Τα ερείσματα του δήθεν φιλολαϊκού ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στα εύπορα κοινωνικά στρώματα της εποχής

Πολλές φορές οι κομμουνιστές έχουν υποστηρίξει την ταξική φύση του αγώνα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή. Ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ εκτός απ΄τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που έλεγε ότι έκανε, παράλληλα αγωνιζόταν και υπέρ του απλού λαού, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Προσπαθούν να παρουσιάσουν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ σαν εκφραστή των δικαιωμάτων της φτωχολογιάς.

  Τα πράγματα όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι.

  
 Καταρχήν υπάρχει ένα περίεργο κενό όσον αφορά τον τόπο ίδρυσης του ΕΑΜ τον Σεπτέμβριο του 1941. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοριογραφία, το ιδρυτικό του ΕΑΜ υπογράφτηκε στις 27/09/1941 σ'ένα μικρό σπίτι προς το τέρμα της οδού Ιπποκράτους.
 Όμως ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην υπογραφή, ο Λευτέρης Αποστόλου, έλεγε ότι το ΕΑΜ ιδρύθηκε "σε ένα λαϊκό σπιτάκι δύο δωματίων στο κέντρο μιας μεγάλης αυλής στο τέρμα της οδού Μαυρομιχάλη προς  την μεριά του Λυκαβηττού".[1]

 Το σπιτάκι αυτό όμως δεν έγινε ποτέ γνωστό, είτε ήταν στην Μαυρομιχάλη είτε στην Ιπποκράτους. Ούτε η ακριβής τοποθεσία του, ούτε ο ιδιοκτήτης του, ούτε κάποιο όνομα ενοικιαστή ούτε τίποτα. Αντιθέτως, ένα αντίστοιχο γεγονός δευτερευούσης σημασίας, όπως ήταν η ίδρυση της ΕΠΟΝ, είναι γνωστό ότι έλαβε χώρα στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3 στους Αμπελόκηπους. 
 Στο συγκεκριμένο οίκημα στεγάζεται σήμερα ο Σύνδεσμος Φίλων Μουσείου της ΕΠΟΝ. [2] 

 Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν για τους αριστερούς να έπρατταν κάτι αντίστοιχο για τον τόπο ίδρυσης του ΕΑΜ;  Αντ’αυτού, το σπίτι ίδρυσης του ΕΑΜ παραμένει άγνωστο και υπάρχει μία περίεργη ασάφεια επί του θέματος. Αυτό είναι εξαιρετικά περίεργο διότι οι αριστεροί αρέσκονται σε τέτοιους συμβολισμούς. Τι πιο βολικό για αυτούς να κάνανε ευρύτερα γνωστό το σπίτι ίδρυσης του ΕΑΜ και να το μετέτρεπαν σε μουσείο για κάποιου είδους λαϊκό προσκύνημα. Εδώ κάνανε μουσείο το πατρικό σπίτι του Φλωράκη.. [3]

 Γιατί άραγε;

 Μία ερμηνεία δίνει ο ιστορικός συγγραφέας Πέτρος Μακρής-Στάικος που γράφει:

 "Την ίδια εποχή […] σ’ένα τεράστιο σπίτι στο Κολωνάκι, στην γωνία της Λεωφόρου Κηφισίας με την οδό Μαρασλή, οργανώνεται με την φροντίδα της Νιόβης Ζωίδου το πρώτο μεγάλο πάρτι για τους σκοπούς του ΕΑΜ. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, μία από τις κόρες της οικογένειας Παπαστράτου, ανοιχτή σε κάθε ιδεολογικό ρεύμα που μοιάζει προοδευτικό είναι συμπαθούσα. Στο πάρτι εκείνο θα μαζευτεί όλη η αντίδραση, παιδιά δεξιών μεγαλοαστικών οικογενειών της Αθήνας, που ούτε πεινάνε ούτε η Κατοχή έχει επίδραση στις ασχολίες τους. Όμως τώρα που βλέπουν πως υπάρχει ταξική κάλυψη, ο δρόμος προς το ΕΑΜ είναι ανοιχτός. Για αρκετούς σαν διέξοδο από την πληκτική και πνιγηρή ζωή του κοινωνικού τους κύκλου ή σαν οδός διαφυγής απ’ τον ασφυκτικό κλοιό των γονιών τους. Σε λίγο καιρό το ΕΑΜ γίνεται μόδα: Το Κολωνάκι, το Ψυχικό και οι άλλες πλούσιες συνοικίες της Αθήνας γεμίζουν εαμίτες και κυρίως εαμίτισσες. Σύμφωνα με μια πληροφορία, στο ίδιο αυτό σπίτι της οικογένειας Παπαστράτου, πραγματοποιήθηκε και η υπογραφή του ιδρυτικού του ΕΑΜ." [4]

Ο συγγραφέας βέβαια τονίζει ότι δεν έχει καταφέρει να διασταυρώσει την συγκεκριμένη πληροφορία. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτό το κραυγαλέο κενό στην αριστερή ιστοριογραφία σχετικά με τον ακριβή τόπο ίδρυσης του ΕΑΜ δημιουργεί υποψίες.

  

Παρακάτω γράφει:

 "Η ανεξάρτητη Αλήθεια έχει τώρα διαλυθεί και τα περισσότερα μέλη της έχουν προσχωρήσει στην Κομμουνιστική νεολαία όπως και πολλά άλλα πλουσιόπαιδα που ήδη αγωνίζονται μέσα από τις τάξεις της" [5]

 Η γνωστή "ηρωίδα" του ΚΚΕ, Ηλέκτρα Αποστόλου, που είχε βέβαια ενταχθεί στις γραμμές των κομμουνιστών απ΄το 1926, προερχόταν επίσης από ευκατάστατη οικογένεια. [6]

  

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο εαμίτης που σχεδίασε την δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου ήταν ο Άδωνις Κύρου γόνος μίας μεγάλης και εύπορης αθηναϊκής οικογένειας. Ο πατέρας του, Αχιλλέας Κύρου ήταν εκδότης της γνωστής συντηρητικής εφημερίδας "Εστία", όπως είχαμε δει εδώ.  
 Από εξίσου εύπορη οικογένεια ήταν και ο εκτελεστής του Μαλτέζου, Μικές Κουρουνιώτης.[7]

