας, δεν μπορούν πλέον να εκδηλώνουν ανενδοίαστα τα μισάνθρωπα κόμπλεξ τους σε βάρος ανήμπορων και αθώων. Αν το αποτολμήσουν, υπάρχουν σήμερα εκείνοι που θα τοποθετήσουν τα δολοφονικά σύνεργα των εγκληματιών... όπου δει.  Ας καταλάβουν λοιπόν τα ανθρωπάκια ότι οι καιροί άλλαξαν οριστικά και αμετάκλητα.

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΑΜΑΝΟΣ

Πηγή: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/sunergasia-otan-aneuthunoi-anandroi-h-agurtes-umnoun-dolofonous#.UfuUuH_Zwqw#ixzz2aoGUOdCC