Κριτική σε άρθρο του αριστερού ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού για τον ΕΛΑΣ

Στην παρακάτω διεύθυνση: http://jahandrinos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_1244.html

ο ιστορικός Ιάσων Χανδρινός έχει ανεβάσει ένα άρθρο για τον ΕΛΑΣ.

 Πριν σχολιαστεί το συγκεκριμένο άρθρο, αξίζει να τονιστούν κάποια πράγματα για τον συγγραφέα. 

 Ο Ιάσων Χανδρινός πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του σχετικά με την διαβόητη ΟΠΛΑ (την οποία και χαρακτηρίζει ως τιμωρό χέρι του λαού….), ενώ είναι μαθητής του γνωστού αριστερού γερμανού ιστορικού Χάγκεν Φλάισερ. 
 Επίσης, στις 28/09/12 είχε συμμετάσχει σε μαζικότατη (περίπου 60 άτομα σύμφωνα με την ακροαριστερή εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ) αντιφασιστική εκδήλωση στην Νίκαια μαζί με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πακιστανούς λαθρομετανάστες. Ήταν μάλιστα αυτός που άνοιξε την συζήτηση με μία ομιλία ιστορικού περιεχομένου. 
Σχετικά βλ.σελ.7 του παρακάτω φύλλου της συγκεκριμένης ακροαριστερής εφημερίδας:

http://www.ergatiki.gr/index.php?option=com_flippingbook&view=book&id=143:i1039&catid=143:i1039

  

 Πέραν αυτών, ας δούμε λίγο το άρθρο του:

"Οι πρωτοπόροι επιλέχθηκαν μεταξύ των μαχητικότερων στελεχών των επαρχιακών αστικών κέντρων και οι ζυμώσεις  δε γίνονταν στα βουνά αλλά σε παράνομα ραντεβού στην Αθήνα. Η εξέγερση θα έπρεπε να «φυτευτεί» στην ύπαιθρο χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη τεχνογνωσία ούτε πολλοί τολμηροί εθελοντές. 
 Τέτοιος ήταν ο Αρης Βελουχιώτης, κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, με πλούσιο μητρώο κομματικής μαχητικότητας."

  

Δεν αναφέρει κάποιο παράδειγμα αυτής της κομματικής μαχητικότητας του Βελουχιώτη.
 Π.χ. η δήλωση μετάνοιας επί Μεταξά συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το πλούσιο μητρώο κομματικής μαχητικότητας;  Αν διαβάσουμε λίγο τον Γ.Ιωαννίδη θα δούμε ότι ο Βελουχιώτης ήταν νταής ωσότου κάνει την δήλωση μετάνοιας, είχε πάντα τάση προς την αλητεία, και στην Ξάνθη που τον έστειλαν το 1936 για σοβαρή κομματική δουλειά (γραμματέα της αχτίδας) τα έκανε μούσκεμα. ("Αναμνήσεις" του Γ.Ιωαννίδη, σελ.158-9).

Υπάρχουν πολλά ακόμα ράμματα για την γούνα του Βελουχιώτη, αλλά δεν θα πλατειάσουμε.

 Εν πάσει περιπτώσει, αν ο κ.Χανδρινός έγραφε για πλούσιο ποινικό μητρώο του Βελουχιώτη, στο οποίο αναφέρεται ο Μιχάλης Μυριδάκης ("Η επιχείρηση του Γοργοπόταμου και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ", σελ.80-81) θα ήταν ακριβέστερος.

"Οι εμπλοκές με τους Ιταλούς σε Ρεκά, Κρίκελλο, Γοργοπόταμο και Μικρό Χωριό σε μια εποχή που ο κόσμος ακόμα δυσπιστούσε,"

  

Αν διαβάσει την παραπάνω φράση κάποιος άσχετος θα νομίσει ότι στον Γοργοπόταμο ο Βελουχιώτης συγκρούστηκε με τους Ιταλούς. Αυτό βέβαια είναι ένα μικρό μέρος της αλήθειας. Τόσο μικρό που αλλοιώνει την ιστορική πραγματικότητα. Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι το σαμποτάζ του Γοργοπόταμου σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από Άγγλους αξιωματικούς με την συνδρομή ανδρών του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ. Η κωλυσσιεργία του Βελουχιώτη και η χαρακτηριστική καθυστέρηση να αποφασίσει να συμμετέχει τελικά στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου αναμφισβήτητα επηρέασαν αρνητικά στην τελική χρησιμότητα του σαμποτάζ (αφού έγινε τελικά σε μία χρονική στιγμή που η έκβαση του πολέμου στην Αφρική είχε κριθεί) και δεν αποτελεί τιμή ούτε για τον ίδιο ούτε για το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. 
 Τα δε υπόλοιπα επεισόδια που αναφέρει είναι δευτερευούσης σημασίας επεισόδια, τουλάχιστον συζητήσιμα,και δεν συγκρίνονται με τις σφοδρές συγκρούσεις του Ζέρβα με τους Ιταλούς στην Ήπειρο την ίδια χρονική περίοδο (φθινόπωρο του 1942).