  

Φυσική συνέπεια των παραπάνω ήταν και η "διαλλακτική" στάση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ απέναντι στις εύπορες κοινωνικές τάξεις

Ο αρχειομαρξιστής Γ.Ποντίκης κατηγορώντας το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ έλεγε:

 "Μέσα στον Δεκέμβρη επίσης δολοφονούνται χιλιάδες άτομα φτωχοί βιοπαλαιστές, εργάτες, υπάλληλοι και διαφωνούντες με την σταλινική ηγεσία αγωνιστές. Γίνεται ένα πραγματικό όργιο σε βάρος ανεύθυνων και αφήνονται ελεύθεροι ύστερα από δωροδοκίες, διάφοροι γνωστοί μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες, χωρίς κανένας τραπεζίτης, μεγαλοβιομήχανος ή έμπορος να εκτελεστεί." [8]

και παρακάτω συνεχίζει,αναφερόμενος πάντα στο ΚΚΕ:
 "ενώ δολοφονεί χιλιάδες καταπιεζόμενους δεν δολοφονεί κανέναν μεγαλόσχημο πλουτοκράτη" [9]

Επίσης ο Ηρακλής Πετιμεζάς λέει κάτι πολύ ενδιαφέρον:
  "[Το ΕΑΜ] ενισχυόταν γενναία κατά τα χρόνια της Κατοχής με ερανικές εισφορές –φορολογίες- από μέρους βιομηχάνων, εμπόρων και επιχειρηματιών, μαυραγοριτών ενίοτε και δοσίλογων. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε για τον οποίο ματαίως θα αναζητήσει κανείς μεταξύ των εκτελεσθέντων στα Δεκεμβριανά ή πριν από αυτά κανένα όνομα μεγάλου νεόπλουτου." [10]

 Το ίδιο κατήγγειλε και η αντιστασιακή οργάνωση Εθνοκοινωνική Επανάσταση σε έντυπό της:
 "Περιήλθεν εις γνώσιν μας, ότι κάποιοι εκ των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων ενισχύουν τους εαμίτες χρηματικώς" [11]

  
 
Αντίστοιχη ήταν η τακτική του ΕΛΑΣ και στην επαρχία.

Μία χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που πλούτισε επί Κατοχής ήταν και ο Λάτσης, σύμφωνα με μαρτυρία του αξιωματικού του ΕΛΑΣ Διονύσιου Κουτσουμάρη:

 "Όπως καθόμαστε λοιπόν εκεί πέρα […] βλέπουμε –εκεί απέναντι ήταν η καραμπινερία- και κατεβαίνει από τον δεύτερο όροφο κάτω στην είσοδο ο Μπαντάνο, ο διοικητής της καραμπινερίας, αγκαζέ με τον Γιάννη τον Λάτση (τον γνωστό Λάτση που ήταν από το Κατάκωλο). Τα χάσαμε! Είναι γεγονός ότι τα χάσαμε που τον είδαμε. Βέβαια.. ο Λάτσης δεν έκανε ζημιά. Πολιτική ζημιά δεν έκανε, αυτό να το λέμε. Ο Λάτσης ήθελε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση με τους Ιταλούς οικονομικά. Πήγαινε έπαιρνε τα βόδια όλα σχεδόν απ΄τους αγρότες… Και κει που έβγαλε τα πολλά λεφτά είναι ότι, επειδή είχε γίνει ο πόλεμος το ’40, οι αποθήκες όλες του Α.Σ.Ο. από τον Πύργο, Αμαλιάδα, Γαστούνη, Λεχαινά, Ανδραβίδα μέχρι την Κόρινθο που όλες ήταν κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής, εξαιτίας του πολέμου είχαν σταφίδα που δεν είχε εξαχθεί.  Κι έπαιρνε ο Λάτσης γύρω στα 10-15 βαγόνια κάθε τόσο σταφίδα και την μετέφερε, δικαιολογία τάχα για τα στρατεύματα κατοχής, στην Αθήνα και την πούλαγε με τους Ιταλούς. Από κει ευρέθηκε ο Λάτσης με την Απελευθέρωση, με πολλά λεφτά." [12]

  Φυσικά τον Λάτση που πλούτισε συνεργαζόμενος με τους Ιταλούς, δεν τον άγγιξαν οι ελασίτες. Αφού άλλωστε "δεν τους έκανε πολιτική ζημιά", όπως λέει και ο ελασίτης αξιωματικός..

  Επίσης, το χωριό Κούκος στην Πιερία ήταν αντικομμουνιστικό προπύργιο και έδρα του Κισά Μπατζάκ. Τελικώς οι κομμουνιστές έκαψαν το χωριό τον Οκτώβριο του 1944, αλλά άφησαν ανέπαφο το σπίτι του μεγαλοτσιφλικά Καραβίδα. Αυτά που κάηκαν ήταν τα φτωχόσπιτα... [13]

Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν την δυσανάλογα μεγάλη επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στα εύπορα κοινωνικά στρώματα, και την διαπλοκή του ΚΚΕ με μεγαλες επιχειρήσεις, τότε καλώς σας τα θυμίζουν...

[1] "Το ξεκίνημα του ΕΑΜ" του Λευτέρη Αποστόλου, σελ.62

[2] http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=670754
[3] http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4781661&publDate=
[4] "Κίτσος Μαλτέζος ο αγαπημένος των θεών", του Πέτρου Μακρή-Στάικου, σελ.133-4
[5] "Κίτσος Μαλτέζος ο αγαπημένος των θεών", του Πέτρου Μακρή-Στάικου, σελ.152
[6] http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=888709&publDate=28/10/2005

[7] "Κίτσος Μαλτέζος ο αγαπημένος των θεών", του Πέτρου Μακρή-Στάικου, σελ.253
[8]   "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" του Άγι Στίνα, σελ.60

[9] "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" του Άγι Στίνα, σελ.60

[10] "Εθνική Αντίσταση και κοινωνική επανάσταση" του Ηρακλή Πετιμεζά, σελ.20
[11] "Φως εις το σκότος της Κατοχής" του Νίκου Αντωνακέα, σελ.247

[12] "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ. Οικειοθελώς ή εξ’ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου, σελ.285
[13] "Κισά Μπατζάκ ο τραντέλλενας της Μακεδονίας, Άρης Βελουχιώτης ο σταρ της Ρούμελης" του Γεώργιου Ξανθόπουλου, σελ.81

Υπενθυμίσεις σε αυτούς που συμμετείχαν στην εκδήλωση του Γοργοπόταμου

 Χθες, Κυριακή 25/11/2012 έγινε η ετήσια εκδήλωση για τον ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Πέραν των γνωστών αριστερών ανθέλληνων που πριν την εκδήλωση κατέθεσαν στεφάνι στο άγαλμα του εθνοπροδότη αρχισφαγέα Βελουχιώτη στην Λαμία, το παρόν έδωσαν και εκπρόσωποι ενός μικρού νεοσύστατου πατριωτικού κομματιδίου. Πήγαν εκεί για να τιμήσουν τον Ναπολέοντα Ζέρβα και την "ενωμένη εθνική αντίσταση"...

 Δεν αμφισβητούνται οι αγνές προθέσεις κανενός, αλλά θα έπρεπε να σκεφτούν ότι:
- Η παρουσία του οποιουδήποτε στον Γοργοπόταμο εκ των πραγμάτων νομιμοποιεί τον Βελουχιώτη, η κωλυσσιεργία του οποίου ήταν καθοριστική για τον χρόνο διεξαγωγής της επιχείρησης. Και φυσικά δεν μπορεί κάποιοι να δίνουν άφεση αμαρτιών στον Βελουχιώτη για τα εγκλήματα που εκείνος διέπραξε, μόνο και μόνο επειδή συμμετείχε (με το ζόρι και για λόγους ιδιοτελείς) στον Γοργοπόταμο...
 - Δεν υπήρξε ποτέ "ενωμένη εθνική αντίσταση" στην κατοχική Ελλάδα. Μία περιστασιακή συνεργασία λίγων αντρών του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, με την μεσολάβηση των Άγγλων, και σε κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας δεν συνιστά "ενωμένη εθνική αντίσταση". Πόσο μάλλον, απ'την στιγμή που αυτή η συνεργασία όχι μόνο δεν είχε απολύτως καμμία συνέχεια, αλλά αντιθέτως την ακολούθησαν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των δύο οργανώσεων.
 - Το σαμποτάζ του Γοργοπόταμου σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τους Βρετανούς, για τις κινήσεις των οποίων σχετικά με την συγκεκριμένη αποστολή υπήρχαν πολλά σκοτεινά σημεία.
 Βλ. εδώ.
 - Η τελική χρησιμότητα του σαμποτάζ της 25/11/1942 όσον αφορά την έκβαση του πολέμου στην βόρεια Αφρική ήταν μηδενική. Αν γινόταν μες στον Οκτώβριο οπότε και ήταν αρχικά σχεδιασμένο, τότε ενδεχομένως και να βοηθούσε. 
 - Αν ήθελαν κάποιοι να τιμήσουν τον Ζέρβα, ας το έκαναν σε άλλες εκδηλώσεις και όχι στο πανηγυράκι του Γοργοπόταμου, που έχει προ πολλού καπελωθεί απ΄τους αριστερούς.

Βιβλιοπαρουσίαση: "Κίτσος Μαλτέζος - ο αγαπημένος των θεών"

     
  Το βιβλίο του συγγραφέα Πέτρου Μακρή-Στάικου ασχολείται με την ζωή και την δράση του Κίτσου Μαλτέζου. Δεν μένει όμως εκεί, καθώς προσπαθεί να δώσει μία συνολική εικόνα της κατοχικής Αθήνας με έμφαση στις εμφύλιες συγκρούσεις της περιόδου 1943-44.
  Μπορεί οι πιο αιματηρές συγκρούσεις του κατοχικού εμφυλίου να έγιναν στα βουνά, αλλά και στην Αθήνα η κατάσταση ήταν τεταμμένη. Η προσπάθεια των κομμουνιστών να μονοπωλήσουν την αντίσταση και η φυσιολογική αντίδραση των εθνικών αθηναϊκών οργανώσεων αποτελούν το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο δρούσε ο Μαλτέζος. Η δολοφονία του απ΄την ΟΠΛΑ ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα του κατοχικού εμφυλίου.

 Αναμφίβολα το έργο του Στάικου είναι πολύ σημαντικό γιατί ήταν απ΄τις πρώτες (αν όχι η πρώτη) προσπάθειες νηφάλιας και αμερόληπτης καταγραφής ενός μέρους της δράσης των εθνικών οργανώσεων των Αθηνών. Επίσης αναφέρονται πολλά χρήσιμα στοιχεία για την ΕΠΟΝ και άλλες εαμοκομμουνιστικές οργανώσεις που δρούσαν στην πρωτεύουσα.
 Πολύ χρήσιμο βιβλίο για όποιον ενδιαφέρεται να αποκτήσει μία πρώτη επαφή με τον κόσμο της αντιστασιακής Αθήνας.

Η δράση του Δημήτριου Ψαρρού πριν την ίδρυση του συντάγματος 5/42 - μέρος γ'

Όπως είπαμε και εδώ, ο Ψαρρός ήταν στην Αθήνα απ΄τον Αύγουστο του 1942 λόγω της άφιξης του Τσιγάντε και της συνεργασίας μαζί του. Έτσι όμως δεν μπόρεσε να φανεί συνεπής στην αποστολή που είχε αναλάβει βάσει της συμφωνίας που είχαμε δει εδώ, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να είχε βγει στο αντάρτικο ως τα μέσα Αυγούστου του 1942. Δεν ήταν βέβαια ο μόνος που φάνηκε ασυνεπής. Για την ακρίβεια, όλοι οι εμπλεκόμενοι -με φωτεινή εξαίρεση τον Ζέρβα- φάνηκαν ασυνεπείς  όσον αφορά την τήρηση της συμφωνίας, με τραγικές συνέπειες για την εξέλιξη του αντάρτικου.

  Επίσης, ο Μπακιρτζής που ανεχώρησε ξαφνικά για την Μέση Ανατολή τον Οκτώβριο του 1942, ειδοποίησε τον Ψαρρό να μην βγει στο βουνό πριν τον ειδοποιήσει απ΄το Κάιρο.

  
Κατά την παραμονή του Ψαρρού στην Αθήνα, οι ομάδες που υπάγονταν σε αυτόν (κυρίως του ΕΑΣ των Καϊμαρά, Κούτρα και Ντούρου) ενημερώνονταν για ρίψεις εφοδίων και οπλισμού στην Γκιώνα. Μία έγινε τον Οκτώβριο του ΄42, που ήταν όμως ανεπιτυχής επειδή τα εφόδια διασκορπίστηκαν σε μεγάλη έκταση και τα πήραν χωρικοί, βοσκοί και φυγόδικοι. Μία άλλη ήταν προγραμματισμένη για τον Δεκέμβριο αλλά δεν έγινε. 

 Οι Ιταλοί έχοντας αντιληφθεί την δραστηριότητα των αξιωματικών της Φωκίδας προέβησαν σε συλλήψεις πολλών εξ'αυτών τους οποίους και κράτησαν ως ομήρους. Υπήρχε η πληροφορία ότι οι όμηροι θα μεταφέρονταν οδικώς στην Ναύπακτο και έτσι συγκροτήθηκε κοινή ομάδα από 7 άντρες του ΕΑΣ και 18 του ΕΛΑΣ και στήθηκε ενέδρα με σκοπό την απελευθέρωσή τους. Τελικώς οι όμηροι μεταφέρθηκαν δια θαλάσσης στην Πάτρα. Η ενέδρα όμως έγινε εναντίον ενός ιταλικού στρατιωτικού αυτοκινήτου στην Δοβρούβιτσα στις 18/12/1942 και προκάλεσε απώλειες στους κατακτητές. Απ΄τους αντάρτες σκοτώθηκε ένας άντρας του ΕΑΣ.

Το σκηνικό με τις διαρκείς αναβολές των ρίψεων απ΄τους Βρετανούς προς τον ΕΑΣ συνεχιζόταν και τους πρώτους μήνες του 1943. Μία φορά προς το τέλος Ιανουαρίου και άλλες δύο μες στον Μάρτιο, ενώ είχε υπάρξει σχετική ενημέρωση, εντούτοις τα βρετανικά αεροπλάνα πέρασαν και δεν έκαναν καμμία ρίψη στους άντρες του ΕΑΣ. Παράλληλα οι Ιταλοί είχαν ξεκινήσει τις διώξεις και τις εκτελέσεις υπόπτων για συνεργασία με τους αντάρτες. Π.χ έκαψαν το σπίτι του λοχαγού Κούτρα (εκ των αρχηγών του ΕΑΣ) στα Πέντε Όρια, συνέλλαβαν μεταξύ άλλων την μητέρα του, και εκτέλεσαν τον κοινοτάρχη σαν συνεργάτη των ανταρτών.  Την ίδια εποχή σημειώθηκαν και οι πρώτες εχθρικές ενέργειες σε βάρος αντρών του Ψαρρού, από ομάδες ληστοφυγόδικων που σχετίζονταν με τον ΕΛΑΣ.

  
 Μέσα σε αυτό το τεταμμένο κλίμα, οι υπεύθυνοι του αγώνα στην Φωκίδα καλούσαν τον Ψαρρό να έλθει στην περιοχή και να οργανώσει το αντάρτικο έστω και με τα ελάχιστα εφόδια που υπήρχαν. Στο μεταξύ είχε σκοτωθεί και ο Τσιγάντε σε συμπλοκή με Ιταλούς στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1943. Έτσι ο Ψαρρός, έφτασε στις 25/03/1943 στην Άμφισσα συνοδευόμενος απ΄τον Μήταλα.
  Σε συγκέντρωση στην Γκιώνα, ήλθαν αξιωματικοί της περιοχής πρόθυμοι για αντάρτικο αγώνα υπό τις διαταγές του. Την επόμενη μέρα κατέφτασαν και 50 άντρες του ΕΑΣ με επικεφαλείς τους Καϊμαρά, Κούτρα και Ντούρο και τέθηκαν και αυτοί υπό τις διαταγές του Ψαρρού.

 Η άφιξη του Ψαρρού στην Φωκίδα θορύβησε τον ΕΛΑΣ που πλέον άρχισε να δείχνει τις εχθρικές προθέσεις του. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω περιστατικό:

Ο ΕΑΣ, του Ψαρρού πλέον, εφοδιαζόταν απ΄τα χωριά Αγία Ευθυμία, Βουνιχώρα και Πέντε Όρια. Οι ελασίτες το γνώριζαν αυτό. Έτσι,έστησαν ενέδρα έξω απ΄την Αγία Ευθυμία και χτύπησαν μία ιταλική αυτοκινητοπομπή. Οι Ιταλοί, όπως ήταν αναμενόμενο, προέβησαν σε αντίποινα καίγοντας την Αγία Ευθυμία και την κοντική Βουνιχώρα, κάτι που είχε δυσμενείς συνέπειες στον αγώνα του ΕΑΣ.
  Φυσικά οι ελασίτες -κατά την συνήθη τακτική τους- δεν επενέβησαν για να προστατέψουν, ως όφειλαν, τα δύο (φιλικά προς τον Ψαρρό) χωριά απ΄την μανία των Ιταλών… Η καταστροφή των δύο χωριών είχε σαν συνέπεια ο ανεφοδιασμός με τρόφιμα του ΕΑΣ να καταστεί προβληματικός, μέχρι να δοθεί λύση στο πρόβλημα χάρη στην οργάνωση της Άμφισσας. 

  Στις 12/04/1943 επιτέλους έγινε μία κανονική ρίψη πολεμικού υλικού προς τον ΕΑΣ. Μαζί με τα εφόδια έπεσε με αλεξίπτωτο και ο άγγλος λοχαγός Τζεφ Γκόρντον-Γκρηντ που θ’αποτελούσε τον σύνδεσμο του ΕΑΣ με το ΣΜΑ. Με τον ριφθέντα οπλισμό εξοπλίστηκαν,  έστω και πλημμελώς, 200 άντρες του ΕΑΣ.

 Στις 20/04/1943 ο ΕΑΣ μετονομάστηκε σε 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων προς τιμήν του ομώνυμου συντάγματος που υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα έγραψε λαμπρή ιστορία στα πεδία των μαχών.

 Αυτή ήταν η γενικότερη δράση του εθνομάρτυρα Δημήτριου Ψαρρού εώς την συγκρότηση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων. 
 Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η μη-κυριαρχία των αντρών του Ψαρρού (είτε σαν ΕΑΣ, είτε σαν ομάδες της ΕΚΚΑ) στην ορεινή Παρνασσίδα ως τις αρχές του 1943 οφείλεται κυρίως στους Βρετανούς. Η περίεργη εώς ακατανόητη τακτική τους στο θέμα του Γοργοποτάμου (είδαμε εδώ) και  η απροθυμία ή/και η ανικανότητά τους να ενισχύσουν με ρίψεις τον ΕΑΣ και τα τμήματα που είχε οργανώσει ο Μήταλας, σε συνδυασμό με την παράλληλη ενίσχυση εκ μέρους τους του ΕΛΑΣ είχαν σαν συνέπεια την ισχυροποίηση των κομμουνιστών σε βάρος των ανταρτών του Ψαρρού. 
Και όλα αυτά συνέβαιναν σε μία περιοχή που υπήρχε ευρεία λαϊκή αποδοχή του Ψαρρού και των αξιωματικών που τον ακολουθούσαν.

 Πέραν των αναμφισβήτητων ευθυνών των Βρετανών, μέρος της ευθύνης βαραίνει και τον ίδιο τον Ψαρρό ο οποίος άργησε χαρακτηριστικά να βγει στο βουνό, αφού επέλεξε λανθασμένα να παρατείνει την διαμονή του στην Αθήνα συνεργαζόμενος με τον Τσιγάντε.

 Έτσι λόγω των παραπάνω αιτίων, το 5/42 κλήθηκε να δράσει εξ'αρχής υπό αντίξοες συνθήκες. Απ΄την μία οι κατακτητές, απ'την άλλη ο ισχυρότερος ΕΛΑΣ και κάπου στην μέση οι Άγγλοι με την μάλλον αλλοπρόσαλλη τακτική τους απέναντι στο τμήμα του Ψαρρού.
  Το μόνο σίγουρο αποκούμπι του 5/42 ήταν η συμπαράσταση του φτωχού λαού της περιοχής. Απ'ότι φάνηκε όμως αυτό δεν έφτανε...



 Πηγή: "Αντιστασιακή οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου

Η ΚΑΤΟΧΗ ΩΣ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Απάντηση στην κριτική του Ηλία Νικολακόπουλου για την επανάκαμψη της «εθνικοφροσύνης» στην ιστοριογραφία της δεκαετίας του 1940, στέλνει ο δικηγόρος Πέτρος Μακρής- Στάικος, συγγραφέας του βιβλίου «Κίτσος Μαλτέζος.Ο αγαπημένος των θεών» (Ωκεανίδα 2000).

Είναι γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η προσπάθεια της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς να περιορίσει οτιδήποτε κακό διέπραξε το ΚΚΕ εις βάρος αυτού του τόπου αποκλειστικά στην περίοδο 1946-1949 και στον ηγέτη του, τον Νίκο Ζαχαριάδη, έτσι ώστε να μείνουν αλώβητα και καθαγιασμένα τα πεπραγμένα του στη διάρκεια της Κατοχής και της «Εθνικής Αντίστασης».

Μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια κινείται και το πρόσφατο κριτικό σημείωμα του κ. Ηλία Νικολακόπουλου (Βιβλιοδρόμιο, 7.2.2009)[1]. Ο κ. Νικολακόπουλος ασχολείται με τρία βιβλία (όλα εκδόσεις της Εστίας).

Το πρώτο είναι Οι άλλοι Καπετάνιοι (2006), συλλογικό έργο με επιμέλεια Ν. Μαραντζίδη, το δεύτερο είναι το Ημερολόγιο 1947-1949 του Δημήτρη Βλαντά (2007), πάλι με επιμέλεια Μαραντζίδη, και το τρίτο είναι Η εποχή της σύγχυσης (2008), συλλογικό έργο με επιμέλεια Ν. Μαραντζίδη και Γ. Αντωνίου. Στο τελευταίο, ο Στάθης Καλύβας προβαίνει σε εκτενή σχολιασμό τριών «Ιστοριών»:του Νέου Ελληνισμού («ΤΑ ΝΕΑ»), των Ελλήνων («Ελευθεροτυπία») και της Ελλάδας του 20ού Αιώνα («Βιβλιόραμα»). Με την τελευταία από τις εν λόγω «Ιστορίες» ασχολήθηκα και εγώ («Καθημερινή», 16.2.2008) για να εισπράξω σύντομα, από τις στήλες άλλης εφημερίδας, έναν καταιγισμό οξυτάτων όσο και απαξιωτικών σχολίων από τον- τουλάχιστον «κατά συνήθειαν»- υβριστή κ. Γιώργο Μαργαρίτη.

Ο λόγος του κ. Νικολακόπουλου- γνήσιος λόγος της ελληνικής Αριστεράς- δεν αφίσταται κατά πολύ εκείνου του Μαργαρίτη. Σ΄ ένα κείμενο δύο σελίδων συναντάμε τις λέξεις κακόπιστα,ακραίο μείγμα άκρατης κακοπιστίας, κακοπιστία,ψευδώς,αμετροέπεια,σύγχυση των επιμελητών, ρόλο κομματικού ινστρούχτορα που αυτάρεσκα έχει αναλάβει [...] ο Στάθης Καλύβας,στην προσφιλή τους «πτωματομετρία» κ.ά., λέξεις που απουσιάζουν από τα αντίστοιχα κείμενα των κρινομένων συγγραφέων. Και είναι προφανές ότι στόχο του κρίνοντος αποτελεί η απαξίωση των Καλύβα- Μαραντζίδη στα μάτια του αναγνώστη και του αναγνωστικού κοινού γενικότερα.

Το πιο εντυπωσιακό όμως στοιχείο στο κείμενο του κ. Νικολακόπουλου αποτελεί η αναφορά στον Δημήτρη Βλαντά, τον οποίο χαρακτηρίζει ως μία από τις αποκρουστικότερες εκδοχές ηγετικών στελεχών του [ΚΚΕ] τα οποία αναδείχθηκαν κατά την ύστερη ζαχαριαδική περίοδο. Εδώ, ο κριτικός απευθύνεται στον αδαή αναγνώστη για να του επισημάνει ότι, τάχα, υπήρχε κάποιος ασήμαντος Βλαντάς- άνθρωπος από το πουθενά- που ο Νίκος Ζαχαριάδης του επέτρεψε να αναδειχτεί και να εκδηλώσει τον αποκρουστικό του χαρακτήρα. Κι όμως: την εποχή που ο Ζαχαριάδης αναπαυόταν στο Νταχάου, ο Βλαντάς υπήρξε γραμματέας της «ηρωικής» ΟΚΝΕ (Οκτώβριος 1941-Φεβρουάριος 1943) και στη συνέχεια της «δοξασμένης» ΕΠΟΝ (Φεβρουάριος 1943- Ιούλιος 1944). Παράλληλα, από τον Δεκέμβριο του 1942 διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σ΄ αυτές τις θέσεις τον ανέδειξε και τον κράτησε η κατοχική ηγεσία του ΚΚΕ και όχι ο Ζαχαριάδης. Και μη μας πει ο κ. Νικολακόπουλος πως η ηγεσία εκείνη δεν είχε αντιληφθεί την αποκρουστική εκδοχή ηγετικού στελέχους του κομμουνισμού που συνιστούσε ο Βλαντάς. Έχω ήδη δημοσιεύσει απόσπασμα από τη μαγνητοφωνημένη συνέντευξή του στον Βάσο Τσιμπιδάρο: Έρχονταν νέοι άνθρωποι σ΄ εμάς και τους κάναμε δούλους!

Συμπέρασμα: Όσο η Αριστερά χρησιμοποιεί την Κατοχή ως πολιτικό όπλο, ως μέσο ιδεολογικοπολιτικής επιβίωσης και επικράτησής της, θα αγωνίζεται να την κρατήσει στη σφαίρα του Μύθου, με αποτέλεσμα κάθε αντίθετη φωνή να αντιμετωπίζεται με ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Όσο για τον φίλτατο κ. Νικολακόπουλο, μάλλον θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός, ώστε να αποφεύγει «γκάφες», όπως η παραπάνω.

 Πηγή: http://emfilios.blogspot.gr/2011/04/blog-post_16.html

Η δράση του Δημήτριου Ψαρρού πριν την ίδρυση του συντάγματος 5/42 - μέρος β'

Μετά από τα γεγονότα που είδαμε εδώ, ο Ψαρρός γύρισε στην Αθήνα προφανώς διότι είχε ενημερωθεί για την άφιξη του ταγματάρχη Ιωάννη Τσιγάντε απ΄την Μέση Ανατολή. Ο Τσιγάντε ήταν επίσης απότακτος απ’τον στρατό λόγω της συμμετοχής στο κίνημα του ΄35, όπως ο Ψαρρός. Συνδεόταν με στενή φιλία με τον Ψαρρό, ενώ ήταν και σύγγαμβροι (οι γυναίκες τους ήταν αδελφές).

Αποστολή του Τσιγάντε ήταν η διενέργεια δολιοφθορών κατά του εχθρού (ανατινάξεις γεφυρών κ.α), η ίδρυση ναυτικών βάσεων για την προσέγγιση συμμαχικών υποβρυχίων, η δημιουργία δικτύου κατασκοπίας, η οργάνωση του αντάρτικου κτλ. Καθ’όλη την πεντάμηνη διαμονή του στην Αθήνα, ως τον Ιανουάριο του 1943 που σκοτώθηκε από Ιταλούς, εργαζόταν προς αυτήν την κατεύθυνση συνεργαζόμενος με τον Ψαρρό.

 Ο Ψαρρός είχε άμεση εμπλοκή και στην περίπτωση του Γοργοπόταμου. Έχοντας κάνει αναγνώριση στην σιδηροδρομική γραμμή, όταν ήταν στην Ρούμελη το καλοκαίρι του 1942, είχε ενημερώσει την βρετανική υπηρεσία SOE για τρεις πιθανούς στόχους δολιοφθοράς. Τις γέφυρες Ασωπού, Παπαδιάς και Γοργοπόταμο με προτίμηση στην τελευταία.

 Ο Τσιγάντε φτάνοντας στην Αθήνα έκρινε ότι τη γέφυρα των Καρυών κοντά στην Λαμία, ήταν ο καλύτερος στόχος για ανατίναξη. Το γεγονός ότι δεν ήταν ενήμερος για τους τρεις πιθανούς στόχους που είχε υποδείξει ο Ψαρρός, ίσως οφείλεται σε έλλειψη συντονισμού μεταξύ του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και της βρετανικής υπηρεσίας SOE, κάτι διόλου απίθανο την εποχή εκείνη. 

 Τελικά όμως, η επιχείρηση για την γέφυρα των Καρυών ανεστάλη επειδή κρίθηκε ότι δεν ήταν εφικτή. 

 Ο Τσιγάντε κατόπιν συνεννόησης με συνεργάτες του και με την προτροπή του Ψαρρού επέλεξε σαν επόμενο στόχο την γέφυρα του Γοργοπόταμου και ενημέρωσε σχετικά το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής το οποίο ενέκρινε την επιχείρηση. Το αρχικό σχέδιο ήταν η επιχείρηση να αναληφθεί από δύο  άντρες της αποστολής Τσιγάντε (τους αξιωματικούς Ζακυνθινό και Γυφτόπουλο) που θα τοποθετούσαν τα εκρηκτικά, σε συνεργασία με τους άντρες του Ψαρρού αφού πρώτα αυτοί ενισχυθούν σε πολεμικό υλικό από αέρος απ΄τους Συμμάχους.

Έτσι, ο Ψαρρός έστειλε τον Μήταλα με 20 άντρες στην Γκιώνα για να περιμένουν την ρίψη. Ήταν εκεί απ’τις 15/09/1942 και περίμεναν μάταια κάποια ρίψη ως το τέλος του μηνός. 

 Τελικώς, την νύχτα της 30^ης Σεπτεμβρίου εμφανίστηκε ένα συμμαχικό αεροπλάνο που δεν τους έριξε όμως τα αναμενόμενα εφόδια αλλά τέσσερις Βρετανούς αλεξιπτωτιστές!

  Ήταν το ένα εκ των τριών αεροπλάνων που μετέφεραν στην ορεινή Ελλαδα βρετανούς αξιωματικούς επιφορτισμενούς με την ανατίναξη της μιας εκ των τριών γεφυρών (Ασωπός, Παπαδιά, Γοργοπόταμος) που λέγαμε πριν. Επικεφαλής των τεσσάρων βρετανών που ήρθαν σε επαφή με τον Μήταλα ήταν ο γνωστός Κρις Γουντχάουζ. Ο Γουντχάουζ ήταν γενικώς πολύ διστακτικός και επιφυλακτικός απέναντι στον Μήταλα και την ομάδα του, παρά το ότι εκείνοι τον βοήθησαν προσφέροντάς του στέγη και βοηθώντας τον ποικιλοτρόπως.   

 Λίγες μέρες μετά, ο Μήταλας έφερε την ομάδα του Γουντχάουζ σε επαφή με την άλλη ομάδα της οποίας ηγείτο ο αρχηγός της αποστολής Έντι Μάγερς και απεχώρησε με τους υπολοίπους. Αργότερα ο Μάγερς επέλεξε την γέφυρα του Γοργοπόταμου για την ανατίναξη, και η  συγκεκριμένη επιχείρηση πήρε τον δρόμο της με την εμπλοκή του Ζέρβα και του Βελουχιώτη.

Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν ότι η τακτική των Βρετανών ήταν κάπως περίεργη.  

 - Αρχικά ενέκριναν να ανατιναχτεί  η γέφυρα του Γοργοπόταμου από άντρες του Τσιγάντε και του Ψαρρού που ήταν στην περιοχή.

 - Πολύ γρήγορα άλλαξαν γνώμη, αποφασίζοντας να στείλουν δικούς τους άντρες να εκτελέσουν την αποστολή, οι οποίοι θα συνεργάζονταν με Έλληνες αντάρτες.

 - Δεν ενημέρωσαν σχετικά τον Τσιγάντε, για την αλλαγή των σχεδίων τους.

 - Όταν κατέφτασαν οι  Βρετανοί, δεν δέχτηκαν να συνεργαστούν με τους αντάρτες του Ψαρρού (η ομάδα του Μήταλα και άλλοι που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν απ’τις γύρω περιοχές) με τους οποίους είχαν βρεθεί εξαρχής, αλλά επεδίωξαν επαφή με τον Ζέρβα και τον Βελουχιώτη. Όμως ο μεν Ζέρβας ήταν πολύ μακριά, στον βόρεια Αιτωλοακαρνανία (επαρχία Βάλτου, κάπου 100χλμ μακριά απ’την Γκιώνα όπου ήταν οι Βρετανοί), ο δε Βελουχιώτης καθυστερούσε χαρακτηριστικά να έρθει σε επαφή μαζί τους. 

 

Οπότε μοιραία προκύπτουν κάποια ερωτήματα: 

 Γιατί οι Βρετανοί προτιμούσαν να χάνουν χρόνο με τον απρόθυμο Βελουχιώτη και τον μακρινό Ζέρβα; 

 Για ποιον λόγο αγνόησαν τους άντρες του Ψαρρού που και στην περιοχή ήταν, και πρόθυμοι ήταν (αφού σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο αυτοί θα αναλάμβαναν την επιχείρηση) και είχαν στις τάξεις τους εκπαιδευμένους αξιωματικούς, και φυσικά είχαν την έγκριση απ΄το ΣΜΑ;

 Ερωτήματα χωρίς απάντηση. Πιθανώς να είχαν να κάνουν με μία αδικαιολόγητη έλλειψη συντονισμού μεταξύ ΣΜΑ και SOE, πιθανώς να είχαν να κάνουν με περίεργα παιχνίδια πρακτόρων.

  

 Όπως και να χει, όλα αυτά είχαν σαν άμεση συνέπεια η ανατίναξη της γέφυρας να καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Η τελική διενέργειά της (στις 25/11/1942) δεν είχε απολύτως καμμία χρησιμότητα όσον αφορά την έκβαση του πολέμου στην βόρεια Αφρική. Η μακροπρόθεσμη συνέπεια αυτών των βρετανικών ανακολουθιών ήταν η περιθωριοποίηση των ομάδων του Ψαρρού προς όφελος των ελασιτών του Βελουχιώτη που δρούσε επίσης στην περιοχή και ενισχυόταν πλέον και επισήμως απ΄τους Άγγλους.

 Πηγές:

 "Αντιστασιακή οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου

 "Μίδας 614" του Σπύρου Κώτση

"Η ελληνική περιπλοκή" του Έντ Μάγερς

Η δράση του Δημήτριου Ψαρρού πριν την ίδρυση του συντάγματος 5/42 - μέρος α'

Ο συνταγματάρχης Ψαρρός ήταν απ΄τους πλέον δραστήριους πατριώτες από την αρχή ακόμα της κατοχικής περιόδου.

Η απόταξή του απ΄το στράτευμα λόγω της συμμετοχής του στο κίνημα του 1935, είχε σαν αποτέλεσμα να μην συμμετέχει στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Μετά την απόταξή του ασχολήθηκε με ιδιωτικές επιχειρήσεις στην βόρεια Ελλάδα. Τον Μάιο του 1941, μετά την κατάρρευση του μετώπου, κατεβαίνει στον τόπο καταγωγής του την Φωκίδα (είχε γεννηθεί στο Χρισσό της Φωκίδας).  Συναντιέται στην Άμφισσα με τους αξιωματικούς Κώστα και Ιωάννη Λαγγουράνη και τον έφεδρο υπολοχαγό Ανδρέα Μήταλα και συζητούν τις δυνατότητες οργάνωσης αντάρτικου. Συμφωνήθηκε οι αδελφοί Λαγγουράνη να παραμείνουν στην Γκιώνα για την οργάνωση τοπικών πυρήνων αντίστασης, και ο Ψαρρός με τον Μήταλα να αναλάβουν τις απαιτούμενες διασυνδέσεις στις μεγάλες πόλεις για την ενίσχυση του αγώνα.

 Ο Ψαρρός ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και πρωταγωνίστησε στην συγκρότηση της βραχύβιας οργάνωσης Ελευθερία συνεργαζόμενος με στελέχη του ΚΚΕ. Είχε και επαφές με αξιωματικούς της οργάνωσης ΥΒΕ που αργότερα μετονομάστηκε σε ΠΑΟ, χωρίς όμως να υπάρξει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι συνθήκες το 1941 δεν ήταν ώριμες για οργάνωση αντάρτικου στην Μακεδονία. Κάποιες αντάρτικες κομμουνιστικές ομάδες που δραστηριοποιούνταν υπό την αιγίδα της οργάνωσης Ελευθερία, ανέστειλαν την δράση τους κατόπιν της σφοδρότατης γερμανικής αντίδρασης.

 Επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Ψαρρός έρχεται σε επαφή με τον Γιώργο Καρτάλη και συμφωνούν στην ίδρυση της ΕΚΚΑ τον Οκτώβριο του 1941, μαζί και με άλλους συνεργάτες τους.  Ο Ψαρρός τοποθετήθηκε σαν στρατιωτικός αρχηγός της ΕΚΚΑ από κοινού με τον συνταγματάρχη Μπακιρτζή. 

 Εν τω μεταξύ η προσπάθεια των αδελφών Λαγγουράνη στην Γκιώνα δεν πέτυχε, καθώς τους αντιλήφθηκαν οι Ιταλοί, και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Φωκίδα. Γενικότερα όμως στην περιοχή του Παρνασσού υπήρχε έντονη διάθεση για αγώνα με μπροστάρηδες κυρίως αξιωματικούς, όπως π.χ. ο Δεδούσης (βλ. εδώ). Το κακό ήταν ότι ήταν ασύνδετες μεταξύ τους και ασυντόνιστες. 
 Με πολλούς από αυτούς τους αξιωματικούς ήρθε σε επαφή ο Μήταλας που είχε ξαναγυρίσει στην Φωκίδα  τον Φεβρουάριο του 1942. Συγκρότησε Κεντρική Επιτροπή Αγώνος της ΕΚΚΑ στην Άμφισσα, και έστειλε μία σχετική έκθεση στον Ψαρρό που του ανέλυε τις δυνατότητες οργάνωσης αντάρτικου στην περιοχή.

 Τον Απρίλιο του 1942 ο Ψαρρός συμμετείχε σε μία κοινή σύσκεψη που αποφασίστηκε η πανελλαδική οργάνωση του αντάρτικου. Σχετική ανάρτηση είχαμε κανεί εδώ. 
 Σύμφωνα με το σχέδιο, ο Ψαρρός θα έμπαινε επικεφαλής του αντάρτικου στην κεντρική και ανατολική Στερεά Ελλάδα, και όλοι θα πρεπε να βγουν στον βουνό ως τα μέσα Αυγούστου του 1942.

 Στις 20 Μαϊου του 1942 ειδοποιείται ο Ψαρρός ότι το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής ενέκρινε τις παραπάνω ενέργειες οργάνωσης του αντάρτικου, και ότι στο διάστημα μεταξύ 26-30 του μηνός θα γινόταν η πρώτη ρίψη πολεμικού υλικού  στην Γκιώνα με σκοπό τον εξοπλισμό των ανδρών της ΕΚΚΑ στην περιοχή.  Ο Ψαρρός έστειλε τον Μήταλα στην περιοχή, προκειμένου να συνεργαστεί με τον δικηγόρο Αλέκο Σεφεριάδη που είχε επαφές με το ΣΜΑ και ουσιαστικά λειτουργούσε σαν εκπρόσωπός του στην περιοχή. Αυτό δεν κατέστη εφικτό καθώς ο Μήταλας δεν έγινε αποδεκτός απ΄τον Σεφεριάδη. 
 Τελικώς η ρίψη έγινε αλλά απέτυχε γιατί τα εφόδια διασκορπίστηκαν σε μεγάλη έκταση, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του υλικού να παρθεί από συμμορίες ληστοφυγόδικων που δρούσαν στην περιοχή.

 Τον Ιούνιο, ο Μήταλας συναντιέται στο χωριό Αγία Ευθυμία με τους αξιωματικούς Κούτρα, Καϊμαρά και Ντούρο που είχαν φτιάξει την οργάνωση Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΑΣ). Τους προτείνει εκ μέρους του Ψαρρού την συνεργασία υπό τις διαταγές του με την διαβεβαίωση ότι ο Ψαρρός θα αναλάμβανε τον εξοπλισμό των ομάδων τους. Οι τρεις αξιωματικοί δέχονται με τον όρο ότι δεν θα δινόταν στον αγώνα πολιτικός χρωματισμός και ότι  δεν θα αναλάμβαναν καμμία πολιτική δέσμευση απέναντι στην ΕΚΚΑ.

 Ο Ψαρρός ξαναπάει στην Φωκίδα τον Ιούλιο του 1942 αφού είχε ενημερωθεί απ΄το ΣΜΑ ότι το δεύτερο δεκαήμερο του Ιουλίου θα γίνονταν ρίψεις οπλισμού για τις τοπικές ομάδες που είχε οργανώσει ο Μήταλας. Τελικά όμως, ρίψεις δεν έγιναν. Προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τον Σεφεριάδη ο οποίος όμως τον απέφυγε και αντ’αυτού έστειλε να τον συναντήσει ένας καθηγήτης μέλος του ΕΑΜ. Ο Ψαρρός διαμαρτυρήθηκε καθώς έβλεπε ότι ο εκπρόσωπος του ΣΜΑ, ο Σεφεριάδης δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμος, και το χειρότερο ήταν ότι οι ομάδες που ήταν έτοιμες να βγουν στο αντάρτικο παρέμεναν είτε άοπλες είτε με ελάχιστο οπλισμό λόγω της αποτυχίας των ρίψεων.

 Κάτι αντίστοιχο έγινε και τον Αύγουστο του 1942, οπότε και πάλι ειδοποιήθηκαν οι ομάδες του Ψαρρού να περιμένουν ρίψεις οπλισμού και εφοδίων. Τελικά τα αεροπλάνα ήρθαν, αλλά έκαναν ρίψεις στις περιοχές που βρίσκονταν ομάδες του νεοσύστατου ΕΛΑΣ...
  


 Τα στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄το βιβλίο "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου