Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Η δράση του ανθέλληνα κομμουνιστή Ναούμ Πέιου στην Μακεδονία της Κατοχής - μέρος α'


 Σε παλαιότερη ανάρτηση για το ΣΝΟΦ και τους ανθέλληνες κομιτατζήδες (βλ. εδώ) που εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ, έγινε αναφορά μεταξύ άλλων και στον Ναούμ Πέιο. Ο Πέιος ήταν απ΄τους πρωταγωνιστές εκείνων των γεγονότων και σίγουρα πρέπει να αναφερθούν κάποια περισσότερα πράγματα για το ποιόν του.

 Ο Ναούμ Πέιος ήταν κομμουνιστής απ΄το χωριό Γάβρος στα Κορέστια. Το 1939 συνελλήφθη απ΄το καθεστώς Μεταξά για τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις αλλά υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και αφέθηκε ελεύθερος. Στην αρχή της Κατοχής το 1941 συνελλήφθη απ΄τους Ιταλούς αλλά και πάλι αφέθηκε ελεύθερος, κατα πάσα πιθανότητα μετά από παρέμβαση των Βουλγάρων, αφού ήταν γνωστός βουλγαρόφιλος. Μαζί με άλλους σλαβόφωνους κομμουνιστές (π.χ Κεραμιτζής) κατέφυγαν στην Βουλγαρία. Επέστρεψε στα Κορέστια γύρω στην άνοιξη ή το καλοκαίρι του 1942 κατόπιν πρόσκλησης της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ στην Καστοριά που επιδίωκε να χρησιμοποιήσει την επιρροή των φυγάδων στα σλαβόφωνα χωριά ώστε να προσελκύσει κάποιους ντόπιους βουλγαρόφιλους. Τον Αύγουστο του 1943 βρίσκεται στον Γράμμο όπου είχε άδεια του ΕΛΑΣ για "κομματική εργασία".
 Ήταν από τα ηγετικά στελέχη του ΣΝΟΦ, του οποίου διετέλεσε γραμματέας της επιτροπής Κορεστίων. Η βουλγαροφιλία του δεν ήταν άγνωστη στους άλλους σνοφίτες και φυσικά και στο ΚΚΕ.

 Στις αρχές του 1944 ο Πέιος είχε σχηματίσει μία ομάδα 150 ένοπλων σλαβόφωνων που έφερε την ονομασία "Γκρούπα Λάζος Τερπόφσκι" (ο Τερπόφσκι ήταν σλαβόφωνος, στέλεχος του ΚΚΕ που είχε εκτελεστεί απ΄την ΠΑΟ το 1943) και δρούσε κοντά στην Φλώρινα. Αυτή η ομάδα αποτελούταν κυρίως από κομιτατζήδες του Καρά Ορμάν που είχε προσελκύσει ο σνοφίτης Πέιος και ήταν υπέρ της αυτονόμησης της Μακεδονίας. Γενικότερα, η διάκριση μεταξύ των κομιτατζήδων και του ΣΝΟΦ δεν ήταν καθόλου σαφής, για λόγους που έχουμε πει εδώ. Οι ελασίτες επιχείρησαν να ελέγξουν την Γκρούπα και την ενέταξαν στο λεγόμενο "Απόσπασμα Βίτσι" του ΕΛΑΣ τον Απρίλιο του ΄44.

 Παράλληλα την ίδια εποχή κατόπιν εντολής της Κ.Ε του ΚΚΕ διαλύθηκε το ΣΝΟΦ και ο Πέιος συνελλήφθη. Αφέθηκε όμως ελεύθερος μετά από παρέμβαση του Μιχάλη Κεραμιτζή (εθνοσύμβουλου της ΠΕΕΑ στην περιοχή) και κατέφυγε μαζί με κάποιους πρώην κομιτατζήδες της Γκρούπας στους γιουγκοσλάβους παρτιζάνους, όπου τέθηκε υπό την "προστασία" του τόπικου αρχηγού τους Ντέιαν. Αυτό δεν ήταν τυχαίο καθώς ο Πέιος συνεργαζόταν μυστικά με τον Ντέιαν με σκοπό την προσέλκυση κομιτατζήδων.
 Στην συγκεκριμένη περιοχή υπήρχε ένας σιωπηλός ανταγωνισμός μεταξύ των ελασιτών και των παρτιζάνων για το ποιος θα προσεταιριζόταν τους κομιτατζήδες που είχαν εξοπλιστεί απ΄τους κατακτητές. Ο Πέιος -ως γνήσιος καιροσκόπος είχε εγκαταλείψει πλέον τις φιλοβουλγαρικές θέσεις αφού η εξέλιξη του πολέμου ήταν σε βάρος του Άξονα- απ'ότι φαίνεται έπαιζε σε διπλό ταμπλό συνεργαζόμενος και με τους ελασίτες και με τους παρτιζάνους.

 Η φυγή του Πέιου στους παρτιζάνους μαζί με τους πρώην κομιτατζήδες διατάραξε προσωρινά τις σχέσεις του τοπικού ΕΛΑΣ και των Γιουγκοσλάβων. Ο διοικητής του "Αποσπάσματος Βίτσι" του ΕΛΑΣ, Χρυσόστομος Λυτρίδης ζήτησε απ΄τον Ντέιαν να του παραδώσει τον Πέιο και τους αυτούς που τον είχαν ακολουθήσει. Ο Ντέιαν κατάφερε και ρύθμισε την επιστροφή του Πέιου στον ΕΛΑΣ χωρίς ο τελευταίος να έχει καμμία κύρωση. Σε αυτό συνέβαλλε και ο Ρένος Μιχαλέας που ήταν πολιτικός επίτροπος της 9ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ και συνόδεψε τον Πέιο στην επιστροφή του στα Κορέστια.
 Ο Μιχαλέας υποσχέθηκε ότι δεν θα περιοριζόταν η εξουσία του Πέιου, δεν θα λαμβάνονταν μέτρα σε βάρος του και δεν θα λογοδοτούσε. Έτσι και έγινε.

 συνεχίζεται..

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ο ελασίτης αξιωματικός Ευθύμιος Ζούλας, το προσωπικό του μίσος για τον Ψαρρό και η περίεργη ασυλία που έχαιρε απ΄το ΚΚΕ


 Όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με το χρονικό της αντιπαράθεσης μεταξύ του συντάγματος 5/42 του Δημήτριου Ψαρρού και του ΕΛΑΣ, θα γνωρίζουν ότι υπήρχε ένα πρόσωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτά τα θλιβερά γεγονότα. Αυτός ήταν ο ταγματάρχης Ευθύμιος Ζούλας που ήταν απ΄τους πρώτους αξιωματικούς που είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ.

 Η δεύτερη διάλυση του 5/42 τον Ιούνιο του 1943 έγινε κατόπιν διαταγής του Ζούλα προς το συγκρότημα (ο ΕΛΑΣ ακόμη δεν είχε οργανωθεί σε συντάγματα, μεραρχίες κ.ο.κ.) ανατολικής Στερεάς του ΕΛΑΣ. Η διαταγή με ημερομηνία 19/06/1943 έλεγε:
 "Γνωστής ούσης της θέσεως ημών έναντι των μη υπογραψασών το συμφωνητικόν μας οργανώσεων, δύνασθε επιδιώξη την διάλυσιν 5/42. Προσοχή από ενέδρας Ιταλών ή Γερμανών. Για το Γενικό Αρχηγείο Στερεάς, υπογραφή: Ζούλας ταγματάρχης." [1]


 Η επίθεση του ΕΛΑΣ έγινε στις 23/06/1943 και ήταν ανεπιτυχής. Όμως ο Ψαρρός για να αποφύγει περαιτέρω αιματοχυσία διέταξε την αυτοδιάλυση του 5/42, εφόσον είχε εντωμεταξύ φανεί και μία απροθυμία παρέμβασης απ΄τον Άγγλο ταγματάρχη Τζεφ που ήταν αξιωματικός-σύνδεσμος στο 5/42.
  Η είδηση της δεύτερης διάλυσης του 5/42 ανησύχησε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ που συνεδρίασε εκτάκτως. Εκεί ο Ζούλας παραδέχτηκε ως στρατιωτικός διοικητής του Γενικού Αρχηγείου Στερεάς, ότι ήταν αυτός που είχε στείλει την διαταγή διάλυσης του 5/42 στο συγκρότημα ανατολικής Στερεάς του ΕΛΑΣ. Ο Ζούλας είπε ότι "το έκανε εις κατάστασιν εξάψεως για την στάση του Ψαρρού".
 Η συνεδρίαση τελείωσε χωρίς καμμία επίπτωση για τον Ζούλα.[2]

 Αλλά και μετά την ανασυγκρότηση του 5/42 η στάση του Ζούλα δεν άλλαξε. Στις 27 Αυγούστου 1943 έστειλε στον Ψαρρό την παρακάτω επιστολή:
 "Το 5/42 δεν έχει κανένα δικαίωμα να στρατολογεί αντάρτες και σε περίπτωση που θα εξακολουθήσει να την συνεχίζει, αυτό θα θεωρηθεί σαν επιθετική πρόκληση κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ο Ψαρρός θα φέρει ακέραια την ευθύνη απέναντι του απελεευθερωτικού αγώνα και του στρατού του ΕΛΑΣ" [3]

 Η παραπάνω απαίτηση του Ζούλα ήταν τελείως παράλογη, διότι πλέον η ΕΚΚΑ και κατ'επέκτασιν το στρατιωτικό της σκέλος το σύνταγμα 5/42, ήταν αντιστασιακή οργάνωση αναγνωρισμένη απ΄τους Συμμάχους και συμμετείχε κανονικά στο Κοινό Γενικό Στρατηγείο των Ανταρτών.

 Μετά από συγκρούσεις του 5/42 με Γερμανούς τον Σεπτέμβριο του ΄43, ο υποδιοικητής του Λαγγουράνης πρότεινε προς τον Ζούλα την από κοινού συνεργασία των δύο οργανώσεων κατά του κατακτητή. Ο Ζούλας απάντησε:
 "Δεν χρειάζεται καμμία συνεργασία γιατί ο ΕΛΑΣ είναι ικανός να εκτελέσει  μόνος του οποιαδήποτε αποστολή και ότι, ειδικώς το 5/42 το αγνοεί γιατί δεν πρέπει να υφίσταται. Το 5/42 πρέπει να πάψει να στρατολογεί αντάρτες και να μετασταθμεύσει εντός δύο ημερών από την θέση Παπού στην θέση Ταράτσα της Γκιώνας, αλλιώς θα υφίστατο αποκλεισμό μέχρι να δεχθεί τους παραπάνω όρους" [4] 

Τα παραπάνω είναι απλά κάποια παραδείγματα της γενικότερης επιθετικής και προκλητικής στάσης του Ζούλα σε βάρος του Ψαρρού και του 5/42. Ως γνωστόν αυτή η επιθετικότητα εκφράστηκε με την δολοφονία του αιχμάλωτου Ψαρρού τον Απρίλιο του 1944. Ο Ζούλας σε έκθεσή του προς την ηγεσία του ΚΚΕ με ημερομηνία 02/03/1951 παραδέχτηκε (σχεδόν με περηφάνεια!) πως τον εκτέλεσε ο ίδιος:
 "Τον Ψαρρό τον σκότωσα εγώ, όταν τον έπιασα αιχμάλωτο στην μάχη της διάλυσης του 5/42 στο Κλήμα τον Απρίλη του 1944" [5]

 Το ερώτημα λοιπόν είναι που οφειλόταν αυτή η εμπάθεια του Ζούλα κατά του Ψαρρού που ήταν κατα γενική παραδοχή ένας έντιμος αξιωματικός.

 - Ο Φαράκος γράφει για τον Ψαρρό και τον Ζούλα ότι:
 "τα δύο πρόσωπα συνέδεε από παλιά, γνωριμία αλλά και έντονη αντιπάθεια, αν όχι μίσος" [6]

- Ο αριστερός ιστορικός Ανδρέας Κέδρος γράφει:
 "Ο αναγνώστης θα θυμάται ότι απ΄τον Ζούλα ξεκίνησε η διαταγή που οδήγησε στην δεύτερη διάλυση του 5/42 σε αδιαμφισβήτητη αντίφαση τότε με την πολιτική γραμμή που είχε υιοθετήσει το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Είναι άραγε ο ταγματάρχης Ζούλας προσωπικός εχθρός του συνταγματάρχη Ψαρρού;" [7]

- Ο Γεώργιος Αθανασίου ήταν στρατιωτικός διοικητής λόχου στο 3ο τάγμα του 36ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, το αλλιώς λεγόμενο και "τάγμα θανάτου" που πρωταγωνίστησε στην διάλυση του 5/42.
Ο Αθανασίου είπε ότι ο Ζούλας και ο Ψαρρός είχαν προσωπικές διαφορές για θέματα γυναικών. [8] 

 - Ο Ιωάννης Παπαθανασίου ήταν εκ των στενών συνεργατών του Ψαρρού και συγγραφέας του βιβλίου για την ΕΚΚΑ που αναφέρεται στην βιβλιογραφία του παρόντος. Ο γιος του Σταμάτης Παπαθανασίου είναι εν ζωή και σε συζήτησή του με τον γράφοντα είπε και αυτός ότι υπήρχε ζήτημα σοβαρής ερωτικής αντιζηλίας μεταξύ Ψαρρού-Ζούλα.


Απ΄τα παραπάνω προκύπτει ότι πιθανότατα ο Ζούλας είχε προηγούμενα με τον Ψάρρο και τον μισούσε σφόδρα. Ίσως έτσι να εξηγείται και η εχθρική στάση του ελασίτη αξιωματικού κατά του Ψαρρο και της οργάνωσής του.
 Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν απαλλάσσει το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ απ΄τις τεράστιες ευθύνες του για την δολοφονία του Ψαρρού. Ο Ζούλας, και ο κάθε Ζούλας, δεν ήταν ούτε αυτόνομος ούτε ανεξέλεγκτος. Ήταν ενταγμένος σε έναν πολιτικοστρατιωτικό μηχανισμό και ήταν υπόλογος στους ανωτέρους του. Κανείς από αυτούς όμως δεν τον ανακάλεσε στην τάξη όταν στρεφόταν κατά του 5/42, και φυσικά ούτε λόγος έγινε για τιμωρία του μετά την δολοφονία του Ψαρρού.
 Όπως ξέρουν και οι πέτρες, η εν ψυχρώ εκτέλεση αιχμαλώτων είναι έγκλημα πολέμου.
 Και στην εξεταζόμενη περίπτωση βλέπουμε έναν αξιωματικό να διαπράττει προκλητικά ένα τέτοιο έγκλημα και να μην του γίνεται ούτε καν επίπληξη! Και όλα αυτά παρά το ότι παρών σε αυτά τα γεγονότα ήταν και ο "πολύς" Άρης Βελουχιώτης που στο παρελθόν δεν είχε διστάσει να εκτελέσει έναν αντάρτη του επειδή έκλεψε μία.. κότα... Φαίνεται πως κατά την βελουχιώτεια ηθική, η κλοπή μίας κότας ήταν ειδεχθέστερο έγκλημα απ΄την δολοφονία ενός αξιωματικού.

 Είναι προφανές ότι ο Ζούλας έχαιρε μίας περίεργης ασυλίας που του έδινε την δυνατότητα να εκφράζει (εκ του ασφαλούς) με λόγια και έργα το προσωπικό του μίσος για τον Ψαρρό.
 Αυτή η ασυλία του δεν περιοριζόταν μόνο στα της υπόθεσης Ψαρρού αλλά είχε και άλλες προεκτάσεις. Όπως είχαμε δει και εδώ, ο Μακρίδης (διευθυντής του 3ου γραφείου επιχειρήσεων του Γ.Σ του ΕΛΑΣ) είχε καταγγείλει ότι ο Ζούλας διατήρησε την θέση του και δεν τιμωρήθηκε παρά το ότι είχε επιδείξει χαρακτηριστική αδράνεια κατά την διάρκεια μιας εκκαθαριστικής επιχείρησης των Γερμανών που έφερε σε δύσκολη θέση μονάδες του ΕΛΑΣ!!
 Αργότερα κατά τον συμμοριτόπολεμο, ο Ζούλας συνέχισε την "καριέρα" του στον ΔΣΕ.

Για την γενικότερη στάση του ΚΚΕ απέναντί του, αξίζει να δώσουμε πάλι τον λόγο στον κομμουνιστή Γρηγόρη Φαράκο που λέει για τον Ζούλα:
 "Στο διάστημα των ερευνών μου, συνάντησα τα τελευταία χρόνια, στα αρχεία το προσωπικό του σημείωμα όπου -κατά κάποιο τρόπο, υπερηφάνως (!) θα έλεγε κανείς- δήλωσε πως σκότωσε τον Ψαρρό. Ομολογώ πως η μόλις αποκρυπτόμενη ικανοποίησή του από την πράξη του, μου προκάλεσε έκπληξη και έντονη απαρέσκεια. Διερευνώντας παραπέρα την στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντί του, ήταν ακόμη πιο οδυνηρή η εντύπωσή μου. Όχι μόνο δεν προέβη σε κάποια, απλή έστω, κριτική της πρωτοβουλίας του εκείνης, αλλά, αντίθετα, όπως προκύπτει από τα αρχειακά υλικά, προχώρησε σε σειρά ενεργειών για να πετύχει -ωσεί επιβράβευση (;)- την ανάδειξή του όταν, αργότερα, ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ρουμανία" [9]


 
  Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το που οφειλόταν αυτή η ασυλία του Ζούλα που κυριολεκτικά "δεν τον έπιανε τίποτα" όπως λέγεται στην στρατιωτική αργκό. Το μυστήριο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και άτομα πιο ισχυρά από αυτόν έπεφταν πολύ εύκολα σε δυσμένεια...


 [1] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.66
       "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, β' τόμος, σελ.289
 [2] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.70
 [3] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.85
 [4] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.99-100
 [5] "Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο - Άγνωστα κείμενα" του Γρηγόρη Φαράκου, σελ.296
 [6] "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, α' τόμος, σελ.192
 [7] "Η ελληνική αντίσταση 1940-1944" του Ανδρέα Κέδρου, σελ.140
 [8] "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ. Οικειοθελώς ή εξ'ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου, σελ.376
 [9] "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, α' τόμος, σελ.192

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Μήπως πρέπει να τελειώνουμε με το φετίχ του ευρώ;



 Δυστυχώς η θλιβερή οικονομική επικαιρότητα επιβάλλει να ξεφύγουμε απ’την  θεματολογία του ιστολογίου.
 Δεν θα αναλωθούμε σε κριτικές επί κριτικών ούτε σε αναλύσεις οικονομολογικού ή γεωπολιτικού περιεχομένου για τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την Κύπρο.

 Απλά θα θέσουμε ένα ερώτημα:   
 Μήπως ήρθε η ώρα όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το ευρώ είναι η καταστροφή μας;
  
 Ποιος μας έβαλε στο ευρώ; Ο τότε πρωθυπουργός του ευχαριστώ τους Αμερικάνους, του χρηματιστηρίου, της ελληνοτουρκικής φιλίας, του υπερδανεισμού μέχρι ασφυξίας της ελληνικής κοινωνίας, του ψευτοεκσυγχρονισμού, της λαθρομετανάστευσης, της αφαίρεσης του θρησκεύματος απ΄τις ταυτότητες κατόπιν εντολής των Εβραίων των ΗΠΑ, της γιγάντωσης της δύναμης των εγχώριων νταβατζήδων, Κώστας Σημίτης (για τον πατέρα του έχουμε πει εδώ κάποια πραγματάκια, και θα ξαναπούμε συντόμως).
Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι άξιοι συνεργάτες του στο θέμα της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Παπαδήμος και ο μετέπειτα υπουργός οικονομικών Στουρνάρας.
 Απλή λογική σκέψη:  
 Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έκανε τόσα και τόσα εγκλήματα κατά της Πατρίδας και του Λαού, να είχε πατριωτικά κίνητρα όταν έκανε τα αδύνατα δυνατά, και το κατάφερε δυστυχώς (με πλαστά στοιχεία όπως οι Ευρωπαίοι έχουν καταγγείλει), να μας βάλει στο ευρώ;  
Όχι βέβαια.

 Δυστυχώς, το ανελέητο παραμύθιασμα του λαού απ΄τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, η ψευτοανάπτυξη με τα δανεικά απ’τις τράπεζες των νταβατζήδων και η γενικότερη αποχαύνωση του σύγχρονου Έλληνα (για την οποία φέρει και ο ίδιος ευθύνη σε πολύ μεγάλο ποσοστό)  έκαναν τον λαό να μην αντιλαμβάνεται την κατάρα του ευρώ. Μπορεί οι τιμές να ανέβαιναν απ΄την είσοδό μας στο ευρώ το 2002 και μετά, μπορεί η ανεργία να είχε αυξητικές τάσεις, αλλά κουτσά στραβά το καράβι πήγαινε.. 
Έσκαγε και καμμία "εθνική" επιτυχία στην μπάλα ή στην γιουροβίζιον, ανέβηκαν στην εξουσία και οι καραγκιόζηδες της ΝΔ (σύμφωνα με τον βουλευτή της Μανώλη Κεφαλογιάννη) για να φάνε και αυτοί (έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο και η συμμορία του ΠΑΣΟΚ), και όλοι ήταν ευχαριστημένοι..
  
 Μέχρι που εν έτει 2010 η περίοδος του μέλιτος τελείωσε, και μπήκαμε στο λούκι των μνημονίων. Μήπως θυμάστε ποιο ήταν το μόνιμο επιχείρημα των διαφόρων μνημονιακών;
 "Ε τι θέλετε; Να μην ψηφίσουμε το μνημόνιο, να χρεωκοπήσουμε και να βγούμε απ’το ευρώ;"
  
Έτσι το ευρώ ουσιαστικά έγινε ιερή αγελάδα της ελλαδικής πολιτικής σκηνής και γενικότερα του κατεστημένου.  
 "Προς Θεού μην βγούμε απ΄το Ευρώ! Το ευρώ και τα μάτια μας"
  
 Με τον μπαμπούλα της εξόδου απ΄το ευρώ, που υποτίθεται ότι θα σήμαινε μία εθνική καταστροφή ανώτερη της μικρασιατικής, έχει περάσει κάθε λογής αντιλαϊκό μέτρο που έχει τραγικά αποτελέσματα. 
Και έχουμε δρόμο ακόμα.. Εκτός αν υπάρχει κάποιος ηλίθιος που πιστεύει ότι "περάσαμε τον τελευταίο κάβο", όπως είπε ο Σαμαράς.
  
 Ο γραφών δεν είναι οικονομολόγος, ούτε ισχυρίζεται ότι πρέπει να βγούμε χθες απ’το ευρώ. Πιστεύω ακράδαντα ότι κακώς, κάκιστα μπήκαμε στην ευρωζώνη. Πιστεύω ότι το ευρωπαϊκό όραμα είναι μία σκέτη απάτη και τίποτα περισσότερο. Πιστεύω ότι δεν έχουμε καμμία θέση σε αυτήν την παρηκμασμένη Ευρώπη των τραπεζιτών.
 Πιστεύω ότι ο κυριότερος εθνικός στόχος σε οικονομικό επίπεδο, θα πρέπει να είναι η κατάλληλη προετοιμασία της χώρα ώστε να βγούμε το συντομότερο απ΄το ευρω-κάτεργο με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γίνεται, και όχι η πάση θυσία παραμονή μας στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Και φυσικά πιστεύω ότι οι κάθε λογής ευρω-λιγούρηδες που πανικοβάλλουν τον κόσμο με τον εφιάλτη της εξόδου απ΄το ευρώ, είναι ή συνειδητοί προδότες ή αθεράπευτα ηλίθιοι.
  
Πρέπει να τελειώνουμε με το ευρώ, για να επανακτήσουμε την νομισματική μας και κατ΄επέκταση την οικονομική μας ανεξαρτησία, να σκίσουμε τα μνημόνια, να πάψουμε να εξαρτώμαστε απ΄τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου και να αναθεωρήσουμε εμπράκτως τις γεωπολιτικές μας συμμαχίες.
 Τότε τα ΟΧΙ θα έχουν ουσιαστικό αντίκρυσμα, και δεν θα είναι θέατρα σκιών για να καλμάρουν τις αντιδράσεις του κόσμου.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Βιβλιοπαρουσίαση: "Ματωμένες μνήμες 1940-1945"


 Το έργο του Ιωάννη Μπουγά "Ματωμένες μνήμες 1940-1945" κυκλοφόρησε το 2009 και ήρθε να καλύψει ένα κενό στην σύγχρονη βιβλιογραφία σχετικά με τα γεγονότα της Πελοποννήσου την εξεταζόμενη χρονική περίοδο.
 Ο συγγραφέας εστιάζει κυρίως στην Μεσσηνία (Καλαμάτα, Γαργαλιάνους, Μελιγαλάς κ.α), και όχι άδικα καθώς η συγκεκριμένη περιοχή κυριολεκτικά αιματοκυλίστηκε απ΄την δράση των κομμουνιστών το 1943-44. Βασίζεται σε ένα ευρύ φάσμα πηγών τόσο γραπτών όσο και προφορικών μαρτυριών επιζώντων.
 Δεν διστάζει να αποδώσει ευθέως τις ευθύνες εκεί που πρέπει, δηλαδή στην ηγεσία και τα τοπικά στελέχη του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αλλά και σε συγκεκριμένες μονάδες του ΕΛΑΣ που πρωταγωνίστησαν στις σφαγές. Καταρρίπτει επίσης με συγκεκριμένα στοιχεία πολλούς μεταπολεμικούς ισχυρισμούς απολογητών της αριστεράς.
 Παράλληλα δεν παραλείπει να ασκήσει κριτική και στους εκπροσώπους της αντι-εαμικής πλευράς., κυρίως για την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετώπισαν την κατάσταση που διαμορφωνόταν μετά την γερμανική αποχώρηση.

 Αναμφίβολα οι "Ματωμένες μνήμες 1940-1945" είναι βιβλίο-σταθμός.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Η δήλωση μετάνοιας του Βελουχιώτη


 Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ο Θανάσης Κλάρας, που κατά την Κατοχή έγινε γνωστός σαν Άρης Βελουχιώτης, είχε υπογράψει δήλωση μετάνοιας κατά την φυλάκισή του απ΄το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

 Η δήλωση μετάνοιας υπεγράφη στις 8 Ιουνίου 1939 και είναι η παρακάτω:


 Δεν ήταν όμως αρκετή για να πειστεί ο Μανιαδάκης να τον αφήσει ελεύθερο. Έτσι ο Βελουχιώτης έκανε και συμπληρωματική δήλωση, τρεις εβδομάδες μετά, στις 27 Ιουνίου 1939:

      
 Με αυτήν την δεύτερη συμπληρωματική δήλωση, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ρητή αποκήρυξη του κομμουνισμού, ο Θανάσης Κλάρας κατάφερε και αποφυλακίστηκε.
 Η αποφυλάκισή του έγινε στις 5 Σεπτεμβρίου 1939.

 Οι σχέσεις του με την Ασφάλεια δεν τελείωσαν όμως. Έναν χρόνο μετά, στις 30 Αυγούστου του 1940, έδωσε κατάθεση στις αστυνομικές αρχές σχετικά με τις πολιτικές επαφές του. 
 Σε αυτήν την κατάθεση ανέφερε με λεπτομέρειες ποιους σύντρόφους του συνάντησε και πότε. 
 Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών ήταν επίσης δηλωσίες όπως ο Κλάρας, και ήταν αναμεμειγμένοι στην λεγόμενη "Προσωρινή Διοίκηση" που ήταν δημιούργημα του Μανιαδάκη και φυσικά απολύτως ελεγχόμενη απ΄το μεταξικό καθεστώς. Η Προσωρινή Διοίκηση αποτελούταν από δηλωσίες κομμουνιστές και σκοπός της δημιουργίας της ήταν να προκαλέσει σύγχυση στα μέλη του ΚΚΕ που κυριολεκτικά δεν ήξεραν ποιον να εμπιστευτούν, αφού τα περισσότερα ηγετικά στελέχη ήταν φυλακή, και οι περισσότεροι από αυτούς που ήταν έξω ήταν δηλωσίες και συνεργάτες των αρχών.
 Σε αυτήν την κατηγορία άνηκε την εποχή εκείνη και ο Κλάρας...

  Αυτήν την ρετσινιά του δηλωσία, ο Κλάρας-Βελουχιώτης δεν μπόρεσε ποτέ να την αποβάλλει και τον κατέτρεχε σε όλη την μετέπειτα κομματική και αντάρτικη καριέρα του. Το κόμμα ποτέ δεν του το συγχώρησε αφού οι δηλωσίες ήταν αξιοκατάκριτοι δίχως ελαφρυντικά, και δεν υπήρχε κανένας λόγος ο Κλάρας να αποτελέσει εξαίρεση. Αυτή η δήλωση μετάνοιας ήταν ένας απ΄τους λόγους (διότι στην πορεία προέκυψαν και άλλοι λόγοι, εξίσου σοβαροί) που ήταν μονίμως σε δυσμένεια απ΄την κομματική ηγεσία.

 Κάποιοι απολογητές του Βελουχιώτη ισχυρίζονται ότι έκανε την δήλωση μετάνοιας προκειμένου να βγει και να συνεχίσει την κομματική του δράση. Δεν υπάρχει όμως καμμία απόδειξη για κάτι τέτοιο. Ούτε καν ο ίδιος δεν υποστήριξε ποτέ κάτι τέτοιο. Άλλωστε όπως είδαμε, η μετέπειτα κομματική δράση εξαντλούταν σε επαφές με άλλους δηλωσίες...
 Απλά, οι αριστεροί απολογητές έχουν προσπαθήσει κατ'επανάληψη να εμφανιστούν βασιλικότεροι του βασιλέως προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.


 Πηγή: "'Αρης Βελουχιώτης. Ο αμφιλεγόμενος αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ" του Δημοσθένη Κούκουνα.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Ένα μικρό τυπικό παράδειγμα του πως γράφει ιστορικά κείμενα ο αριστερός γερμανός Χάγκεν Φλάισερ


 Ο Χάγκεν Φλάισερ είναι απ΄τους γνωστότερους ξένους ερευνητές-ιστορικούς που ασχολούνται με την νεώτερη ελληνική ιστορία. Έχει εστιάσει ιδιαίτερα στην κατοχική περίοδο και το έργο του "Στέμμα και σβάστικα" θεωρείται απ΄τα πλέον κλασσικά της σύγχρονης βιβλιογραφίας σχετικά με το 1941-44. Όχι άδικα, καθώς πράγματι εμπεριέχει πληθος στοιχείων, πολλά εκ των οποίων ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα και άγνωστα μέχρι την έκδοσή του.
 Το κακό όμως είναι πως είναι προφανές ότι ο αριστερός (ουδέποτε το έκρυψε) συγγραφέας κάθε άλλο παρά αμερόληπτος είναι όσον αφορά την κριτική που ασκεί σε πρόσωπα και καταστάσεις.

 Είναι φυσικά πρακτικά αδύνατο σε μία ανάρτηση να γίνει κριτική σε ένα δίτομο έργο εκατοντάδων σελίδων ενός ιστορικού.
 Είναι όμως δυνατόν να επισημανθούν κάποια επιμέρους στοιχεία που καταδεικνύουν τις προθέσεις του συγγραφέα.

 Ο Φλάισερ, όπως όλοι οι σύγχρονοι ερευνητές, χρησιμοποιεί πολλές παραπομπές σε πρωτογενείς πηγές προκειμένου να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του και να τεκμηριώσει τα γραπτά του.

 Π.χ. στην σελ.321 του α' τόμου (έκδοση της εφημερίδας "Το Βήμα") γράφει:

  Αναφέρεται στον θάνατο του Τσιγάντε και υποστηρίζει ότι οι ακραίοι βασιλικοί χάρηκαν για τον θάνατό του πολύ περισσότερο απ΄τους εαμίτες. Εμμέσως υπαινίσσεται ότι αφού οι ακραίοι βασιλικοί χάρηκαν περισσότερο, τότε ίσως και αυτοί να τον είχαν καρφώσει στους Ιταλούς...
 Για την τεκμηρίωση των ισχυρισμών του βασίζεται στην παραπομπή 27, που αν πάμε λίγο παρακάτω στην σελ.329 είναι η εξής:

 Η βασική γραπτή πηγή του είναι οι σελίδες 130-131 του βιβλιο του Νίκου Αντωνακέα "Φως εις το σκότος της Κατοχής". Ο Αντωνακέας ήταν στέλεχος της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνοκοινωνική Επανάστασις που ήταν φανατικά φιλοβασιλική και φιλομεταξική.

 Παρακάτω βλέπουμε τις συγκεκριμένες σελίδες απ΄το βιβλίο του Αντωνακέα:



Όπως μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης, πουθενά ο Αντωνακέας δεν εκφράζει την ικανοποίησή του για τον θάνατο του Τσιγάντε, ούτε βέβαια του χρεώνει "σκοτεινές αριστερές δραστηριότητες", όπως ισχυρίζεται ο Φλάισερ
 Ο Αντωνακέας ασκεί μεν έντονη (και προφανέστατα άδικη) κριτική στον Τσιγάντε, αλλά αυτό απέχει πολύ απ΄το να εκφραστεί ικανοποίηση για τον θάνατό του. 
 Άλλωστε αυτή η "ικανοποίηση" θα καταγραφόταν πρωτίστως σε κάποια απ΄τις εφημερίδες που εξέδιδε η συγκεκριμένη οργάνωση κατά την Κατοχή, και όχι σε ένα βιβλίο που πρωτοκυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του Τσιγάντε, το 1947. 
 Ο Φλάισερ όμως δεν παρέθεσε κάποιο φύλλο εφημερίδας της Ε.Ε, που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του, παρά μόνο παρέπεμψε σε απόσπασμα ενός βιβλίου που δεν αποδεικνύει τίποτα.

 Θα επανέλθουμε συντόμως για τον συγκεκριμένο γερμανό ιστορικό....



Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ;

«Ιστορία της Ελλάδας του 20ού Αιώνα», το βιβλίο των Χατζηιωσήφ και Παπαστράτη αποτελεί ένα εντυπωσιακό κομμουνιστικό παλίμψηστο
Του Πετρου Στ. Μακρη-Σταϊκου

Μετά το 1974, όταν τα «κονσερβοκούτια» έπαψαν να αποτελούν όπλο για την ιδεολογική επιβολή του κράτους, η λεγόμενη «Δεξιά» έπεσε σε χειμέρια νάρκη. Η ιστορική έρευνα και συγγραφή, σχετικά με την περίοδο 1940-1944, δεν ανήκει, έκτοτε, στον κύκλο των ενδιαφερόντων της.
Στον αντίποδα βρέθηκε και βρίσκεται η ελληνική Αριστερά. Η μεταπολίτευση της παρέσχε γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια του Μύθου, σχετικά με την περίοδο της Κατοχής. Eτσι, σταδιακά, επικράτησε η μονοπώληση της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας από την ίδια και, σήμερα, ο κάθε «σχετικός» ή άσχετος, υποστηρίζει ό,τι του κατέβει από το κεφάλι.
Το πρώτο ρήγμα στον Μύθο, επήλθε από μια κορυφαία προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Από τον Ιωαννίδη μάθαμε, π.χ., ότι τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1943 εκπονήθηκε από το ΚΚΕ το πρώτο σχέδιο στρατιωτικής κατάληψης της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ.
Όπως, επίσης, ότι ο ίδιος, μαζί με τον Δημήτρη Γληνό, συνέταξαν κατάλογο εκείνων (5.000-6.000) που -στο πλαίσιο της επανάστασης- επρόκειτο να δολοφονηθούν (από την ΟΠΛΑ) στην πρωτεύουσα. Ακολούθησε το έργο μιας άλλης εξέχουσας μορφής της κομμουνιστικής Αριστεράς, του Γρηγόρη Φαράκου: στα βιβλία του δημοσίευσε τόσα άγνωστα κείμενα του Κομμουνιστικού Κόμματος, που προκαλούν δέος, όχι μόνον για το περιεχόμενό τους, αλλά και για την επί τόσα χρόνια σκόπιμη απόκρυψή τους. Στην αποκατάσταση της αλήθειας, τέλος, συντελούν και τα βιβλία δύο πανεπιστημιακών, του Στάθη Καλύβα και του Νίκου Μαραντζίδη. Το έργο τους προκάλεσε τη λυσσαλέα εναντίον τους πολεμική, με εις βάρος τους χαρακτηρισμούς, όπως ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι, θαυμαστές του Χίτλερ, ξενοκίνητοι και άλλα παρόμοια. Η γνωστή ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς.
Δεν θα έγραφα αυτό το σημείωμα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η δημοσίευση («Καθημερινή», 9/12/2007) της εισήγησης του κ. Κωνσταντίνου Τσουκαλά, κατά την πρόσφατη παρουσίαση της «Ιστορίας» των «επιστημονικών επιμελητών», κ. Χατζηιωσήφ και Παπαστράτη. Κατά τον κ. Τσουκαλά, το βιβλίο συνιστά μια νέα μαρξιστική Ιστορία, αρετές του δε αποτελούν η φρέσκια ματιά και η μεγάλη επιμονή στη διερεύνηση των πηγών. Το έργο δεν συμψηφίζει, δεν κάνει συγκερασμό απόψεων, οι συγγραφείς του δεν αποσιωπούν και δεν στρογγυλεύουν. Σταχυολογώντας από τα επιμέρους κείμενα, ας δούμε τι από όλα τα παραπάνω αληθεύει:
Στο πρώτο κείμενο του κ. Χατζηιωσήφ (Η πορεία της Ευρώπης προς τον πόλεμο) αποσιωπάται η συμμετοχή της Σοβιετικής Ενωσης στον πόλεμο, ήδη από τις 17 Σεπτεμβρίου του 1939, όταν εισβάλλει και υποδουλώνει το βορειοανατολικό τμήμα της Πολωνίας, ενώ στις 17 Ιουλίου του 1940 υποδουλώνει τη Λιθουανία, τη Λεττονία και την Εσθονία. Στην εισφορά του κ. Παπαστράτη (Οι κυβερνήσεις εξορίας) συναντάμε αντιφάσεις και ανακρίβειες. Ενδεικτικά: ενώ ο Γεώργιος Β΄, μετά την αυτοκτονία του Κοριζή, εμφανίζεται να επιδιώκει τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας (Γ1, 204, στήλη 1η) στην ίδια σελίδα (στήλη 2η) ο συγγραφέας επικαλείται την άρνηση του Γεωργίου να σχηματίσει εθνική κυβέρνηση! Λίγο παρακάτω (σελ. 207) ο ίδιος, παραθέτοντας τα ονόματα των μελών της ελληνικής κυβέρνησης που παραμένουν στο Κάιρο, το καλοκαίρι του 1941, λησμονεί τον… αντιπρόεδρό της, ναύαρχο Αλέξανδρο Σακελλαρίου!
Παρακάμπτοντας άλλα, «ουδέτερα» κεφάλαια, φθάνουμε στον δεύτερο τόμο, εδώ που υπάρχουν τα πραγματικά «καυτά» κείμενα, με πρώτες τις Οργανώσεις της Αντίστασης, του κ. Δ. Λυμπεράτου. Κατά τον συγγραφέα, η Αντίσταση τοποθέτησε στο κέντρο της κοινωνικής αντιπαλότητας καθ’ εαυτό ταξικά χαρακτηριστικά. Ομως: είναι δεδομένο, ότι μέχρι το 1944, μόνον ένα 15% της εργατικής τάξης ακολούθησε το ΚΚΕ (Παπαθανασίου, Γ2, 145, σημ. 47). Είναι, επίσης, δεδομένο, ότι το ΕΑΜ, συγκέντρωσε οπαδούς από διάφορα κοινωνικά στρώματα (υπαλλήλους, φοιτητές, αξιωματικούς, αγρότες κ.λπ.). Αν αυτοί αποτέλεσαν τη μία πλευρά της διαμάχης, τότε την άλλη ποιοι την αποτέλεσαν, αν όχι αγρότες, υπάλληλοι, φοιτητές, αξιωματικοί κ.λπ.; Το πλέον σημαντικό διακύβευμα της Κατοχής, λοιπόν, υπήρξε, αν η μεταπολεμική Ελλάδα θα έχει κομμουνιστικό καθεστώς ή όχι. Ολα τα άλλα αποτελούν τον πυρήνα του Μύθου.
Συνεχίζω: η φρέσκια ματιά του κ. Λυμπεράτου, κρατάει τον Ζαχαριάδη έγκλειστο στις φυλακές της Κέρκυρας, ακόμα και τον Οκτώβριο του 1940! Φθάνοντας (Γ2, 21) στην επιχείρηση Husky-Animal (sic) ακούμε ότι πριν από την επιχείρηση, οι Γερμανοί διατηρούσαν μία μόνο μεραρχία στην Ελλάδα, ο ΕΛΑΣ δε τους υποχρέωσε να προσθέσουν άλλες 8! Ας διαβάσει λίγο Fleischer ο κ. Λυμπεράτος. Και για τα παραπάνω αλλά και για τα όσα μυθιστορεί, σχετικά με τις καταστροφές που, δήθεν, προκάλεσε ο ΕΛΑΣ σε δεκάδες χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές και σε εκατοντάδες οδικές αρτηρίες (αλήθεια, διέθετε εκατοντάδες οδικές αρτηρίες η Ελλάδα τού 1943;). Ο ρόλος των Βρετανών που προκάλεσαν τις καταστροφές, με την στρατιωτική κάλυψη του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είναι ανύπαρκτος για τον συγγραφέα και τον Μύθο. Τελειώνοντας, θα σταθώ στα περί οργανώσεων κατασκοπείας: αξονας συντονισμού όλων των οργανώσεων, αναφέρει, ήταν ο Σταθμός επιχειρήσεων της SOE, στη Σμύρνη της Τουρκίας. Ο «ταξικός» ιστορικός μας αγνοεί ότι στη Σμύρνη υπήρχε η ISLD (η ΜΙ6 Μ. Ανατολής) υπό τον φιλέλληνα  Rees, που οργάνωσε και ήλεγχε την κατασκοπεία στο Αιγαίο και στις πόλεις της Ελλάδος. Κύριο έργο της SOE (ΜΟ4) Σμύρνης, υπήρξε η ποικιλότροπη ενίσχυση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εξ ου και αποκλήθηκε Αιμοφόρος, δηλαδή παράγοντας εμφύλιας αιματοχυσίας.
Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ εκτενώς με τα γραφόμενα της φίλτατης κ. Ιωάννας Παπαθανασίου. Σ’ εκείνην, πάντως (Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και η πρόκληση της ιστορίας 1940-1945, Γ2, 79 επ.) έπεσε το κύριο βάρος για την υπεράσπιση του Μύθου. Και το έπραξε όσο καλύτερα μπορούσε. Ποιον, όμως, πείθει για τον «πατριωτισμό» του Ζαχαριάδη; Δεν γνωρίζει, ότι η βασική του «πατριωτική» επιστολή (αλλά και η πρωτοδημοσιευόμενη από την ίδια) αποτέλεσαν προϊόν παραπλάνησης του «Μεγάλου Αρχηγού» από τις Αρχές Ασφαλείας του Μεταξά; Και ακόμα περισσότερο: Ποιον πείθει η κ. Παπαθανασίου, για τα φιλειρηνικά σχέδια του ΚΚΕ στην Κατοχή και μετά την Απελευθέρωση;
Συμπερασματικά: Το βιβλίο των κ. Χατζηιωσήφ και Παπαστράτη αποτελεί ένα εντυπωσιακό κομμουνιστικό παλίμψηστο, ίσως το τελευταίο. Και μόνον αν ιδωθεί απ’ αυτή τη σκοπιά, αποκτά ενδιαφέρον.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Μία λιγότερο γνωστή επιστολή του Βελουχιώτη


Στις 4 Ιουνίου του 1943, ο Βελουχιώτης έστειλε την παρακάτω επιστολή στον Βασίλη Σαμαρινιώτη (κατα κόσμον Ανδρέα Τζήμα) με θέματα στρατιωτικού περιεχομένου:













("Οι προστάτες" του Φοίβου Οικονομίδη, σελ.392-4)


 Ένα σημείο που μπορεί να σταθεί κανείς είναι η παντελής απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στον Στέφανο Σαράφη που ήταν τυπικά ο στρατηγός του ΕΛΑΣ. Αυτό είναι άλλη μία απόδειξη ότι ο Σαράφης είχε μάλλον διακοσμητικό ρόλο στην διοίκηση του ΕΛΑΣ.
 Την πραγματική εξουσία στο Γ.Σ του ΕΛΑΣ την είχε αρχικά ο κομμουνιστής Τζήμας και αργότερα ο γ.γ του ΚΚΕ Σιάντος που τον αντικατέστησε, και δευτερευόντως ο Βελουχιώτης.

 Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι τα υπογραμμισμένα σημεία.
 Ο Βελουχιώτης ισχυριζόταν ότι μπορούσε να καταλάβει την Ναύπακτο, το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο κτλ, και μάλιστα χωρίς να εμπλακεί σε αγώνα εκ παρατάξεως και χωρίς απώλειες σε ανθρώπινο υλικό!!!

 Φυσικά, ένα τέτοιο σχέδιο υπήρχε μόνο στην πλούσια φαντασία του Βελουχιώτη.
 Ουδείς λογικός άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί ένας πλημμελώς εξοπλισμένος (μιλάμε για τον ΕΛΑΣ του Ιουνίου του 1943, οπότε και συντάχτηκε το γράμμα) αντάρτικος στρατός να καταλάβει πόλεις που ήταν υπό την κατοχή τακτικών στρατευμάτων, και μάλιστα χωρίς να έχει ανθρώπινες απώλειες...
  Υπενθυμίζουμε ότι η δυναμική του ΕΛΑΣ αυξήθηκε κατακόρυφα μετά τον Σεπτέμβριο του 1943 οπότε και πήρε δολίως τον οπλισμό της ιταλικής μεραρχίας Πινερόλο που είχε προσχωρήσει στους αντάρτες.
   Αλλά ακόμα και έναν χρόνο αργότερα ,το καλοκαίρι του 1944, όταν ήταν πολύ ισχυρότερος ο ΕΛΑΣ επιχείρησε να καταλάβει δύο πόλεις στην ίδια περιοχή (δυτική Στερεά) που μνημονεύει ο Βελουχιώτης. Επιτέθηκε στην Άμφισσα και στην Αμφιλοχία, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει καμμία εκ των δύο, ενώ είχε πολύ μεγάλες απώλειες.

 Από αυτό και μόνο αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο υπερφίαλος και αιθεροβάμων ήταν ο Βελουχιώτης, όταν έλεγε τον Ιούνιο του 1943 ότι θα μπορούσε να καταλάβει αστικά κέντρα, χωρίς να έχει ανθρώπινες απώλειες...

 Φυσικά, το "μεγαλοφυές" σχέδιο του Βελουχιώτη έμεινε στο μυαλό του και δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Ο Τζήμας σε απάντησή του προς τον Βελουχιώτη δεν έδωσε το πράσινο φως για την διεξαγωγή αυτών των επιχειρήσεων. 
("Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο - Άγνωστα κείμενα", του Γρ.Φαράκου, σελ.261-3)
  Προφανώς, οι υψηλόβαθμοι κομμουνιστές, όπως ο Τζήμας που ήξεραν τον χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης του Βελουχιώτη, δεν ήταν διατεθειμένοι να κάθονται να τους παραμυθιάζει προκειμένου ο ίδιος να το παίζει πολέμαρχος.

 Το σίγουρο είναι ότι η παραπάνω επιστολή του Βελουχιώτη θέτει υπό αμφισβήτηση τις περιβόητες "στρατηγικές" του ικανότητες για τις οποίες είχε πλαστεί μία ολόκληρη μυθολογία...

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Υψηλόβαθμο στέλεχος του ΕΑΜ Ηπείρου είχε παραδεχτεί ότι δεν υπήρξε ποτέ συνεργασία Ζέρβα-Γερμανών


 Είχαμε αναδημοσιεύσει εδώ ένα εκτενές άρθρο που καταρρίπτει πανηγυρικά την ανυπόστατη "θεωρία" περί σύναψης ανακωχής μεταξύ Ζέρβα-Γερμανών.
Πέραν της πλήρους, έτσι και αλλιώς, επιχειρηματολογίας του συγκεκριμένου άρθρου, επιπροσθέτως παραθέτουμε το μέρος μιας επιστολής που έστειλε ο παλιός εαμίτης Θωμάς Δρίτσιος (κατα κόσμον Πέτρος Αργυρόπουλος) στην αριστερή εφημερίδα "Αυγή" στις 4 Οκτωβρίου 1981:

 "Χάρηκα ιδιαίτερα γιατί σαν οργανωτικός γραμματέας του ΕΑΜ Ηπείρου, που συνεργάστηκα και στην παρανομία και κατά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων με τον αείμνηστο υπαρχηγό του ΕΔΕΣ Πυρομάγλου και την επιτροπή του ΕΔΕΣ Ηπείρου, είμαι σε θέση να διαβεβαιώσω πως πέρα από την λάσπη που εμείς δεν διστάζαμε τότε να ρίχνουμε κατά των πολιτικών αντιπάλων μας, κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν είχαμε για την περιβόητη εκείνη συνεργασία του Ζέρβα με τους Γερμανούς."

("Ναπολέων Ζέρβας. Η ζωή και η δράση του" του Διονύση Μπερερή, σελ.155)


 Η ομολογία ενός υψηλόβαθμου στελέχους του ΕΑΜ για την λάσπη που έριχναν στους πολιτικούς τους αντιπάλους και την ανυπαρξία στοιχείων για την δήθεν συνεργασία Ζέρβα-Γερμανών, θα έπρεπε , μαζί με πολλά ακόμα ανάλογα στοιχεία, να ληφθεί σοβαρά υπόψη απ΄τους στρατευμένους αριστερούς ιστορικούς της δεκάρας...

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Η έκθεση του Γ.Σ του ΕΛΑΣ για την διάλυση του 5/42


 Μετά την αιματηρή τρίτη διάλυση του Συντάγματος 5/42 απ΄τον ΕΛΑΣ, το Γενικό Στρατηγείο του τελευταίου έβγαλε ένα σχετικό ανακοινωθέν, στις 02/05/1944.
 Μερικές μέρες μετά, εξέδωσε μία συμπληρωματική έκθεση την οποία υπογράφει ο αντισυνταγματάρχης Νίκος Παπασταματιάδης (υψηλόβαθμο στέλεχος του ΕΛΑΣ και δηλωμένος κομμουνιστής) η οποία παρατίθεται στις σελ.285-9 του βιβλίου "Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο - Άγνωστα κείμενα" του κομμουνιστή Γρηγόρη Φαράκου.

 Παρακάτω μπορούμε να διαβάσουμε την αρχή αυτής της συμπληρωματικής έκθεσης που αναφέρεται στους λόγους διάλυσης του 5/42 απ΄τον ΕΛΑΣ, σύμφωνα με την οπτική των κομμουνιστών πάντα:


Όπως προκύπτει απ'το παραπάνω επίσημο κείμενο του ΕΛΑΣ, οι ελασίτες υποστήριζαν ότι κάποια ΄"αντιδραστικά" στελέχη του 5/42 συνεργάζονταν με τους κατακτητές και μάλιστα οργάνωσαν από κοινού μαζί με Γερμανούς και ταγματασφαλίτες (τους αποκαλεί "Ράλληδες" ή "γερμανοράλληδες") απ'το όνομα του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη που ίδρυσε τα Τ.Α) επίθεση κατά του ΕΛΑΣ στις 15/16 Απρίλη... Μετά από αυτό, ο ΕΛΑΣ αναγκάστηκε να αντεπιτεθεί και να διαλύσει το 5/42 στις 17 Απρίλη...
Οι Γερμανοί και οι ταγματασφαλίτες που υποτίθεται ότι συμμετείχαν στην υποτιθέμενη κοινή (μαζί με το 5/42) επίθεση κατά του ΕΛΑΣ ξαφνικά εξαφανίστηκαν απ΄την αφήγηση των κομμουνιστών....

 Φυσικά οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι αστείοι και τα ψέματα είναι κραυγαλέα.
 Καμμία κοινή επιχείρηση Γερμανών-Τ.Α-5/42 κατά του ΕΛΑΣ δεν αναφέρεται πουθενά και δεν έγινε ποτέ, και δεν θα μπορούσε να γίνει αφού στην περιοχή της Φωκίδας που δρούσε το 5/42 δεν υπήρχαν Τάγματα Ασφαλείας. Στην ευρύτερη περιοχή και συγκεκριμένα στη Ναύπακτο του γειτονικού νομού Αιτωλοακαρνανίας συγκροτήθηκε Τάγμα Ευζώνων μόλις τον Ιούνιο του '44, δηλαδή δύο μήνες μετά την διάλυση του 5/42.
  Όσον αφορά τις "κατηγορίες" των κομμουνιστών σχετικά με την συνεργασία στελεχών του 5/42 με τους Γερμανούς, αποτελεί μύθευμα. 
 Τίποτα τέτοιο δεν αναφέρεται στην αλληλογραφία μεταξύ του 5/42 και της 5ης ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ τις παραμονές της σύγκρουσης, ενώ ούτε καν ο αντισυνταγματάρχης Λαγγουράνης (υποδιοικητής του 5/42 που αποσκίστησε στον ΕΛΑΣ)  δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο στην προκήρυξη που έβγαλε στις 10/04/1944 και εξηγούσε τους λόγους της "μεταγραφής" του.
Οι αυθαίρετες και αναπόδεικτες κομμουνιστικές συκοφαντίες που αποσκοπούσαν στο να χαρακτηρίσουν "συνεργάτες" των κατακτητών και "προδότες" όλους τους αντιπάλους τους, δεν αντέχουν σε καμμία ιστορική κριτική.

 Η γενικότερη αναξιοπιστία του παραπάνω εγγράφου φαίνεται και απ΄το γεγονός ότι λέει πως ο Ψαρρός σκοτώθηκε στην μάχη. Δεν είχαν ούτε το στοιχειώδες θάρρος να παραδεχτούν πως τον σκότωσαν οι ίδιοι ενώ ήταν αιχμάλωτος, ούτε βέβαια έκαναν νύξη στην σφαγή και άλλων αιχμαλώτων αντρών του 5/42.
Από αυτό και μόνο γίνεται αντιληπτό το ανύπαρκτο ήθος τους και η αναξιοπιστία τους.. 

 Και να φανταστείτε ότι το παραπάνω ήταν επίσημο κείμενο του ανώτατου οργάνου του ΕΛΑΣ....


Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ο Τσιγάντε για το ΕΑΜ

Ο Ιωαννης Τσιγάντε κατά την παραμονή του στην Αθήνα ήρθε σε επαφή με ανθρώπους απ'όλο το πολιτικό φάσμα και με εκπροσώπους αντιστασιακών οργανώσεων.
Αφού σχημάτισε άποψη, έστειλε στις βρετανικές υπηρεσίες του Καϊρου μία ολοκληρωμένη "Έκθεση επί της πολιτικής καταστάσεως" η οποία παρατίθεται στις σελίδες 88-89 του "Μίδας 614" του Σπύρου Κώτση. Ο συγγραφέας δεν αναφέρει την ημερομηνία της έκθεσης, αλλά προφανώς αυτή θα συντάχθηκε γύρω στο τέλος του 1942..

 Σε αυτήν την έκθεση ο Τσιγάντε αναφέρεται και στο ΕΑΜ για το οποίο λέει τα εξής:


 5. ΕΑΜ - Ουδεμία απολύτως αμφιβολία χωρεί, ότι το ΕΑΜ είναι καθαρώς και ουσιαστι­κώς κομμουνιστική οργάνωσις. Ή Διοίκησις, τα νεύρα, η τακτική και αι επιδιώξεις της ορ­γανώσεως ταύτης ειναι καθαρώς κομμουνιστικά. Παρακαλώ να πιστεύητε απολύτως ότι επιβάλλεται και από πολεμικής και άπό πολιτικής (ελληνικής και αγγλικής απόψεως), ή μή παρο­χή ουδενός μέσου η βοηθειας είς τό ΕΑΜ
Οι λόγοι είναι οι κάτωθι:

α) Το ΕΑΜ επαιζεν τόν ρόλον του φρονηματισμού και εμψυχώσεως τοϋ λαού. Ρόλον επαναστατικο-πολιτικόν. Λόγω της οργανώσεως και τεχνικής αυτού, λόγω σοβαρών σφαλ­μάτων άτινα διέπραξε, ελάχιστο πράγματα δύναται να προσφέρη από πολεμικής απόψεως.
 

β) Ή τακτική τοϋ ΕΑΜ μονοπωλήσεως τοϋ αγώνος, τακτική αποδεδειγμένη (όρα εκθεσιν ανταρτικών) εκ πλείστων παραδειγμάτων καθίστα τήν μετ' αυτού συνεργασία δυσχερή, και πρωτίστως αποκρούει πάντα τα λοιπά (μη κομμουνιστικά μαχητικά στοιχεία, προκαλούσα την αντίδρασιν αυτών. Πας μη-κομμουνιστής ή μη υποτασσόμενος πλήρως εις την κομμουνιστικήν τακτικήν και διοίκησιν δεν γίνεται δεκτός. Πας αντάρτης ή μαχητής μη ανήκων εις το ΕΑΜ ή δρων ανεξαρτήτως κατηγορείται ώς προδότης, φασίστας κλπ. Η τακτική μονοπωλήσεως φθάνει μέχρι εκτελέσεων και καταδόσεων. Η πρόκλησις συνεργασίας όλων είναι θεωρητική μόνον. Είναι απάτη. Καλούν όλους, αλλά υπό τον απαράβατον όρον ότι θα υπακούωσι και θα υποτάσσονται εις τους κομμουνιστικούς ηγέτας.
 

Τούτο έγινε πλέον αντιληπτόν εις όλους και το ώραιον σύνθημα το οποίον τόσους αρ­χικώς προσελκυσεν, έπαυσε να εξασκή τήν έλξιν αυτού. Άντιθέτως καθημερινοί είναι οι αποχωρήσεις ατόμων και ομάδων αίτινες αντελήφθησαν ότι εγένοντο όργανα των κομμου­νιστών και των επιδιώξεων των και ουχί δε εθνικών τοιούτων.
 

γ) Η όλη προσπάθεια και προπαρασκευή του ΕΑΜ (υπό το πρόσχημα του απελευθερωτικού συστήματος) είναι να επιβή της αρχής μόλις ως αρχίση η κατάρρευσις και πριν ή εμπεδωθή η τάξις. Τώρα οπότε η γενική πολεμική κατάστασις παρουσιάζει το τέρμα τούτου έγγύτερον, ήρχισαν έντονοι προπαρασκευαί προς τούτο. Ομάδες δια τήν κατάληψιν των κέντρων διαβιβάσεων και επικοινωνίας, ομάδες καταλήψεως καί καταστροφής κρατικών ιδρυμάτων, τραπεζών κλπ. οργανούνται. Το ΕΑΜ δηλώνει σαφώς ότι αυτό θά σχηματίση Κυβέρνησιν και θα επιβή της αρχής. Ένα Pulsch τύπου Belakhurn προπαρασκευάζεται μετά πολλής δραστηριότητος.
Συνεπώς ενίσχυσις του ΕΑΜ σημαίνει ενίσχυσιν της προπαρασκευής της αναρχίας και της έστω και ολιγοήμερου επιβολής Σοβιετικής επαναστάσεως.
 

γ) Ή σαφώς αντιαγγλική και φιλοσοβιετική κατεύθυνσις τοϋ ΕΑΜ δεν αποκρύπτεται (όρα συνημμένη προκήρυξιν και σχετικά φύλλα του παρανόμου κόμμουνιστικού τύπου). Από τους ελαχίστους και ανίσχυρους απομείναντας μη κομμουνιστάς (Σοσιαλ. Κόμμα) εις την Κεντρικήν Επιτροπήν του ΕΑΜ ετέθη το ερώτημα "τι θα κάνωμεν σαν οι Βούλγαροι εις τας υπ'αυτών κατεχόμενες ελληνικές επαρχίας κηρύξουν Σοβιετικόν καθεστώς". 

Ή απάντησις των κομμουνιστών ηγετών υπήρξε "εάν το θέλει ο λαός των επαρχιών αυτών θα αναγνωρίσωμεν τούτο". Εφιστώ όλως ιδιαιτέρως την προσοχήν υμών εις όλα τα ανωτέρω εκτιθέμενα. Είναι η πραγματικότης. Πραγματικότης τραγική, διότι η αδράνεια και διενέξεις των εθνικών στελεχών, άφηκαν 500 θορυβοποιούς και απροσαρμοστους αποτυχημένους του βίου, να εκμεταλλευθούν το δημόσιον αίσθημα ώστε να δημιουργηθούν κίνδυνοι δια το μέλλον. Εις την δημιουργίαν των κινδύνων τούτων ίσως να μην είναι αμέτοχος και η εκ μέρους υμών επιδειχθείσα έναντι ανεύθυνων και ρομαντικών εισηγήσεων και ή κατόπιν τούτου παροχή μέσων υλικών.
 

Παρακαλώ, εν τούτοις, να μη με παρεξηγήσετε. Δεν αποκρούω τήν συνεργασίαν μετά του ΕΑΜ. Αποκρούω την ανεξέλεγκτον παροχήν είς τούτο μέσων τα οποία το κομμουνιστικόν κόμμα χρησιμοποιεί αποκλειστικώς προς ίδιον όφελος. Η συνεργασία, ιδία μετά των μαχητικών μελών του ΕΑΜ είναι ευκταία άλλα υπό τον όρον να τείνη εις την εκτέλεσιν πολεμικών ενεργειών ουχί δε διά την πραγματοποίησιν κομμουνιστικών ή αναρχικών επιδιώξεων.
 

Επανειλημμένως προέτεινα εις το ΕΑΜ να τους παράσχω τα μέσα δια την εκτέλεσιν συγκεριμένων πολεμικών πράξεων. Ηρνήθησαν ζητούντες την ανεξέλεγκτον παροχήν χρη­μάτων. Επανειλημμένως επρότεινα να τους δώσω αξιωματικούς ίνα συμμετάσχουν εις τα υπ'αυτών διευθυνόμενα ανταρτικά σώματα. Ηρνήθησαν ή παρουσιασθέντας τους παρεπλάνηοαν και τελικώς τους απέπεμψαν".


Βλέπουμε ότι ο Τσιγάντε είχε εγκαίρως αντιληφθεί την φύση, την μεθοδολογία και τους απώτερους σκοπούς του ΕΑΜ. Η παραπάνω έκθεσή του έχει πολύ μεγάλη σημασία διότι γράφτηκε σε μία χρονική στιγμή (πιθανότατα το τελευταίο τρίμηνο του 1942) κατά την οποία οι μεθοδεύσεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (μονοπώληση της αντίστασης, συκοφαντίες και διώξεις κατά των αντιφρονούντων, προετοιμασία για βίαιη κατάληψη της εξουσίας κτλ) δεν είχαν γίνει ακόμα ευρέως γνωστές.  
 Ο Τσιγάντε το ήξερε αυτό και με την έκθεσή του προσπάθησε να ταρακουνήσει τις βρετανικές υπηρεσίες και τους Έλληνες πολιτικούς που κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου στο Κάιρο.
 Δυστυχώς ο Τσιγάντε απεδείχθη μάντης κακών καθώς ούτε η αμέριστη ενίσχυση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ απ΄τους Συμμάχους περιορίστηκε, ούτε λήφθησαν σοβαρά υπόψη οι ανησυχίες που εξέφραζε για τις διαθέσεις των κομμουνιστών.
 Η διορατικότητά του φαίνεται και απ΄το ζήτημα που θίγει στην έκθεσή του σχετικά με την ενδεχόμενο επιβολής σοβιετικού καθεστώτος απ΄τους Βούλγαρους στα ελληνικά εδάφη που κατείχαν (ανατολική Μακεδονία και Θράκη). Εν μέρει επαληθεύθηκε. Όπως είναι γνωστό, οι Βούλγαροι μετά την μεταστροφή τους τον Σεπτέμβριο του 1944 (κατά του Άξονα και υπέρ της ΕΣΣΔ κυρίως) δεν απεχώρησαν απ΄τα ελληνικά εδάφη αλλά παρέμεναν σε αυτά και βοήθησαν εμπράκτως τους κομμουνιστές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να επιβάλλουν την εξουσία τους.

  Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που οι βρετανικές υπηρεσίες δεν συνεργαζόνταν αρμονικά με τον Τσιγάντε. Όπως είχαμε δει εδώ, μία αντίστοιχη ασυνεννοησία έλαβε χώρα και στην προετοιμασία για το σαμποτάζ του Γοργοπόταμου. Άλλα είχαν σχεδιαστεί και άλλα γίνανε, και γενικότερα η στάση των Άγγλων τότε ήταν ακατανόητη.


 Υ.Γ: Από τα παραπάνω προκύπτει σαφώς ότι οι σχέσεις του Τσιγαντε με το ΕΑΜ προφανώς και δεν ήταν οι καλύτερες, ούτε και θα μπορούσαν να είναι.
 Συνεπώς το ενδεχόμενο να τον κάρφωσαν κομμουνιστές στους Ιταλούς δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αποκλειστεί.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Η αρνητική στάση των Ιταλών απέναντι στην κυβέρνηση Τσολάκογλου


 Στις 29 Απριλίου του 1941 ορκίσθηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου. Για το θέμα έχουν γραφτεί πολλά. Στην παρούσα ανάρτηση θα αναφερθούμε στην στάση των Ιταλών απέναντι στον σχηματισμό αυτής της ελληνικής κυβέρνησης.

 Το παρακάτω απόσπασμα απ'το ημερολόγιο του Τσιάνο είναι ενδεικτικό της κυρίαρχης ιταλικής θέσης για την κυβέρνηση Τσολάκογλου:

 "Εμείς είμαστε λιγότερο πρόθυμοι απ'τους Γερμανούς για τον σχηματισμό ελληνικής κυβερνήσεως και διακρίνω σε όλα αυτά την εξήγηση πολλών πρόσφατων πράξεων των Γερμανών στην Ελλάδα."

 και παρακάτω:
 "Αυτή η ιστορία του Τσολάκογλου δεν μου αρέσει καθόλου. Ο Ανφούζο (ο διορισθείς έκτακτος απεσταλμένος της ιταλικής κυβερνήσεως στον στρατάρχη Λιστ για τις διαπραγματεύσεις περί σχηματισμού ελληνικής κυβερνήσεως) ειδοποιεί ότι πρόκειται να αναγνωρίσουμε μία κυβέρνηση η οποία θα σχη,ατιστεί με όλα τα δικαιώματά της. Αν και υπάρχει στην Ελλάδα εδαφική κατοχή απ΄τα στρατεύματα του Άξονα, είναι φανερό ότι ο Τσολάκογλου προτίθεται να διασώσει την φυλετική και εθνική ενότητα της Ελλάδας. Και είναι άλλωστε φανερό κατά πόσο θα μπορούμε τουλάχιστον να ζητήσουμε απ΄τους Γερμανούς να μας αφήσουν την πολιτική διακυβέρνηση των εδαφών τουλάχιστον τα οποία διεκδικούμε. Εάν όχι, φοβούμαι ότι τελικώς με τον σχηματισμό ελληνικής κυβερνήσεως τα οποία μας επιφυλάσσονται θα είναι μετριότατα"
 ("Ιδού η αλήθεια" του Κ.Λογοθετόπουλου, σελ.16)

 Οι παραπάνω φόβοι των Ιταλών για την επιρροή της νεοσχηματισθείσης ελληνικής κυβέρνησης στους Γερμανούς όσον αφορά τις ιταλικές διεκδικήσεις επί ελληνικών εδαφών, επαληθεύθηκαν.
Η κυβέρνηση Τσολάκογλου αντέδρασε έντονα στην ιταλικής έμπνευσης προσπάθεια δημιουργίας βλαχικού κρατιδίου στην Θεσσαλία. Επίσης οι Γερμανοί δεν έδωσαν το πράσινο φως στους Ιταλούς ούτε καν για την τυπική προσάρτηση των Ιονίων νήσων, που ο Μουσσολίνι επιθυμούσε διακαώς.
 
 Απ΄τα παραπάνω λεγόμενα των Ιταλών, και μάλιστα απ΄τα πλέον επίσημα χείλη του Γκαλεάτσο Τσιάνο (υπουργού εξωτερικών της Ιταλίας, γαμπρού του Μουσσολίνι και εκ των πρωταιτίων της επίθεσης κατά της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1940), είναι ολοφάνερη η αρνητική στάση των Ιταλών απέναντι στην κυβέρνηση Τσολάκογλου.

 Αυτή φαίνεται και απ΄τα Απομνημονεύματα του Γεώργιου Τσολάκογλου όπου φαίνονται οι κακές σχέσεις μεταξύ Ελλήνων κυβερνητικών και Ιταλών. Μεταξύ άλλων ο Τσολάκογλου υποστηρίζει ότι μετά την παραίτησή του απ΄το πρωθυπουργικό αξίωμα τύγχανε στενής παρακολούθησης απ΄τους Ιταλούς επί ένα εξάμηνο. Από αυτό και μόνο αντιλαμβάνεται κάποιος τις μεταξύ τους σχέσεις κατά την πρωθυπουργία του. ("Απομνημονεύματα" του Γεώργιου Τσολάκογλου, σελ.237).

 Η αρνητική στάση των ανθέλληνων (κατά την περίοδο εκείνη) Ιταλών εναντίον του Τσολάκογλου, είναι ακόμα ένα στοιχείο που πιστοποιεί ότι ο ρόλος του τελευταίου κάθε άλλο παρα προδοτικός ήταν, όπως πολλοί σήμερα ανοήτως ισχυρίζονται...
 Ας γίνουν οι σχετικές συγκρίσεις με τις σύγχρονες ελλαδικές κυβερνήσεις και της εκτίμησης που αυτές χαίρουν από θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, ο ανθελληνισμός των οποίων είναι πολύ πιο έντονος από αυτόν των Ιταλών του Β'΄Παγκοσμίου Πολέμου..

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Ο Δ. ΚΟΥΚΟΥΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ"

του Δημοσθένη Κούκουνα
Στη νεώτερη ιστορία μας υπάρχουν γεγονότα ασήμαντα έως μέτρια που μυθοποιήθηκαν και μέτρια έως σημαντικά που αγνοήθηκαν. Αυτό ισχύει εντονότερα σε πολιτικά κρίσιμες περιόδους και χωρίς αμφιβολία μια τέτοια χαρακτηριστική φάση της σύγχρονης ιστορίας είναι η δεκαετία του 40. Ενώ είναι συγκλονιστική και τόσο καθοριστική για την ύπαρξη και την πορεία μας, ιδιαίτερα σήμερα που τόσα πολλά συμβαίνουν, εξακολουθεί να γίνεται αγώνας για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας. Εβδομήντα χρόνια από τότε, ακόμα δεν το έχουμε κατορθώσει.
Εδώ θα πρέπει να τονίσω πόσα αμέτρητα βιβλία έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα για τα κατοχικά και εμφυλιακά χρόνια και σχεδόν όλα κατέχονται από μια μονόπλευρη θεώρηση ή συχνά έχουν βιωματικό χαρακτήρα. Και ξαφνικά τώρα, ένα βιβλίο που εκ προοιμίου θα περίμενε κανείς να είναι μονόπλευρο και βιωματικό, έρχεται να πάρει αποστάσεις.
Ναι μεν παίρνει αποστάσεις από τα γεγονότα, ταυτόχρονα όμως ανασύρει κάποια άλλα – σημαντικότερα ή όχι – και τα αναδύει για να μαθευτούν. Και ας μην παραβλέψουμε ότι το βιβλίο αυτό δεν είναι αμιγώς ιστορικό, αφού δηλώνει σαφώς και αυτοβούλως ότι είναι ιστορικό μυθιστόρημα. Με υπαρκτά πρόσωπα ως βασικούς πρωταγωνιστές της πλοκής και με εξίσου υπαρκτά ιστορικά γεγονότα ως κεντρικές εικόνες.
Φυσικά αναφέρομαι στο βιβλίο που παρουσιάζεται απόψε με τον τίτλο «Άγγελος ή Δαίμονας – Ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου» της Ιζαμπέλλας Παλάσκα. Η συγγραφέας έγραψε ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον Γιάννη Βουλπιώτη σαν να ήταν ένα τρίτο πρόσωπο. Είναι πολύ βιαστική και επιφανειακή η θεώρηση, που με την πρώτη ματιά αποκτά εκείνος που θα κρατήσει το βιβλίο στα χέρια του. Δηλαδή ότι μία κόρη αποφασίζει στα ξαφνικά να γράψει ένα απολογητικό βιβλίο για να εκθειάσει τον πατέρα της και να καταγράψει την εκδοχή του. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο. Πρόκειται για κάτι πολύ πιο σύνθετο και ασφαλώς πιο βαθύ.
Δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς τι είχε στο μυαλό της όταν έπαιρνε αυτή την απόφαση. Έμεινα όμως με την εντύπωση, αυτό άλλωστε πολύ ξεκάθαρα μας το λέει η ίδια, ότι αισθάνθηκε την ανάγκη να δημοσιοποιήσει πράγματα που δεν ήταν γνωστά και που σχετίζονταν με τον πατέρα της. Κάπου εδώ εμφανίζεται και ο υποφαινόμενος ως ένας από τους πρώτους αναγνώστες των χειρογράφων της.
Αν δεν είχα γνωρίσει τον αληθινό ήρωα αυτού του μυθιστορήματός της, τον Ιωάννη Βουλπιώτη, θα έλεγα αβίαστα ότι πρόκειται για μεγάλη φαντασία. Ίσως και να μην υπήρξε ποτέ τέτοιο πρόσωπο, θα έλεγα. Αλλά τον περίφημο Βουλπιώτη τον είχα γνωρίσει στ’ αλήθεια πριν από σαράντα και πλέον χρόνια, όταν έσφιξα το χέρι του μ’ ένα τυπικό «χαίρω πολύ». Κι από τότε, για αρκετά χρόνια, είχαμε τακτικές συναντήσεις, περίπου μια φορά την εβδομάδα, όπως έκανα και με άλλα ιστορικά πρόσωπα που διαδραμάτισαν ρόλο στα κατοχικά και που τότε ακόμα ζούσαν. Μιλώντας με τους επιζώντες πρωταγωνιστές, αποκόμισα πολύ συγκεκριμένες γνώσεις και είχα την ευκαιρία να σχηματίσω μια προσωπική γνώμη για τον καθένα τους. Ήταν πολύ χρήσιμες και διαφωτιστικές αυτές οι συναντήσεις για μένα, που από νεαρή ηλικία ήθελα να μάθω την όλη ιστορική αλήθεια για την περίοδο της Κατοχής. Πρόκειται για ένα κουβάρι που ενώ έχει αρκετά ξετυλιχτεί, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι φτάσαμε στην άκρη του.
Αλλά η περίπτωση του Γιάννη Βουλπιώτη ήταν ξεχωριστή για μένα. Ήταν μια προσωπικότητα ασυνήθιστη. Άνθρωπος εξαιρετικής ευφυΐας και μόρφωσης, ευγενικός και γοητευτικός. Όταν τότε μιλούσα με άλλες προσωπικότητες για εκείνον, διαπίστωνα ότι τον έβλεπαν με σοβαρότητα και σεβασμό, αλλά με απόσταση. Αυτό το «αμφιλεγόμενος» ήταν σε πλήρη εφαρμογή. Είχε φανατικούς φίλους και πιο φανατικούς εχθρούς.
Αλλά αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη αξία μπροστά στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Όταν λοιπόν η Ιζαμπέλλα Παλάσκα σκέφτηκε να μου παρουσιάσει τα χειρόγραφά της κι αμέσως μετά να μου ζητήσει να εκφέρω τη γνώμη μου αν συμφωνούν με την ιστορική αλήθεια, για μένα ήταν μια εντυπωσιακά μοναδική πρόκληση. Κάπου εδώ η συνήθης διαστροφή του ιστορικού συγγραφέα οξύνεται, παραγνωρίζοντας κάθε κόπο και δέος μιας τέτοιας ευθύνης.
Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες, αναφορικά με τη συνεργασία μου αυτή με τη συγγραφέα, που για μένα υπήρξε μια πρόσθετη ευκαιρία για αναδιφήσεις, ιδιαίτερα στο αρχείο του πατέρα της. Χωρίς αμφιβολία αυτό το αρχείο υπήρξε πολύ χρήσιμο για διευκρινίσεις, προσθήκες ή επιβεβαιώσεις. Αλλά βεβαίως δεν ήταν η μόνη πηγή, διότι επιστρατεύτηκαν πολλές άλλες βιβλιογραφικές πηγές, έγγραφα από άλλα αρχεία, ποικίλα δημοσιεύματα κλπ.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι κάποιοι από τους παριστάμενους θα ήθελαν να ξέρουν δυο λόγια για τον ήρωα του ιστορικού μυθιστορήματος «Άγγελος ή Δαίμονας». Ο Ιωάννης Βουλπιώτης, γιος στρατηγού και απόγονος ήρωα της Επανάστασης του 21, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902 και πέθανε το 1999. Σπούδασε ηλεκτρονική μηχανολογία και φιλοσοφία στο Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο Μονάχου, λαμβάνοντας αντίστοιχα διδακτορικά. Από τα 23 του εργάστηκε στη Γερμανία ως στέλεχος του συγκροτήματος Siemens και από το 1930 το εκπροσωπούσε διεθνώς ως πληρεξούσιος διευθυντής. Το 1938, χωρίς να πάψει να το εκπροσωπεί, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του πρώτου ελληνικού ραδιοφωνικού σταθμού, αφού προηγουμένως είχε αναβαθμίσει την ελληνική τηλεφωνία. Το 1941 ανέλαβε επίσημα τη γενική διεύθυνση της ΑΕΡΕ, πρόδρομης εταιρίας της σημερινής ΕΡΤ, θέση που διατήρησε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής με την έγκριση των Γερμανών. Ταυτόχρονα υπήρξε στέλεχος του ΕΔΕΣ Αθηνών και σε συνεργασία με τους στρατηγούς και πολιτικούς Γονατά, Πάγκαλο, Σοφούλη και άλλους, ακόμη και με τον ευρισκόμενο στη Γαλλία Πλαστήρα, είχε την πρωτοβουλία της ίδρυσης των Ταγμάτων Ασφαλείας. Μετά την Απελευθέρωση αθωώθηκε από τα δικαστήρια δοσιλόγων και επανέλαβε τη συνεργασία του με τις εταιρίες Ζίμενς και Τελεφούνκεν, ενώ από το 1952 επιστρατεύθηκε από την κυβέρνηση Παπάγου για την προσέλκυση γερμανικών πιστώσεων γενικότερα, αλλά και συγκεκριμένες γερμανικές επενδύσεις στους τομείς ενδιαφέροντός του.
Προσπάθησα με λίγα λόγια να σας δώσω το βιογραφικό του για να έχετε μια εικόνα του πραγματικού ήρωα του μυθιστορήματος της Ιζαμπέλλας Παλάσκα, του πατέρα της. Οπωσδήποτε στο βιβλίο της υπάρχουν αναλυτικότερες πληροφορίες για τη ζωή του, τουλάχιστον κατά την περίοδο 1938-44, καθώς είχε ποικίλες δραστηριότητες στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αλλά στην πλοκή του βιβλίου αυτού έχουν ενταχθεί πολλά αυθεντικά ιστορικά γεγονότα, γραμμένα με λογοτεχνική μορφή από τη συγγραφέα. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο γνωστά, στο σύνολό τους όμως στηρίζονται στην ιστορική αλήθεια. Πιστεύω ότι περιγράφονται ελεύθερα μεν, αλλά με υπευθυνότητα ως προς την πραγματική υπόστασή τους, πάντως με διακρινόμενη αντικειμενικότητα. Είναι προφανές ότι η συγγραφέας πέτυχε τον στόχο να αναφέρεται σε θέματα που έζησε ο λαός μας την εποχή εκείνη, επιτυγχάνοντας να κρατήσει εμφανείς αποστάσεις από πολιτικές εμμονές. Παράλληλα έχω την πεποίθηση ότι τελικά οι κριτικοί και η κοινή γνώμη θα της το αναγνωρίσουν αυτό, καθώς επίσης και το αξιόλογο επίτευγμά της να αποδώσει την ατμόσφαιρα της εποχής με λογοτεχνική λιτότητα και αυθεντικότητα.
Ήταν η πρώτη φορά που χρησίμευσα ως ιστορικός σύμβουλος στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος και ομολογώ πως για μένα ήταν ασυνήθιστη και γι’ αυτό πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ευχαριστώ τη συγγραφέα για την ευκαιρία αυτή που μου έδωσε, πρωτίστως όμως για τη συνεργασία που είχαμε, και από καρδιάς εύχομαι το βιβλίο να έχει την καλή τύχη που του αξίζει.