"Δρώντας σε αντίξοες συνθήκες, σε μόνιμα κατεχόμενο περιβάλλον και με ανελέητους εχθρούς, ο ΕΛΑΣ διέθετε υψηλά επίπεδα πειθαρχίας που ενισχύονταν διαρκώς από την αίσθηση ενός ιδεολογικού συνανήκειν."

  

Οι ορεινοί όγκοι όπου κατά κανόνα δρούσε ο ΕΛΑΣ δεν ήταν μόνιμα κατεχόμενο περιβάλλον, όπως λέει ο κ.Χανδρινός. Κάθε άλλο. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτών των ορεινών όγκων η παρουσία των κατακτητών ήταν από περιστασιακή εώς ανύπαρκτη. Ο λόγος ήταν ότι αυτά τα μέρη δεν είχαν καμμία στρατηγική σημασία γι’αυτούς. Ειδικά οι Γερμανοί απ’τον Σεπτέμβριο του ’43, οπότε και απεχώρησαν οι Ιταλοί, και έπειτα ενδιαφέρονταν να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους οδικές και σιδηροδρομικές αρτηρίες που θα τους εξασφάλιζαν την κατά το δυνατόν ασφαλέστερη αποχώρησή τους απ’την Ελλάδα. Όταν οι Γερμανοί έκριναν ότι έπρεπε να πλήξουν τις ανταρτοκρατούμενες περιοχές το έκαναν με σχετική ευκολία (π.χ επιχείρηση Πάνθηρ στην Πίνδο το φθινόπωρο του 1943, επιχείρηση καταιγίδα του Μαϊου στο Βέρμιο την άνοιξη του 1944 κτλ).

 Η πραγματικότητα είναι ότι στην λεγόμενη Ελεύθερη Ελλάδα που ήλεγχε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ασκούσε ντε φάκτο εξουσία, όπως άλλωστε είχε δηλώσει σαφώς και ο Τζήμας, αφού οι προϋπάρχουσες δομές εξουσίας είχαν καταρρεύσει.  

 Με δυο λόγια, το περιβάλλον στο οποίο δρούσε ο ΕΛΑΣ ήταν μεν κατεχόμενο αλλά όχι από ξένους κατακτητές. Ήταν κατεχόμενο απ’τον ίδιο τον ΕΛΑΣ.

 Και φυσικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δυσάρεστες για τους αντιφρονούντες…

  Η δε πειθαρχία στις γραμμές του ΕΛΑΣ πήγαζε απ’την σκληρή γραμμή του σταλινικού ΚΚΕ που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για ενοχλητικές παρεκκλίσεις.

"Οι κορυφαίες επιθετικές μάχες στην Άμφισσα (1/2 Ιουλίου 1944) και την Αμφιλοχία (12/13 Ιουλίου 1944) οδήγησαν σε οδυνηρές απώλειες τους Γερμανούς –αντίστοιχα 110 και 200 άνδρες νεκροί και τραυματίες– αλλά κατέδειξαν και τα όρια αντοχής σε εκ παρατάξεως μάχες."

  

Ο Ιάσων Χανδρινός στην μονογραφία "Εθνική Αντίσταση", αναφερόμενος στην μάχη της Άμφισσας έγραφε στην σελ. 85:

 "Οι Γερμανοί είχαν επίσης αρκετά θύματα. Αν και δεν διαθέτουμε ακριβή στοιχεία εκτιμάται πως σκοτώθηκαν 25-30 Γερμανοί και τραυματίστηκαν πολύ περισσότεροι…

 Για τον ΕΛΑΣ η μάχη ήταν πραγματική εκατόμβη.

 Παρά την ήττα που οφειλόταν στον κακό συντονισμό και στην ελλιπή πληροφόρηση"

 Τώρα έρχεται να διαψεύσει τον εαυτό του, και αυτή την "ήττα του ΕΛΑΣ που οδήγησε σε εκατόμβη" -σύμφωνα με τον ίδιο- την αναβαθμίζει σε "κορυφαία" μάχη και πολλαπλασιάζει τις γερμανικές απώλειες...

Στην ίδια μονογραφία, για την μάχη της Αμφιλοχίας έγραφε (σελ.93-94) αναφερόμενος στις απώλειες γερμανών και ελασιτών:

 "Ένα σύνολο 162 ανταρτών εκτός μάχης (σ.σ: 59 νεκροί, 97 τραυματίες και 6 αγνοούμενοι). Για τις γερμανικές απώλειες διαθέτουμε μόνο εκτιμήσεις από αντιστασιακές πηγές, που ανέφεραν τον υπερβολικό αριθμό των 400 νεκρών και τραυματιών (270 στις οδομαχίες της Αμφιλοχίας) και 57 αιχμαλώτων, ενώ μία βρετανική πηγή ανέφερε 120 γερμανούς νεκρούς. Βέβαιος είναι μόνο ο αριθμός των 60 νεκρών Ιταλών εθελοντών που αιχμαλωτίστηκαν και αργότερα εκτελέστηκαν."

 Βλέπουμε ότι αν και στο παραπάνω απόσπασμα απ΄την μονογραφία του είναι αρκετά επιφυλακτικός, εντούτοις στο άρθρο στο ιστολόγιό του αναπαράγει μεγάλους αριθμούς νεκρών Γερμανών..

"Ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ένας κομματικός στρατός."

  

Το καλύτερο το άφησε για το τέλος ο κ.Χανδρινός… 

 Προφανώς του διαφεύγει ότι:

 α) Ο ΕΛΑΣ ήταν ένας αντάρτικος στρατός που ιδρύθηκε απ’το ΚΚΕ τον Φεβρουάριο του 1942 στην 8^η ολομέλεια του κόμματος, βλ.εδώ: http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=672517&action=print

β) πρωτοπόρος του ήταν ένας δηλωμένος κομμουνιστής, ο Βελουχιώτης.

 γ) το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ ελεγχόταν πλήρως απ’τους κομμουνιστές. Η αρχική τριανδρία ήταν Τζήμας- Βελουχιώτης-Σαράφης, κατόπιν ο Σιάντος αντικατέστησε τον Τζήμα που είχε σταλεί στους παρτιζάνους του Τίτο. Οι Τζήμας, Βελουχιώτης, Σιάντος ήταν φανατικοί κομμουνιστές. Ο Σαράφης γράφτηκε αργότερα στο ΚΚΕ, αλλά ούτως ή άλλως ο ρόλος του ήταν μάλλον διακοσμητικός.

δ) σχεδόν σε όλες τις μονάδες του την πραγματική εξουσία την είχαν οι (κομμουνιστές) καπετάνιοι και οι (κομμουνιστές) πολιτικοί καθοδηγητές και όχι οι στρατιωτικοί.

 ε) Σε πολλές περιπτώσεις δίνονταν διαταγές σε μονάδες του ΕΛΑΣ από τοπικές επιτροπές του ΕΑΜ που φυσικά ελέγχονταν από κομμουνιστές. Σύμφωνα με τον κομμουνιστή Γρ.Φαράκο τέτοιες επιτροπές (τις οποίες ο ίδιος χαρακτηρίζει παράπλευρες διοικήσεις) υπήρχαν σχεδόν παντού, όχι μόνο στις μεγάλες περιοχές, αλλά και στις περιφέρειες σε κάθε χώρο που δρούσαν μονάδες ανταρτών ("Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρ.Φαράκου,  Α’ τόμος σελ.110)

 στ) Σύμφωνα με τον Τζήμα:
 "Πιθανώς το 50% όλων των ανταρτών είναι μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή της νεολαίας του. Δεν έχω ακριβείς αριθμούς. Ο στρατός μας είναι ολοκληρωτικά υπό την επιρροή του Κόμματος και το γεγονός ότι έχει στις ταξεις του ένα μεγάλο αριθμό από παλιούς αξιωματικούς του στρατού δεν παρουσιάζει κινδύνους. Παραλείπω το ότι πολλά στελέχη-αξιωματικοί όπως ο Σαράφης και άλλοι, είναι μέλη του Κόμματος" (βλ. Πολιτική έκθεση Τζήμα για την κατάσταση στην Ελλάδα στο "1931-1944 Φάκελος ΕΛΛΑΣ - Τα αρχεία των μυστικών σοβιετικών υπηρεσιών", σελ.131)

 Αν λοιπόν ο ΕΛΑΣ δεν ήταν κομματικός στρατός, τότε ποιος ήταν ;

 Απ'ότι φαίνεται ότι ο ακροαριστερός ιστορικός Ιάσων Χανδρινός φιλοδοξεί να πάρει την σκυτάλη της στρατευμένης ιστοριογραφίας απ΄τον Χάγκεν Φλάισερ.
  Το κακό όμως για αυτήν την αριστερή παραφιλολογία είναι ότι ο καιρός της πνευματικής δικτατορίας τους και της ασυλίας που έχαιραν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί...